Terugblik op de 200 Myls Solo

Inmiddels is de 200 Myls achter de rug en zijn de deelnemers ook wat uitgerust. Velen van hen zijn gewoon weer hard aan het werk op het vaste land, zoals Maurits Homan. Hij vertelde ons vorige week al hoe het was om met zijn Beneteau First 300 Spirit “Blauwe Westen” voor het eerst deel te nemen.

“Het was een heftige race”, zegt Maurits. “Ondanks dat ik veel solo heb gevaren is dit natuurlijk heel wat anders dan een toertocht. Ik heb mij goed voorbereid, maar vermoeidheid slaat wel degelijk toe als je vier dagen lang nauwelijks pauze kunt nemen. Omdat ik een nogal onrustige stuurautomaat heb, vaar ik alle uren grotendeels zelf. En omdat het een wedstrijd is ben je voortdurend bezig met trimmen, navigeren, spi omhoog en weer omlaag, anticiperen op het weer, reageren op windshifts etc. Alles gaat net wel of misschien net niet. Je moet doorpakken, in je eentje. Ik wilde een mentale uitdaging en dat is gelukt!”

Op de vraag of hij nog problemen ondervonden heeft, reageert Maurits met een trotse nee. “Alles is goed gegaan. Het enige wat vervelend was, is dat ik op een gegeven moment van mijn ipad overstapte op de handgrepen. Maar die waren niet up to date. Hierdoor heb ik wat boeien moeten zoeken. En dat was vooral onhandig bij de finish boei. Ik was vrolijk aan het opkruisen en dacht de rest te slim af te zijn, totdat ik mij realiseerde dat ik de verkeerde coördinaten had van de boei en deze nota bene 2,5 mijl benedenwinds lag. Dus had ik mijn travellers verkeerd staan en heb ik veel tijd verloren.

“Eten koken heb ik op een gegeven moment ook opgegeven. Die tijd heb je nodig om uit te rusten. In Hindelopen heb ik de Mexicaan gebeld en die kwam mij een heerlijke maaltijd brengen. En gelukkig had ik zelf haverkoeken gemaakt”.

We sluiten af met de vraag of hij volgend jaar weer van de partij is. Maurits: “Ik ga dit zeker weer doen. Dergelijke races zijn zo leerzaam. Ik heb mijn boot – die ik pas sinds kort heb – veel beter leren kennen en weet nu precies hoe ik haar op snelheid houd met een aan de windse koers. De avonden op het IJsselmeer waren geweldig. Je bent alleen met de sterren en wat verlichte boeien. Wat een topervaring!”.

Driemaal is scheepsrecht

Het is de derde keer dat Mabel de Vries deelnam aan de 200 Myls Solo en de wedstrijd begon met wat tegenslagen. Ze vertelde ons vorige week over haar motorpech, wat gelukkig snel opgelost kon worden. Daarna raakte ze in een visnet verstrikt. “De boot kwam ineens stil te liggen en de spiegel werd onderwater getrokken. Ik schrok er zo van dat ik meteen de motor heb aangezet. Gas bij en ik was los. Later in de haven kwam ik erachter dat het om een visnet ging.” Het lijkt haar niet gegund om de race uit te varen. De accu’s zijn na enige tijd plat en ook de navigatie heeft een totale reset nodig, maar Mabel zet door.

“De adrenaline giert nog steeds door mijn lichaam, bizar”, zegt Mabel. Voor de zeilster is het een wedstrijd van overwinningen, ze heeft zichzelf op verschillende vlakken uitgedaagd. “Ik had nog nooit ’s nachts gezeild en dan meteen op een stuk waar ik normaal nooit kom. Dat was wel spannend.” Na overleg met haar walsupport besluit ze op vrijdag door te varen naar Enkhuizen om daar ’s nachts voor anker te gaan. Vanaf de wal krijgt ze het volgende te horen: “Als je het wil doen moet je zelf zeker zijn. Ik wil dat je goed nadenkt en met jezelf in overleg gaat.” Het is niet alleen de afstand en vermoeidheid waar Mabel rekening mee moet houden, voor het eerst in het donker zeilen daar moet je vertrouwen in hebben. “We hadden uitgerekend, dat ik tot maximaal drie uur ’s nachts zou moeten doorvaren. Ik dacht dat kan ik, dus toen heb ik alles voorbereid. Eten binnen handbereik en alle nodige zeilattributen klaargelegd om in het donker te grijpen.” Als de wind aantrekt zeilt Mabel met zo’n 7 knopen door het donker. Geen maanlicht en bewolking zorgen voor weinig zicht. Toch zit de sfeer er goed in, Mabel schrijft op dat moment op haar Facebookpagina: “Yabadabadoooo!! Geen idee waar ik heen vaar. Het is stikdonker. Maar ik ga wel hard!”

De steun van de wal stelt haar gerust. “Het is niet dat ik het niet alleen zou redden, maar het geeft een veilig gevoel als iemand je volgt en kan ingrijpen als je in slaap bent gevallen of als je iets overkomt waardoor je zelf geen hulp kan inroepen.” Volgens Mabel kan walsupport voor iedere zeiler weer wat anders betekenen, maar ze kan het iedereen aanraden om iemand aan wal te hebben waar je op kan terugvallen als het nodig is. Na haar ankerstop is ze niet meer te houden om richting finish te varen. De wind staat goed, maar ze moet nog een uur wachten voordat ze mag vertrekken. Nog 8,9 mijl en dan is het moment eindelijk daar. De finish: “Ik ben er!”