Zeebeving in Azië
De zee beweegt alsof er niets gebeurd is. Het strand blijft leeg. Alleen liggen in het natte zand halve boomstammen. Kort geleden nog samengebonden als boten om mee te vissen in de Indische Oceaan. Nu een schokkende herinnering. Een verwoestende vloedgolf treft de kust van Azië. Hele kustdorpen worden van de kaart geveegd. Duizenden kleine vissers zijn gedupeerd. In een paar seconde zijn ze alles kwijtgeraakt. Stormend water. Bedolven onder de golven. Alleen het massieve hout is blijven drijven. Er gaapt opeens een tragisch verschil tussen toen en nu.
Een paar jaar geleden trok ik naar Azië en legde er de kustcultuur van de vissers vast. Voor het oog van de camera zag ik dit levendige tafereel.
Mannen loodsen zware boten door de branding. Uitbundig varen ze terug met de vangst van de dag. Vrouwen gaan over de vishandel.
Met waardigheid dragen ze de vissen op het hoofd. Kleine kinderen waken vanaf opgestapelde netten over hun hutten met schamele bezittingen. Nergens anders zag ik zoveel eenheid en eenvoud, kracht en kwetsbaarheid, vriendelijkheid en vreugde.
Het doet pijn te weten dat zij er niet meer zijn. In mijn hart leef ik met hen mee. Vergeet niet in de buidel te tasten.
Marianne Asman
Last modified: 4 september 2007
