Reisverhalen

Sailors for Sustainability: geduldoefeningen

08:00

Sailors for Sustainability
We liggen goed beschut in Cook's Bay (Moorea)

“Wij vertrekken volgende week naar Nieuw-Zeeland!” zegt Jacob. We kijken hem verbaasd aan. “Hebben jullie toestemming gekregen dan?” vraagt Floris. “Nee, maar dat komt vast goed”, antwoordt Sophia. De onorthodoxe houding van de Duitse bemanning van de SY Anita maakt de tongen en emoties van veel wereldzeilers los, en niet alleen op de ankerplaats van Mo’orea waar wij ze spreken. Hun voornemen en het commentaar daarop gaan rond als een lopend vuurtje. Tijdens borrels in de kuip is het een terugkomend onderwerp. Logisch ook, want er zijn honderden boten in Frans-Polynesië die net als wij vóór het naderende orkaanseizoen graag in Nieuw-Zeeland willen zijn. In tegenstelling tot de crew van de Anita besluiten wij te wachten op bericht uit Wellington. Maar ons geduld wordt behoorlijk op de proef gesteld.

De uitzondering die de regel bevestigt?

Nieuw-Zeeland houdt sinds de uitbraak van de coronacrisis haar grenzen potdicht. Mede daardoor heeft het land het aantal coronabesmettingen en doden laag weten te houden. De meerderheid van de bevolking steunt de strikte aanpak, zo blijkt uit de recente verkiezingen. Ook heeft deze houding de regering internationaal veel lof opgeleverd. Goed nieuws voor de kiwi’s misschien, maar een ramp voor veel wereldzeilers. Alle andere landen in de Pacific hebben hun grenzen namelijk ook gesloten, behalve Hawaii en Fiji.

Sailors for Sustainability

Op de ankerplaats in Moorea is het gezellig druk

Onder bepaalde omstandigheden, zoals met een negatieve COVID-test op zak en een verplichte quarantaineperiode bij aankomst, laten die eilanden zeilers toe. Verschillende bevriende Amerikaanse boten zijn inmiddels uitgeweken naar Hawaii, maar voor ons biedt die eilandengroep geen voordelen boven Frans-Polynesië. En met het oog op het naderende orkaanseizoen ligt Fiji nog ongunstiger dan waar we nu zijn. Onze hoop is daarom gevestigd op toestemming uit Nieuw-Zeeland. Zou het ons lukken bij wijze van uitzondering te worden toegelaten?

Digitale papierwinkel

“Ik denk dat we een goede kans maken”, zegt Ivar tegen iedereen die het ons vraagt. “Het is zo’n 2.500 mijl non-stop zeilen vanaf hier, dus we zijn wekenlang op zee en vormen daarmee een minimaal volksgezondheidsrisico. Daarbij komt dat we groot onderhoud aan de boot moeten doen, wat goed is voor de lokale economie.” De aanvraag is helaas niet een-twee-drie ingediend. Nadat Floris zich in de procedure heeft verdiept, besluiten we op zowel humanitaire als economische gronden een aanvraag in te dienen. Tientallen pagina’s met uitgebreide vragen beantwoorden we zo goed mogelijk. Dat is soms nog best lastig, want sommige vragen lijken eerder voor cruiseschepen bedoeld dan voor zeiljachten.

Zicht op Moorea vanaf onze steiger

We reserveren een marina en werf in Whangarei, vragen en krijgen maar liefst zestien offertes voor allerlei noodzakelijk bootonderhoud. Dagenlang zijn we er zoet mee. Als we de mail met de digitale papierwinkel eindelijk naar het Ministry of Health versturen, krijgen we een ontvangstbevestiging van ene Nathalie. Ze geeft aan dat het ongeveer drie weken duurt voordat er over ons verzoek wordt beslist. Haar mail ondertekent ze met “Nat”. “Onze reisplannen liggen nu in de handen van Nat”, grapt Ivar. Het wachten is begonnen.

Vertraagde verbouwing

Intussen zeilen we naar Tahiti. Het hoofdeiland van Frans-Polynesië heeft de grootste haven en een internationaal vliegveld. We willen er onze pakketten met reserveonderdelen ophalen. Omdat pakket nummer één al is aangekomen, hopen we binnenkort ook de andere te ontvangen. In de tussentijd kunnen we op een huis van vrienden van vrienden letten. “Ik verheug me al op de douche en de wasmachine!” lacht Floris. “Dan vind ik wachten helemaal niet erg.” “Eerst maar eens een veilige plek vinden om de boot achter te laten”, antwoordt Ivar.

Sailors for Sustainability

Achter SY JHenry in de Marina Papeete

De overtocht van Mo’orea naar Tahiti duurt maar een paar uur. Lastiger is het om een plekje te vinden in de marina van de hoofdstad Pape’ete. Net als bij de andere marina’s en ankerplaatsen op Tahiti is het er bomvol. Van veel boten is de bemanning in afwachting van het vervolg van hun reis, maar er liggen er ook behoorlijk wat verlaten zeiljachten. Bemanningen van die boten hebben besloten het verloop van de coronacrisis niet hier, maar vanuit hun thuisland af te wachten. In de wirwar van masten vinden wij met hulp van onze Amerikaanse vrienden van de SY J.Henry het laatste vrije plekje aan een drijfsteiger. De landvasten en stootwillen moeten we wel even afstoffen: die hebben ruim negen maanden ongebruikt in het vooronder gelegen.

De havenmeester bevestigt wat we al van anderen hoorden: de tarieven zijn heel schappelijk vanwege een verbouwing. “We hebben geen idee wanneer de voorzieningen klaar zijn. Het project loopt inmiddels al bijna een jaar achter op plan”, zegt hij moedeloos. “Vraag me niet wanneer het af is!” Wij vinden het prima; we hebben geen voorzieningen nodig en prijzen ons gelukkig met de gunstige tarieven. “Laat die verbouwing nog maar even duren. Dat maakt dit niet alleen een veilige, maar ook betaalbare plek om Lucipara 2 tien dagen achter te laten”, lacht Ivar.

Wachten wordt beloond

Sailors for Sustainability

De nieuwe zonnepanelen werken top

“Hoelang zijn onze zonnepanelen nou al onderweg?” vraagt Ivar terwijl we bij het zwembad van ons oppashuis liggen. De katten hebben te eten, de wasmachine draait overuren en we maken gretig gebruik van het snelle, onbeperkte internet. “Ruim zes weken”, verzucht Floris. Dan komt er een mailtje binnen van de koerier: het pakket is eindelijk aangekomen. We halen ze dezelfde dag op en Ivar installeert meteen de twee glimmende, flexibele panelen op onze bimini. De ampères vliegen ons om de oren. Verheugd kijken we naar de meter. “Met maar liefst 25% efficiency en 170W per stuk zijn ze zelfs veel krachtiger dan ons vaste paneel van vijf jaar oud!” constateert Ivar. “Het duurt even, maar dan heb je ook wat.” Zou dat ook voor Nieuw-Zeeland gelden?

Geen hartelijke ontvangst

De meningen onder de zeilers over de actie van de bemanning van de SY Anita lopen sterk uiteen, maar iedereen is even benieuwd naar de afloop. De dag na hun aankomst vliegen de whatsappjes met flarden nieuws rond, gevolgd door linkjes naar berichten in de Nieuw-Zeelandse pers. “Nadat hun aanvraag was afgewezen en ze toch doorvoeren, zijn ze door de douane naar een haven geëscorteerd. Daar kregen ze twintig minuten om hun spullen te pakken en zijn ze apart van elkaar opgesloten, in afwachting van gedwongen deportatie naar Duitsland. Hun boot is in beslag genomen en zal waarschijnlijk worden geveild”, leest Floris voor. “Tjee wat heftig. De Nieuw-Zeelandse overheid laat zo wel heel duidelijk merken dat ze dit niet tolereren”, reageert Ivar.

Geduld oefenen

Sailors for Sustainability

Dagelijks kijken we of er al bericht is uit Nieuw Zeeland

“Weer niks”, meldt Floris routinematig als hij ’s ochtends de mail checkt. Nog altijd geen nieuws uit Nieuw-Zeeland en de laatste twee pakketten laten ook nog op zich wachten. “Jammer, maar helaas. Dan blijven we nog even op Tahiti”, reageert Ivar. Hoe graag we ook door willen zeilen, we hebben ons maar gewoon neer te leggen bij de situatie. “Geduld oefenen valt niet mee”, vervolgt Floris, enigszins gefrustreerd. “You can’t control the wind, but you can adjust your sails”, antwoordt Ivar met een knipoog. De dagen vullen zich met verkenningen van het eiland, boodschappen doen, lezen, bloggen, vloggen en gezellige etentjes met bevriende zeilers. We besluiten ook alvast een plan B uit te werken. Voor het geval dat Nat “No” zegt… Of ons geduld opraakt.

Meer informatie? Kijk hier voor andere duurzame oplossingen en onze zeilavonturen.

Tags: , , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten