Niels en Rosan zijn in 2023 vertrokken voor een reis van vijf jaar met hun Sigma 38OOD zeilboot. De twintigers zijn, zoals ze dat zelf zeggen, met tussenpensioen. Voor Zeilen doen ze verslag van hun droomreis. Daarnaast houden ze een vlog bij op hun YouTube-kanaal.
Een van de mooiste dingen van een oversteek? De natuur. De eerste indruk is misschien dat die beperkt is tot een immense hoeveelheid water die er elke dag hetzelfde uit ziet als de voorgaande en de aankomende dag, hooguit nu een dan wat grilliger, soms wat kalmer. Niets is minder waar. Zonsopkomst, zonsondergang en het maanlicht kleuren de watermassa waardoor we ons voortbewegen groen/oranje/rood in de ochtend en avond, diepblauw overdag en zilverkleurig in de nacht. Zelfs in de donkerste maanloze nachten weten de felste sterren het klaar te spelen om het zwarte oppervlak waarboven ze pinken te voorzien van subtiele schitteringen.
Constant in beweging en ons meenemend op haar stromingen brengt de oceaan niet alleen ons onuitputtelijke mogelijkheden. De stroming brengt voedingsstoffen, en waar voedsel is, is leven. Gigantische scholen met spinnerdolfijnen trekken in de verte voorbij, soms metershoog uit het water springend en met grote plonzen neerkomend om er maar voor te zorgen dat voor elk individu altijd duidelijk is waar de groep zich zo ongeveer bevindt. Genten zweven door de lucht, dobberen in het water of scheren daar vlak overheen, op zoek naar een visje, daarvoor vaak de scholen met dolfijnen volgend. Kleine visjes blijken met onze boot mee te zwemmen, en ook de grootste der zeedieren zijn aanwezig. Het geluid van een paar honderd liter lucht die vlak bij ons door een kleine opening naar buiten wordt geperst alarmeert ons. We snellen naar buiten en zien in onze kielzog een gigantische walvis voorbij glijden, zeker zo lang als de boot, waarschijnlijk zwaarder en toch minstens zo sierlijk en galant als de genten.
Al dat leven heeft wel een keerzijde. De diverse merken van genten die in onze zonnepanelen de ideale nachtelijke rustplaats zien, maken dat we in de ochtend ettelijke malen met royale hoeveelheden zeewater en doeken aan de slag moeten om diezelfde zonnepanelen te ontdoen van alle sporen die de gevleugelde bezoekers achter hebben gelaten. Waren het alleen veertjes dan was dat geen onaardig karweitje geweest, maar helaas is er ook ruimschoots, geurig, naar vis riekend, bewijs van de door de stroming meegebrachte voedingsstoffen…
Vannacht is de oceaan een grote grijze massa, die aan de iets heiige horizon naadloos overgaat in de lucht. De maan is, na even kort verstoppertje gespeeld te hebben achter een verre wolkenpartij, nu dan toch echt onder. Daar waar die maan net verdwenen is zijn nog weinig sterren te zien, maar in het oosten komen er steeds meer tevoorschijn. De melkweg begint zich, nu nog vermomd als een sluierwolk, al af te tekenen tegen het oneindige duister. Als het over een uurtje echt donker is zal ze in al haar glorie schuin boven ons staan. Een ijverige vallende ster trekt alvast een korte lichtstaart, daarbij rakelings langs enkele niet vallende sterren scherend.
Wijzelf doen alles behalve scheren. We dobberen, overgeleverd aan de stroming, midden op de Stille Oceaan. De wind is op, echt op. We zouden natuurlijk de motor kunnen starten, maar met nog ruim 3000 mijl te gaan bewaren we de diesel liever nog even. Het is een kwestie van geduld, dit eerste stuk. De eerste 1000 mijlen vanaf Panama liggen in de dolldrums, een gebied rond de evenaar waar vrijwel altijd weinig wind is. We varen daar nu al 7 dagen redelijk succesvol doorheen, met vaak toch net genoeg wind om wat voortgang te boeken, maar deze nacht is het ons, ondanks de offers die we eerder vandaag aan Neptunus gebracht hebben, niet gegund. Op het moment dat de zon op zijn hoogste punt stond voeren we het zuidelijk halfrond op. Over een paar dagen bereiken we hopelijk de passaatwind. Vanaf dat moment kunnen we met een fatsoenlijke snelheid koers zetten richting onze eerstvolgende bestemming: de Marquesas!
Wat doen we in de tussentijd tijdens een oversteek? Brood bakken, afwassen, ontbijten, lunchen, avondeten, een spelletje, boeken lezen, films kijken. Zo omschreven lijken het dagen als alle andere, maar in werkelijkheid hebben ze een gek ritme. Dat komt deels doordat we wachtlopen, en grotendeels doordat we dat wachtlopen anders doen dan andere boten. Omdat Rosan liever niet in de nacht vaart zit ons wachtschema zo in elkaar dat Rosan van 18:00 tot 22:00 begint met wachtlopen. Dan is het aan het begin in ieder geval nog even licht. Dan ben ik aan de beurt om van 22:00 tot 6:00 de honneurs waar te nemen. Vervolgens heeft Rosan weer, in het licht, een wacht van 6:00 tot 10:00. In de tijd dat er geen wachtschema is zijn we samen wakker. Dat betekent dat Rosan altijd 16 uur achter elkaar wakker is en haar dagen enorm lang lijken te duren. Mijn dag duurt met 8 uurtjes juist maar heel kort en het voelt bijna gehaast om in die tijd te ontbijten, te lunchen en de dineren. Maar het werkt voor ons. Gelukkig maar, want we zullen het nog wel een paar weken vol moeten houden…
Meer weten over onze oversteek van de Grote Oceaan? Je ziet het in onze vlog!
