Redactielid Willem Plet vaart rond de jaarwisseling in het Caribisch gebied met als beginpunt Jamaica en eindpunt St. Lucia. Over het reilen en zeilen daartussen bericht hij in een reeks blogberichten.
Vorige week donderdag vloog ik van Amsterdam naar Montego Bay in Jamaica voor een zeilreis in de Caraïben van ongeveer een maand. Ja ongeveer, want ik blijf er bij dat het bezit van een retourticket één van de grootste vijanden is van de toerzeiler. Onder het dictaat van het schema van een luchtvaartmaatschappij zeilt niemand ontspannen. Ik ben hier om met twee vrienden een twintig jaar oude Freedom 44 naar Rodney Bay, Saint Lucia te zeilen. Het vaantje bepaalt de rest.
De Montego Bay Yacht club heeft het afgelopen half jaar voor de Freedom, Scherezade, gezorgd. En gelukkig maar. Tijdens de tropische storm Sandy is het schip verhaald naar een veiliger baai. Een gestrande Hallberg-Rassy – zie foto – trof een ander lot. Waarschijnlijk aangespoeld na een voorgaande storm werd dit huzarenstukje Zweedse kwaliteit vervolgens gestript van alle toeters en bellen. Daarbij valt de vers verbogen windvaan van Scherezade in het niet. We zullen het vernuft echter helaas niet kunnen gebruiken deze reis.
Alhoewel Jamaica absoluut niet bekend is onder zeilers en het eiland slechts een handjevol steigers kent, telt de Montego Yacht Club toch vierhonderd leden. De commodore, die ons absoluut wil spreken voor ons vertrek, legt uit dat het overgrote deel hiervan voornamelijk ‘social members’ zijn. Het woord Yacht Club brengt blijkbaar dan toch een bepaalde status met zich mee die niet alleen door booteigenaren wordt gewaardeerd. Zo ook voor de groten getale gelukszoekers die de boten leeghalen zodra deze zich onbewaakt buiten het bereik van de club begeven. Tijdens Sandy werd op alle verhaalde jachten daarom een gast geplaatst die gedurende de storm een week aan boord verbleven. Zodoende bleef Scherezade compleet.
Inmiddels zijn we goed ingeslingerd en schrijf ik dit stukje in een niet al te aangename dieselwalm die zich af en toe door de kuip dwingt. Het wakkert de eetlust niet bepaald aan. Links van ons ligt de kust van Cuba, die we volgens de Reeds Almanac maar liefst 12 mijl links moeten laten liggen al motorzeilend richting Haiti. Nu heeft Fidel Castro deze ‘vigorously enforced 12-nautical mile territorial zone’ wel op een zeer fantasierijke manier toegepast. Hij heeft de meest uitstekende landpunten, zowel op het hoofdeiland als de omringende eilandjes door middel van rechte imaginaire lijnen verbonden. Hierdoor loopt deze zogenoemde 12 mijl zone soms ver daarbuiten uit. De almanak meldt dat vaartuigen daar soms wel twintig mijl buiten de kust van Cuba zijn aangehouden door de autoriteiten. We blijven er dus netjes buiten, alhoewel die twintig mijl ons te gek is. Over een paar uur zullen we, als we deze lijn aanhouden tien mijl ten zuiden van Guantanamo Bay langsvaren. Ik zie de rode flash al aan de horizon.
Tags: Willem Plet Last modified: 16 maart 2021
