‘Dat solozeilen komt nu wel erg dichtbij’

In april vertrok Jelmer Bouw (25) met zijn 6,50 meter lange Pogo vanuit Nederland naar Frankrijk. Daar doet hij mee aan het circuit voor Transat-zeilers. Pal voor de start van de eerste wedstrijd mailde hij zijn eerste zeebeleving na vertrek.

Boot gedoopt, kurk mee aan boord voor goed geluk, er helemaal klaar voor zou je zeggen. Toch heb ik een raar gevoel dat ik niet weet thuis te brengen. Als ik de volgende ochtend door de Oranjesluizen vaar, zie ik even later mijn moeder op de kade staan. Ik vaar naar haar toe, we praten wat en dan is het echt tijd om door te gaan richting IJmuiden. Al zwaaiend wordt ze steeds kleiner en rollen de tranen over mijn wangen, dat was dat rare gevoel dus.

Toch niet zeeziek?
Dinsdag de eerste echte solotocht op zee met de Pogo. Aan het eind van de dag bij Scheveningen voor de deur gaan er wat kleine dingen mis. Ik merk goed dat ik moe ben van de afgelopen dagen. Hier komt mijn bemanning aan boord voor de oversteek naar Bretagne. De volgende ochtend word ik wakker, maar blijf in mijn kooi liggen, want er staat nog steeds een dikke zuidwest 6. Even later gaan we toch op pad. De wind valt mee en is zelfs west. Met een lekker zonnetje lig ik in de kuip te slapen. Als ik wakker word, moet ik overgeven. Ik word toch niet zeeziek? Dat kan ik niet hebben. Het zal de spanning wel zijn van de afgelopen weken, want zeeziekte blijft me bespaard.
Onder de Engelse kust begint het steeds harder te waaien en als ik op het voordek zit en de stormfok aansla in 34 knopen wind, schiet er maar een gedachte door mijn hoofd: “Als mijn schouder maar niet uit de kom schiet!” Een reëel risico, na een zware schouderoperatie van enkele jaren geleden. We maken goede snelheid, maar worden enorm weggezet. Dit gaat niet zo en we varen Ramsgate binnen.


Driewieler
Potdichte mist brengt ons de volgende dag niet verder dan Dover. Vanaf hier moet ik het alleen gaan doen. Dat solozeilen komt nu plotseling wel erg dichtbij. Ik voel me er niet helemaal lekker onder, een beetje opgefokt zelfs. Alsof ik gedwongen wordt eerder alleen op pad te gaan dan gepland. Onderweg naar Cherbourg begeven de gyropilot en GPS het en moet ik de backup systemen uit de kast halen. Langs de shippinglane voelt het alsof je met je driewieler langs de A1 rijdt zonder vangrail ertussen. Het zeilen gaat hartstikke mooi, dit is toch wel wat ik wilde; alleen op zee met een lekker windje op je eigen boot de nacht in.

Ik voel me er niet helemaal lekker onder, een beetje opgefokt zelfs. Alsof ik gedwongen wordt eerder alleen op pad te gaan dan gepland.

Voor Cherbourg word ik nog even zoet gehouden door de stroom. Door de hand-GPS heb ik niet alle gegevens die ik gewend ben en ik maak me een beetje zorgen. Tien mijl in zes uur: om half vijf  ‘s ochtends knoop ik eindelijk aan de steiger vast.
Met een stuurautomaat en GPS die het weer doen, kan ik op weg naar Douarnenez. Met drie knopen stroom mee de haven uit, zie ik dat er iets niet goed is met het bakstag. Fok naar beneden en goed kijken. Ik heb gisteren een elastiek vervangen en dit niet achter maar voor de vallen langs gehaald. Er zit niets anders op dan in de mast te klimmen en de vallen achter het elastiek vandaan te halen. Ik neem rustig de tijd een plan uit te werken en ga precies zo te werk. De klus is snel geklaard en de fok kan er weer op. Als ik deze uit de kajuit haal zie ik een scheur langs een latzak lopen. Stuk tape aan beide kanten erop en omhoog dat ding. Even later zit ik aan mijn ontbijt, ik voel helemaal niks.


Slaapalarm niet gezet…
Laat in de avond houdt de GPS er weer mee op, de wind zet goed door en er moet een tweede rif in het grootzeil. Het stampt behoorlijk en het duurt een uurtje voordat ik me zelf ervan heb overtuigd dat er niets aan de hand is, alles prima gaat en dat dit er ook gewoon bij hoort. Het balen slaat om in genieten. ‘s Morgens vroeg schrik ik wakker en zie ik Ile d’Ouessant liggen… Slaapalarm niet gezet! De eerste kaap gerond kan ik eindelijk een spinnaker erop zetten. Jaha! Met negen knopen scheur ik er vandoor. Een uurtje later klinkt een droge doffe klap: een gebroken spival. Beter nu dan straks in de wedstrijd. Volgende hindernis is een zwaar lopend roer; een mes biedt uitkomst voor het stuk visnet dat er omheen is geslagen.

De eerste kaap gerond. Spi erop. Jaha! Met negen knopen scheur ik er vandoor

In Douarnenez helpt een Franse Transat-zeiler me met aanleggen en raken we in gesprek. Even later zitten we samen in de kroeg. Dinsdag gaan we in konvooi naar Pornichet waar de Select 6,50 start. Woensdag kom ik om negen uur aan. Vier uur later dan de andere mannen, ik ben langs de andere kant van een eiland gevaren en heb de stroom tegen gehad. ‘s Ochtends liggen er twee boten achter me die ik in de nacht heb ingehaald dat geeft een goed gevoel.

Klaar voor de start
Nu de voorbereidingen voor de Select 6,50. De kluslijst is lekker gegroeid, securitychecks, papierwinkel regelen, kortom er is genoeg te doen. In de tussentijd moet ik niet vergeten te genieten van alles en goed te slapen en eten nu het nog kan. De securitycheck zorgt voor een paar verrassingen. Door nieuwe klassenregels moet ik nog het een en ander aanschaffen en de zeilen moeten van stempels en stickers worden voorzien. De euro’s vliegen mijn portemonnee uit. De tijd gaat ook veel te snel, het klussen duren langer dan gedacht. Winkels zijn gesloten of hebben niet het juiste spul. Vroeger zou ik dit soort last minute verrassingen niet getrokken hebben, nu heb ik me er bij neergelegd, want alles komt toch wel goed! Er zijn nog 99 andere zeilers die precies hetzelfde probleem hebben, dus waarom zal het bij mij niet lukken. Als ik om me heen kijk, zit ik qua voorbereidingen wel goed. Andere boten zien er uit alsof er nog voor twee maanden werk is. Nog wat kleine klusjes, de route plannen, meteo bekijken en dan ben ik klaar voor de start maandag 1 mei 16:00 uur.
Geen vooroordelen hier, iedereen heeft hard gewerkt om te komen waar hij nu is. Verbroedering op de steigers, iedereen helpt elkaar waar nodig. Morgen de wedstrijd. Finishen en de boel heel houden is het belangrijkste voor mij en vele andere. De kwalificatiemijlen zijn te belangrijk om risico’s te nemen.

Leef je droom,
Jelmer