Team SCA mist ervaring aan boord

Afgelopen zondag pakten donkere wolken zich samen boven de vrouwen van Team SCA. Groot was de teleurstelling over de zesde plaats in de tweede etappe van de Volvo Ocean Race 2014-15. Enkele dagen lijkt de lucht wat opgeklaard, zo bleek uit de woorden van de Nederlandse zeilster Carolijn Brouwer.

“We moeten niet te hoge verwachtingen hebben. Je merkt dat we op alle vlakken, of dat nu navigatie of performance is, een beetje tekort komen. Dat is voornamelijk door gebrek aan ervaring. Dat verander je niet zomaar.”

“Toen we van boord kwamen, zagen we het allemaal best somber in. We zijn nu twee dagen verder en dan kun je beter relativeren. Onze coaches, die samen goed zijn voor negen keer rond de wereld racen, zeggen: ‘Bouwe Bekking gaat voor de zevende keer rond en deze race heeft hij nog niet gewonnen.’ Bij ons zitten allemaal meiden aan boord die voor het eerst om de hoek komen kijken. Wat verwacht je dan eigenlijk?”

“Ja, natuurlijk hebben we heel hard getraind en hebben we de beste voorbereiding gehad, maar ervaring kun je niet kopen. Dat vergt tijd. De coaches hebben het dus prima in stukjes gehakt.”

Sterk teamgevoel

“Als we nu terugkijken, moeten we toegeven dat we één enorme fout hebben gemaakt. We hebben van de exclusion zone een waypoint gemist. Dat gebeurde op het punt waar die zone breed naar het oosten uitstak. Wij waren op dat moment de meest westelijke boot. We kwamen er gelukkig achter voordat we erin voeren. We hebben dus een hoek stuk afgesneden met als gevolg dat we naar het noorden bleven varen, terwijl we naar het oosten moesten om er omheen te gaan. We zijn hierdoor een dag lang de verkeerde kant op gezeild, waarna we terug moesten. Dat heeft ons de kop gekost.”

“Dit kwam ook op het slechtste moment, omdat we net twee dagen flink aan het inhalen waren. We voeren nek aan nek met Alvimedica, omdat zij voor Team Vestas Wind waren gestopt. Het gat met de leiders was eveneens teruggebracht naar 60 mijl. Vervolgens ontdekten we dat we fout zaten. Je hebt dan nog steeds de hoop dat je in de Golf van Oman in transitiezones terechtkomt en zo in ieder geval wat achterstand op Alvimedica kunt goedmaken. Maar door die omweg ben je net 24 uur te laat met alles. Je komt in een ander weersysteem terecht en je mist de aansluiting.”

“Toen ze de ontdekking hadden gedaan, heeft Sam de hele ploeg bij elkaar gebracht en verteld wat er was gebeurd en dat die grote fout ons 150 mijl zou kosten. Dan baal je daar natuurlijk ontzettend van, maar wat doe je? Je kunt het niet veranderen, het is zoals het is. Onze groep heeft dit verbazingwekkend sterk opgepakt. Iedereen heeft zo’n enorme motivatie om verder te knokken. Ook al lag de leider op een gegeven moment 300 mijl voor. De hoop bleef dat we MAPFRE of Alvimedica nog konden pakken. We probeerden continu om de boot zo hard mogelijk te varen, omdat we steeds dachten: ‘Er komen nog kansen’. Daarmee help je elkaar ook. Wat wij samen hebben, is denk ik echt wel iets moois. Er wordt geen ruzie gemaakt en er worden geen vingers gewezen.”

“Het niveau ligt heel hoog en wij moeten misschien genoegen nemen met iets minder, omdat we nog niet op dat niveau zijn. Brunel, Abu Dhabi en Dongfeng hebben bewezen dat ze momenteel een klasse apart zijn. Maar we kunnen bij MAPFRE en Alvimedica blijven. Dan moeten we onze doelstellingen een beetje aanpassen en daarvoor gaan.”

Niet constant genoeg

Het feit dat Team SCA met drie extra vrouwen en hun voedsel en bagage vaart, maakt volgens Brouwer geen verschil qua snelheid. “Wij zijn inderdaad de zwaarste boot. Brunel woog deze etappe verreweg het lichtste, maar wij zijn niet zoveel zwaarder dan een paar van de andere concurrenten. Dan praat je over 10 tot 15 kilogram. Bij ons zit het meer in het feit dat we de ervaring missen om bijvoorbeeld de bootsnelheid constant hoog te houden. Wij vallen steeds net uit die groove en dan duurt het even voordat we er weer in komen. Dat is niet zo gek, want we maken daar buiten omstandigheden mee, die we in die anderhalf training nooit eerder hebben gezien. Op zo’n moment moet je aanpassingen doen en daarvoor ben je aangewezen op gevoel en wat je op het water ziet. Wij zijn niet ervaren genoeg om snelle aanpassingen te doen. Daarin zit denk ik het grootste verschil. Wij varen niet constant genoeg.”

“We gaan nu niet opeens allerlei dingen radicaal veranderen. Dat zou een fout zijn, want daar zit niet het probleem. We gaan beetje bij beetje verder en we moeten zorgen dat we op alle vlakken blijven leren. Die domme en simpele fouten van deze etappe gaan we echt niet nog een keer maken. Voor de derde etappe is het doel om meer bij de vloot te blijven. Als we ons kunnen meten, gaan we grotere stappen maken.”