Van Oordt: Met de ARC de Atlantische Oceaan over dl.3

870 nautische mijlen, zeven dagen, zes nachten, vier uur op, vier uur af.
Help me onthouden dat ik een liefdesbrief schrijf aan mijn huisarts. Hij heeft me deze antizeeziektepleisters voorgeschreven. EN ZE WERKEN.
Ik rommel benedendeks rond, ik zit aan de kaartentafel, ik zet water op. Niets. Geen greintje misselijkheid. Ik heb een ander leven aan boord dan ooit tevoren. Maar dat ligt niet alleen aan de pleisters. Alles is anders. Ik heb nog nooit zo ver gevaren, ik heb nog nooit zo lang achter elkaar gevaren, ik heb nog nooit zo zuidelijk gevaren en, last but not least, ik heb nog nooit op de oceaan gevaren. De oceaan. Ik!

Klotsen

Ik kijk voor me. Over bijna negenhonderd mijl kan ik weer van de boot af. Hoeveel oceaanzeilers hebben ook zieke moeders thuis? Welke keuzes maken zij? ‘Maak je geen zorgen,’ had het Thuisfront gezegd. ‘Wat kan er in een week veranderen?’ De eerste nacht, de eerste keer wachtlopen en meteen worden al mijn oceaanzeildromen vervuld. De sterren prikken de hemel vol, van waterlijn tot waterlijn. Ze bewegen als een malle, die sterren, want het is de eerste tijd aan boord Eilandgolven meet Oceaandeining. We klotsen en rollen.
‘It’s roly-poly!’
De boot is een wasmachine geworden en wij haar vuile kleren.

Ritme

Het ritme neemt mijn lichaam over. Ik sta op, ik loop wacht, ik draag over, ik slaap tegen mijn slingerzeil aan, ik hoor de wekker gaan, ik sta weer op. Dit is oceaanzeilen. Dit is wat anderen voor mij deden. Zij gingen ook deze honderden mijlen de golven door, zonder dat iemand ze kan bereiken. Ik ben op de eerste etappe, hierna komt de ‘crossing’, met meer dan dan de dubbele afstand.

Haven

Na zes nachten, liggen zwartpuntige eilanden links van ons. Kaapverdië. We joelen en juichen over de finishlijn. De haven van Mindelo baadt in het gouden avondlicht. De boten die hier liggen, hebben stuk voor stuk, honderden oceaanmijlen afgelegd. Hier is geen middagje mooiweerzeilen bij, dit is het Echte Werk. We meren af, we zoeken andere overstekers op. Hoe ging het bij jou? De gólven, hè. En squalls. Ook dolfijnen gezien? En een walvis! Dan bel ik naar huis en vraag hoe het nu is. De verbinding is niet goed, maar ik hoor elk woord. Ik hang op, pak mijn tas. Twee vliegtuigen, drie treinen en een bus later zit ik naast het bed van mijn moeder. Wat er in een week kan veranderen? Alles. Mijn boot gaat oversteken zonder mij.