Zwemmen met een reddingsvest

Weet u wat er aan noodvoorraden in een reddingvlot zit? Hebt u ooit gezwommen met reddingsvest in golven van anderhalve meter? Ik niet. Tot afgelopen zaterdag.

Via Navimo – dat voorzag in het reddingvlot voor de Small Ships Race – kregen we de uitnodiging om deel te nemen aan een Maritieme Indoortraining, georganiseerd door Get Wet Maritiem. Inhoud training: zwemmen met reddingsvest, ontsnappen uit het raam van een gezonken cabine (naar keuze representeert het ding een helikopter of auto), omgaan met een reddingvlot en opgetakeld worden door een helikopter. Dat alles in een overmaats golfslagbad voorzien van allerhande weersimulatoren.

In zes groepen van ongeveer tien man namen we deel aan de training. Slechts één groep bestaat uit zeilers. Voor de rest bestaan de groepen uit sportduikers. Een groep komt in het kader van een vrijgezellenuitje. Ook in onze groep blijkt iemand deze training cadeau te hebben gekregen.

Reddingsvest
We worden in een zeven millimeter wetsuit gehesen. Zo warm heb ik het nog nooit gehad. De eerste oefening is direct de meest herkenbare. Zwemmen met reddingsvest in het water.
Een hoop oranje reddingsvesten van het model schuimblok ligt voor ons klaar. Speciaal voor ons bezoek zijn er twee automatische reddingsvesten aanwezig. Ik krijg een vest met 150 Newton drijfvermogen, mijn vriendin Sanne een 275 Newton-exemplaar. Ik controleer direct of er een smeltpatroon in zit. “We hebben de moeilijkheidsgraad een beetje verhoogd”, zegt de instructeur, als ik hem vraag of er in de ander wel een patroon zit. In het water moet ik dus aan het touwtje trekken. Ik hoop dat het CO2-patroon nog vol is, anders wordt het blazen.

“Een hand aan je vest, een hand om je neus en mond af te sluiten, benen bij elkaar!” We springen het water in. Op het moment dat ik aan het touwtje trek is het vest al opgeblazen. Daar merk je niets van. Ik hoor evenwel bijna niets meer en nu is het nog vlak water zonder wind. Sanne’s vest lijkt een te kleine CO2-cylinder te hebben en blaast maar half op. Ik keer op mijn buik om naar de rest te zwemmen, maar dat is nagenoeg onmogelijk met dat drijfvermogen op mijn borst. Dan maar op de rug.

Ondanks dat ik de riem om mijn borst stevig heb aangetrokken, kruipt het vest op door mijn bewegingen. Mijn hoofd is aan alle kanten omgeven door gele muren. Slechts recht vooruit heb ik zicht en ik waan me een middeleeuwse boogschutter achter zijn kantelen. Ik ben blij dat er aan mijn vest thuis een kruisband zit.

Zinkende heli
Er volgen nog vijf andere oefeningen. We ontsnappen uit een auto annex helikoptercabine onder water (koplampen aan, raampje opendraaien als er nog geen water tegen de ruit staat of anders pas als de auto vol staat en je riem pas losmaken als je hoofd al uit het raam steekt), we klimmen in een groot reddingvlot en helpen de anderen erin. Ik vind het leuk om een keer zo’n ding van binnen te zien als het niet noodzakelijk is.

Zeeziek binnen de minuut
We zitten in het vlot, met de rug naar de wand in een kring. Met zijn tienen vind ik het al wel gezellig. We zijn weliswaar allemaal zeilers, maar ik ben gesteld op m’n privacy. Ik moet er niet aan denken om op deze manier meer dan 24 uur door te brengen. Instructeur Bas geeft uitleg: “Jullie moeten nog wat opschuiven, want officieel is dit een 25-persoons reddingvlot.” Ik kijk naar buiten en voel me nu al katterig. In de tas met noodrantsoenen zit ook een potje pillen. “Tegen zeeziekte”, legt Bas uit. “Ook als je nooit last hebt van zeeziekte, wees niet koppig, neem die dingen.” Ik geef hem groot gelijk.

Hindernisbaan
De weg daarna is gemakkelijk. We klauteren uit het vlot, klimmen in een net, van een touw naar beneden, via een touwladder omhoog, via een abseiltouw naar beneden en worden met een hijsinstallatie als van een helikopter weer omhoog getakeld. “Een touwladder beklim je niet zoals een ladder, dat kost veel te veel kracht”, zegt Bas. Hij pakt de ladder aan een kant vast en zet zijn voeten om en om aan de voor- en aan de achterkant neer. Als een klipgeit in een luchtballon zweeft hij omhoog. Braaf doen we het allemaal na. De touwladder blijkt niet zo gemakkelijk voor iedereen, maar ik klim moeiteloos naar boven.

Bij nacht en ontij
Nog voor de koffie op is moeten we weer verder. De lichten gaan uit. Aan een zijde van het bad wordt een batterij ventilators op volle kracht gezet. Communicatie is bijna onmogelijk. Een stroboscoop gaat aan en een tuinslang spuwt een Arctische regenbui. In het bad staat een flinke deining met anderhalve meter hoge golven. Met uitzondering van de zinkende auto herhalen we de hele serie. Vlot in, vlot uit, net in, touw af, helikopter in. Ik schreeuw in Sanne’s oor. Reddingvlot keren, reddingvest aan, water in en zwemmen naar de overkant. Na tien meter ben ik buiten adem.

Ik hoop dat ik dit nooit in het echt hoef te doen. Mocht het ooit mijn beurt zijn, dan ben ik voorbereid.

(MvS)