Column Anna: Een hapje Nederland

Terwijl we midden in de winkel staan te wikken en te wegen, denk ik terug aan de keren dat we Nederlanders of Belgen tegenkwamen. Het gebeurt niet zo vaak, dus dat soort ontmoetingen is altijd bijzonder. En vaak gaat het dan over eten. En het delen van de gekoesterde voorraad van iets bijzonders. Nog maar een paar weken geleden ontmoetten we Leo en Karin op hun jacht Bubbles. Met mijn zuinig bewaarde potjes kerrie maakte ik gevulde eieren voor bij de borrel. Karin had nog échte brokkelkaas. We aten elke kruimel ervan alsof het hierna nooit meer zou bestaan. Een zakje nasikruiden is goud waard onder Nederlandse wereldzeilers, zal ik maar zeggen.

En met zo’n zakje sta ik in de supermarkt nu in mijn handen. Zal ik dit nemen of toch maar dat potje sambal? Wietze drentelt ook heen en weer. Als hij voor de speculaasjes gaat, kies ik uiteindelijk voor een flesje ketjap. Tevreden lopen we de rest van de winkel door en strepen de boodschappen van het lijstje af. Bij het afrekenen blijkt het pak gevulde koeken er om de één of andere duistere reden toch nog bij te zitten. Met een grijns reken ik ze maar af. Voor deze ene keer.

Eenmaal thuis is alles snel opgeruimd en zitten we in het zonnetje te bedenken hoe we onze verkenning van Victoria aan gaan pakken. Er zijn wat leuke dingen te zien hier. De telefoon piept. Garry en Tina, een Canadees/Deens stel dat we in Canoe Cove ontmoet hebben. Ze zijn in de buurt en komen langs. Een uurtje later staan ze aan boord. Tina is helemaal enthousiast. “Weet je wat ik thuis nog vond? Een echte Deense specialiteit. Ik ga volgende week naar Denemarken en kan nieuwe kopen. Dus deze laatste zak is voor jullie”. Nieuwsgierig pakken we het cadeau aan en maken het open. Proestend kijken we elkaar aan. Dubbelzoute drop.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Victoria, British Columbia, september 2016