Niels en Rosan zijn in 2023 vertrokken voor een reis van vijf jaar met hun Sigma 38OOD zeilboot. De twintigers zijn, zoals ze dat zelf zeggen, met tussenpensioen. Voor Zeilen doen ze verslag van hun droomreis. Daarnaast houden ze een vlog bij op hun YouTube-kanaal.
“HOE LAAT GAAN JULLIE MORGEN WEG?”
“ZODRA DE ZON OPKOMT!”
“DENK JE HET IN DRIE DAGEN TE HALEN?”
“JA DAT ZOU WEL MOETEN KUNNEN!”
Soms lig je net zo dicht bij een andere boot voor anker dat contact via marifoon of WhatsApp een beetje onnozel voelt, maar lig je toch nog zo ver weg dat je je stem flink moet verheffen om jezelf aan de buurman verstaanbaar te maken. Het interessante is dat in die gevallen, ondanks dat je elkaar maar net aan kunt verstaan, het gesprek 5 boten verderop wel nog steeds woord voor woord te volgen is. Ze hadden daar precies kunnen weten wat onze plannen waren, als ze er Nederlands spraken. Maar dat doen ze niet, en dus blijft het voor de omstanders gissen naar waar het gesprek nou precies over gaat.
"IK DENK DAT WIJ PAS ROND DE LUNCH GAAN. HET WAAIT IN DE OCHTEND WAARSCHIJNLIJK NOG NIET ZO HARD!”
De boot waarmee ik het gesprek heb heet Le Tournesol, een boot die we op Curaçao voor het eerst zagen en die we al de hele Pacific veel tegenkomen. Het zijn inmiddels goede vrienden geworden. Ze hebben het zelfde plan als wij: morgen naar Aitutaki varen, een van de Cook Islands. Maar hoe laat we dat het beste kunnen gaan doen is al een paar dagen onderwerp voor discussie. Volgens de weermodellen begint het pas in de loop van de dag te waaien en heeft het dus niet zo veel nut om al heel vroeg te vertrekken. Op basis van onze ervaringen hier verwacht ik zelf echter dat er ook 's ochtends al wel een prima windje zal staan. Ik leg het nog eens voor aan Rosan. We hakken uiteindelijk de knoop door om het idee van vertrekken met zonsopkomst los te laten. Het zou betekenen dat we om 5 uur ons bed al uit moeten en onze ervaring is inmiddels dat als je voor een meerdaagse tocht heel vroeg je bed uit moet, je eigenlijk al met 1-0 achter staat. Je bent al moe voordat je begint aan de reis en dat is geen goede start als je de dagen daarna weer even moet inkomen in de beweging van de zee en het ritme van de nachtwachten.
We besluiten de wekker om 7 uur te zetten, een uurtje voordat we normaal gesproken wakker worden. Dan kunnen we even kijken hoe het ervoor staat met de wind en dan gewoon rustig de laatste voorbereidingen doen. Ja we weten het, we hebben een luizenleventje dat de wekker pas om 7 uur gaat, maar daar tegenover staat wel dat onze wekker de drie volgende nachten volgens het wachtschema afgaat.
Met precies zo veel zeil dat we de volgende dag rond 8 uur in de ochtend aankomen varen we over de Zuidelijke Grote Oceaan. Af en toe zetten we wat zeil bij, dan halen we weer wat weg, en zo komen we de volgende ochtend, en paar uurtjes na de Tournesol, aan bij Aitutaki. In de verte zien we walvissen voorbij zwemmen, verderop ligt de Tournesol en er ligt een groot containerschip. Althans, relatief groot. Het schip is 'maar' 125 meter lang, maar op een eiland van slechts 18 km² is dat toch wel aanzienlijk. Het lossen van het schip gebeurt op een interessante manier. Het schip zelf kan namelijk niet aanleggen bij het eiland, en vaart op zee rond terwijl een ponton heen en weer vaart om via een smalle geul de containers naar het kleine haventje te brengen. Via de marifoon en WhatsApp krijgen we te horen dat het tijdens de loswerkzaamheden voor ons niet mogelijk is om naar binnen te varen, en dus moeten we wachten tot lunchtijd. Prima, doen we dat. We zijn er inmiddels een gewend dat er maar zelden iets gaat zoals we vantevoren verwachten. Ook als we na een aantal uur wachten dan eindelijk richting de haven kunnen varen wordt ons aanpassingsvermogen weer op de proef gesteld, want het afmeren daar gaat wat anders dan we tot nu toe gewend waren. Benieuwd naar hoe we in de haven van Aitutaki aanleggen? Je ziet het in onze nieuwste vlog!
- Niels en Rosan