Twee vrienden, Jelmer en Marius, maken samen een mini-documentaire voor het zeilschip De Eendracht. Tijdens de tocht van Curaçao naar Jamaica volg je hun vriend Dewi die meegaat als opstapper. Dewi kampt met een burn-out. Marius en Jelmer vertellen over het proces voorafgaand van de tocht en hun ervaringen tijdens de oversteek.
Hoe zijn jullie bij de Eendracht gekomen?
Jelmer: “Hoe we daar kwamen was eigenlijk puur toeval. Ik ben tattoo-artiest van beroep, en toevallig reageerde een bemanningslid van de Eendracht op mijn oproep voor een open plekje. Tijdens het tatoeëren raakten we aan de praat, hij vertelde me over zijn werk aan boord en zijn ervaringen op het schip. Dat vond ik zó interessant, dat ik vroeg of ze nog iemand zochten die video’s kon maken voor bijvoorbeeld promotie. Toevallig hadden zij daar net een oproepje voor geplaatst. Ik zei gelijk dat ik daar interesse in had en wel een maatje wist die mee wilde. Vorig jaar zijn wij voor het eerst meegevaren met de Eendracht, van Lissabon naar Rotterdam in 10 dagen. Dat beviel enorm goed, dat toen ze vroegen of we dit jaar weer mee wilden, we gelijk ja zeiden.”
Marius: “Wij vinden die reizen fantastisch en we houden ook van het harde werken aan boord. De beelden zijn ook gegarandeerd mooi in zo’n gebied en op zo’n boot. Jelmer en ik maken samen vaker outdoor video’s, dus dan valt dit zeker binnen die niche. We hebben beide en andere baan, dus kunnen wij dit soort video’s echt puur voor de lol en het avontuur doen. We hebben een ruil, wij mogen bij hen aan boord en wij maken een video voor ze.”
Hoe kwamen jullie op het idee om Dewi mee te nemen?
Marius: “Net na onze eerste reis had Dewi laten vallen dat het hem ook leuk leek om mee te gaan. Dewi zat midden in een burn-out toen wij het gesprek met de Eendracht hadden. Jelmer en ik dachten: “Hij moet gewoon mee, dit is het juiste moment, hij moet er even tussenuit.” We wisten dat hij het fysiek aankon, hij weet echt van aanpakken. Daarna was het afwachten of hij mee wilde doen. Het beslissen heeft overigens echt lang geduurd. Jelmer en ik hadden een deal met de Eendracht, dus voor ons maakte het in principe niet uit of Dewi wel of niet meeging. Hij kon mee, ook al boekte hij een dag van tevoren de vliegtickets. We probeerden de keuze zo licht mogelijk te maken.
Jelmer: “Het was voor ons ook onbekend hoe hij zich zou gedragen als hij werd geïnterviewd en gefilmd. Dit pakte uiteindelijk beter uit dan we dachten. Hij kan zich heel kwetsbaar opstellen, op een hele mooie manier.
Wat heeft de reis met Dewi gedaan, en merkt hij dit effect nog steeds?
Marius: “Hij heeft er in ieder geval veel aan gehad. Zo heeft hij een stuk meer zelfvertrouwen gekregen, wat hij zelf ook aangeeft aan het einde van de documentaire. Hij heeft echt onder ogen gezien wat hij allemaal in zich heeft. Persoonlijk denk ik dat hij veel rustiger is geworden, hij kan nu inzien dat dingen komen zoals ze komen en dat het allemaal wel goed komt. Je kan niet zeggen dat zijn burn-out volledig is geheeld door de reis, als dat zo is moet iedereen op mee. Wel heb ik het idee dat de reis zeker een boel heeft bijgedragen aan zijn herstel.”
Jelmer: “Toevallig was ik vorige week met hem aan het mountainbiken, waar een aantal technische elementen aan te pas kwamen. Hij zei: “Het feit dat ik dit nu doe, komt door de zeilreis en de dingen die ik daar heb gedaan.” In het diepe water springen is een voorbeeld hiervan, ik weet van hem dat dit echt iets is waar hij zich niet prettig bij voelt. De stappen die hij heeft gezet om zijn grenzen te verleggen echoën nog steeds door in zijn huidige leven.”
Marius, in de documentaire zeg je dat je niet van groepsreizen houdt. Is die mening veranderd?
Marius: “Volledig, mijn mening is 180 graden gedraaid. Een reis zoals dit leek mij altijd heel vet. Alleen voelde ik, zoals vele anderen, een weerstand voor groepsreizen. Door mee te gaan heb ik die gedachtegang volledig ontkracht. Als ik nu mee zou gaan, zou ik mij van tevoren een stuk minder druk maken, omdat ik weet dat de groep tijdens zo’n reis altijd super hecht wordt. Wel is het belangrijk om die positieve gedachten vast te houden, anders verwaterd het gevoel. Het scheelt dat Jelmer en ik samen gingen tijdens de eerste reis. Je kent elkaar, je hebt de grootste lol en vaak is een blik al voldoende om in de slappe lach te schieten.”
Wanneer jullie Jelmer voorstellen, maken jullie een opvallende opmerking over dat hij geen drugs gebruikt. Wat was daar het idee achter?
Marius: “Dat was eigenlijk een inside joke die wellicht wel iets te prominent aanwezig was. We wilde het vooroordeel doorboren waar mensen die altijd opzoek zijn naar het randje en er heel hardcore uitzien altijd drugs gebruiken. Vooral als je Jelmer kent is het contrast heel leuk. Ook was het bedoeld om een scheef gezicht te creëren.”
Jelmer: “Mensen die ons kennen, vinden het heel grappig element en de anderen krijgen meer het gevoel van “Huh, wat?” “Hoezo?”
Wat was het meest memorabele moment van de tocht?
Marius: “Mijn meest memorabele moment was op de laatste dag, we waren echt aan het rammen. Alle zeilen gingen omhoog, we hadden onszelf vies in het zweet gewerkt om die boot naar voren te trappen.”
Jelmer: “Voor mij waren het de kleine uurtjes ‘s nachts, dan sta ik daar achter het roer in gesprek met een andere opstapper. Je deelt hele persoonlijke dingen, terwijl het eigenlijk een complete vreemdeling is. Dat vind ik heel tof, dat je in zo’n wereldje belandt dat dat allemaal kan.”
Staan er nog meer zeilavonturen op het vizier?
Marius: “Jelmer en ik hebben al een aantal dingen gepland staan als outdoor-video duo. Als Dewi nog een keer gaat zeilen is dat denk ik met mij op mijn flying fish, hij vond het wel echt geweldig dus ik denk als hij de kans krijgt dat hij die wel aangrijpt.”
Jelmer: “Hij heeft volgens mij ook nog wel gezegd dat hij dit eigenlijk een keer per jaar wil doen.”
Marius: “Moet hij wel iets anders dan een burn-out hebben, anders hebben wij geen docu meer haha.”
Cover beeld: (c) Jelmer Klijnsma
Last modified: 11 June 2025