AC: Wingman Dirk de Ridder

De Ridder komt ontspannen aanlopen in het prachtig ingerichte BMW Oracle teamonderkomen, aan het America’s Cup basin in Valencia. Rugzakje over zijn schouder, brede grijns en snel nog even een kopje espresso meenemend. Hij komt net van de boot. De 90 voet lange trimaran ligt niet bij de base want die past niet eens in de gigantische haven, zeker niet met die wingmast.

Bijles
Op het moment dat De Ridder aankomt is er een persconferentie gaande met de verzamelde wereldpers. De zaal puilt uit. De meeste vragen gaan over het vleugelzeil. Schipper James Spithill legt het aardig uit. Eigenlijk had de Ridder daar moeten zitten, maar de gedreven Nederlandse topzeiler opereert liever op de achtergrond.

“We hebben wel even bijles gehad van de aerodynamici en ontwerpers. We moesten echt terug naar school. Maar eigenlijk is het heel simpel. Het is gewoon een vliegtuigvleugel en daar is veel over bekend. We hebben ook veel C-cat en A-cat gezeild met een klein vleugelzeil. Dan voel je heel goed wat er gebeurt als je de luchtstroom verstoort. Dan stopt de boot direct. ‘Stalling’ heet dat, een vliegtuig zou dan neerstorten,” zegt hij met een grijns.

De Ridder bedient de megavleugel aan boord van de USA met drie knoppen en een schoot. Hij bedient de schoot met een hand, terwijl hij met z’n voet de motor van de winch bedient. In plaats van 30 ton staat er maar 2,5 ton kracht op de schoot, omdat hij de vleugel niet naar binnen en beneden hoeft te trekken.

Met zijn andere hand bedient hij de drie knoppen, die met een riem aan zijn lichaam hangen: Een voor de camber (de diepte onderin), een voor de twist over het hele zeil en een voor de twist van de bovenste drie van de negen panelen. Daarbij kijkt hij continu naar de roeruitslag van zijn stuurman, de windkracht en schijnbare windhoek.

 

Dat kan niet!
Allemaal op een display dat als een horloge aan zijn pols vast zit. Het ziet er onwerkelijk uit. Ingewikkeld? “Het is net een alsof ik de afstandsbediening van m’n garagedeur bedien. Zo moet je het ook zien,” zegt de 38-jarige beroepszeiler uit het Friese Terkaple, luid lachend. “Maar de eerste keer dat ik de vleugel zag dacht ik: dat kan niet! We gaan straks achteruit."

"Nu weet ik wel beter. Laatst gingen we continu zo’n 39 knopen. Geen uitschieters, nee constant. Dat is echt ongelooflijk. We hebben het onder de knie nu. Ik hou het heel simpel. Ik stel de camber in op wat maximaal bij de snelheid en windhoek hoort. En dat laat ik zo. Dan speel ik op gevoel met de twist in de negen panelen. En de twist van de bovenste drie panelen kan ik apart bedienen. Met één knopje regel ik alles.”

Een echte wedstrijd
Is De Ridder weleens bezorgd over de uitkomst? “Op een gegeven moment maakte ik me wel zorgen. Toen alles onderweg was van San Diego naar Spanje. Dan krijg je tijd om te denken. Het is allemaal zo gecompliceerd qua techniek. Dan denk je wel eens: zijn we niet te ambitieus. Kan dit allemaal wel?"

"Het is knetterhard werken voor ons allemaal. Maar we staan hier met ons vleugelzeil. We hebben zo ontzettend veel geleerd in een heel korte tijd. En weet je wat het mooiste is, morgen gaan we hopelijk eindelijk een echte wedstrijd zeilen!”

De vleugel is 70 meter hoog, dat zijn 20 verdiepingen! Het geraamte van de 650 vierkante meter grote vleugel is gemaakt van carbon en kevlar en afgeplakt met een aeronautical film. Het nieuwste van het nieuwste in deze door technologie gedreven America’s Cup.