Nieuws

Peter de Smedt vecht tot de laatste mijl in de Transat 650

Peter de Smedt in met zijn Huysman is 20ste geworden in de zware tweede etappe van de transatlantische solorace Transat 6.50. Hij finishte 2 dagen, 17 uur, 10 minuten en 57 seconden na de winnaar, de Fransman Armel Tripon.

14:44

Peter de Smedt in met zijn Huysman is 20ste geworden in de zware tweede etappe van de transatlantische solorace Transat 6.50. Hij finishte 2 dagen, 17 uur, 10 minuten en 57 seconden na de winnaar, de Fransman Armel Tripon.

Peter de Smedt voor de start van de tweede etappe op Lanzarote.
Antwerpenaar Peter de Smedt dobberde gisterochtend om 03.45 uur lokale tijd (09.45 onze tijd) over de finish van de tweede etappe in de Transat 6.50. De laatste mijl was een onderdeel van de beproeving: praktisch geen wind en stroom tegen. Ook in de laatste uren moest hij een duel uitvechten met de Amerikaan Adam Seamans. Het ontvangstcomité, onder wie zijn ouders, bleef urenlang op zee wachten.

Peter werd al bij de start van de tweede etappe een beetje het slachtoffer van zijn eigen snelheidsdrift. Vanuit Brazilië blikt hij terug. “Het zag er goed uit, ik wist dat ik de juiste opties kon kiezen om de kwaliteiten van de boot te benutten. Maar na de eerste dag ontplofte mijn kleine rode spinnaker en was ik mijn zwaar weer turbo kwijt. Mijn gemiddelde daalde met 2 knopen. Ik deed er drie dagen over op hem te repareren, maar in de doldrums gebeurde het opnieuw en toen was het finaal gedaan. Ook het scharniersysteem van de boegspriet liet het na een tijdje afweten. Het werkte nog wel maar moeizaam. En al dat geknutsel vraat veel tijd die je aan niets anders kunt besteden”.

Zwarte zuilen De Smedt’s grootste opdoffer waren de Doldrums en de passage van de evenaar. “Ik hoorde via de meteobriefing dat de windstille zone onze kant opkwam. Mijn eerste reactie was: fijn, dan zijn we er sneller doorheen. In dat gebied is stabiliteit zoek. Windstiltes volgen elkaar af met korte heftige onweersbuien, de zogenaamde squalls. Je ziet ze als zwarte zuilen op je afkomen. Nergens op de oceaan worden de golven zo afgevlakt dan hier. Tonnen regenwater duwen iedere golf plat. En de windstoten gaan tot 45 knopen in minder dan een minuut. Daar moet je goed op voorbereid zijn. Veel rusten is er niet bij.”

Erger was dat zijn hoop op een snelle passage door die zone niet uitkwam. “Ik had me het voorgesteld met een zonnehoed, in shorts en met een heet briesje. Het was nu aan de wind hakken, dik ingeduffeld met voortdurend regen. En die Neptunus was er ook al niet.”

Zodra hij over de evenaar kwam, bleek er een depressie te zitten die met hem meeging tot bijna 6 graden zuid. “De zee was om gek te worden. Er zit geen ritme in de golven, de wind draait voortdurend, als je denkt je boot getrimd te hebben, mag je opnieuw beginnen. Het meest enerverend onderdeel van de hele race, waarbij ik me dikwijls razend kwaad heb gemaakt.. Ik kan niet tegen die machteloosheid. Het lijkt of het weer met je solt.”

Ravage bij koplopers “In vergelijking met de anderen heb ik het niet slecht gedaan,” zegt Peter en wijst daarbij op de ravage bij de koplopers. Meer dan vijf boten hebben hun mast verloren, zelfs op vijf mijl van de finish. De kanshebber voor de derde plaats, Michel Mirabel liep zelfs net voor de finish op de rotsen. In totaal zijn er tien opgaven. Peters landgenoot Gaspard Franeau ligt op de voorlaatste positie. “Misschien heeft het er ook mee te maken dat ik de boot minder gepusht heb. Schrijf dat maar toe aan het ontbreken van de zwaar weer spi en het overwegend zware weer. De controle van de Huysman was daardoor eenvoudiger, hele rakken heb ik zelfs het roer kunnen blokkeren door de helmstok met een touwtje vast te binden in plaats van de energie vretende automatische piloot te gebruiken. Dat telkenmale uit het roer lopen en platgaan was beduidend minder.” De Smedt heeft zich van zijn goede kant laten zien door zijn voedselpaketten met Bertrand Lecharpentier uit de seriebotenklasse te delen die er tekort had. “Stel je voor dat die een mastbreuk had gehad, waarvan had die dan overleefd?”

Wat ging er door hem heen toen hij de finishlijn in zicht kreeg? “Niks bijzonders,” vindt Peter de Smedt. “hetzelfde gevoel toen ik op Lanzarote was. Of ik morgen of overmorgen opnieuw moet vertrekken. Het lijkt niet echt afgelopen.”

Last modified: 4 september 2007
Sluiten