De boot van de zestienjarige werd in de Indische Oceaan geraakt door een monstergolf terwijl ze bezig was haar motor te repareren. De golf sloeg haar Open 40 Wild Eyes plat en Sunderland stootte haar hoofd.
Toen ze enige tijd later bijkwam, haastte ze zich aan dek en zag dat haar mast compleet verdwenen was. “Er was niets over. Niets om een noodtuig van te maken.” Onderdeks bleek dat haar pas gerepareerde motor en satelliettelefoon het begeven hadden onder invloed van het binnengestroomde water.
“Ik probeerde een manier te vinden om mijzelf en de boot aan land te krijgen zonder mijn Epirbs te hoeven gebruiken”, vertelde Abby. “Toen ik me realiseerde dat dat niet ging gebeuren, heb ik ze aangezet.”
De volgende dag kwam er een jet laag overvliegen en Sunderland liet via de radio aan de redders weten dat ze het goed redde aan boord, met een kacheltje en genoeg voedsel voor twee weken. “Het was een mengeling van ongeloof en opwinding te weten dat ik gered zou gaan worden.”
Een paar dagen later werd ze opgepikt door een Franse visser. Ze nam niets mee van haar boot en stapte zelfs op blote voeten over. “Alles was doorweekt of begraven, dus ik nam niets mee. Ik was er niet helemaal klaar voor om al te vertrekken. Om er gewoon af te stappen en te weten dat ik die boot nooit terug zou zien, dat was echt moeilijk.”
Er is de afgelopen tijd veel kritiek geweest op de ouders van Sunderland. Sommigen zijn ervan overtuigd dat ze hun dochter onder grote druk en met te weinig ervaring en voorbereidingstijd hebben laten vertrekken.
“Mijn reis is niet geëindigd omdat ik iets fout heb gedaan”, reageerde de jonge Amerikaanse. “Ik heb van vrijwel iedere seconde genoten en de geweldige herinneringen daaraan wil ik echt nooit vergeten. Ik heb 12.000 mijl gezeild en ik ben trots op mijn prestaties. Hoe meer ik zeil, hoe leuker ik zeilen vind.”
Foto’s: ANP
Last modified: 1 juli 2010
