Daar stond hij dan, midden in de nacht op het dek van Team Brunel een zeil te wisselen. De windmeter klokte zo’n 30 knopen en het was guur in de Golf van Biskaje. Max Deckers (22) kreeg de kans van zijn leven. Hij mocht samen met enkele Volvo Ocean Race-veteranen zelf van ‘Life at the Extreme’ proeven.
Het avontuur begon met een actie van de Koninklijke Roei- en Zeilvereeniging De Maas, waar Deckers lid is. “Zij hebben afgelopen zomer een project opgericht om jeugdzeilers van De Maas op grote boten te krijgen”, vertelt Deckers, die tot dan toe vooral actief was geweest in de Optimist, 29er, de olympische 470 en 49er. In 2011 won hij in de 29er brons bij het ISAF Jeugd WK en behaalde hij tevens in Australië zijn Yacht Master. Anderhalf jaar geleden stopte Deckers met zijn 49er-campagne om zich op zijn studie te richten. Na vijfmaal geholpen te hebben bij sponsortochtjes van Team Brunel, behoorde Deckers tot de drie uitverkorenen voor de delivery van de Nederlandse Volvo Ocean 65. De overige bemanning bestond uit vier professionals, waaronder Gerd-Jan Poortman en Rokas Milevicius van Team Brunel, en drie betalende gasten.
Kleine jongens worden groot
Op 27 oktober 2015 vertrok Team Brunel, tweede in de Volvo Ocean Race 2014-15, vanuit IJmuiden richting Lissabon. In Portugal losten de twee andere geselecteerden Deckers af voor het vervolgtraject naar Gran Canaria. Deckers: “We startten met mooi weer en wisten dat de wind ter hoogte van Frankrijk zou toenemen. Dat gebeurde ook en dus moesten we het grootzeil reven. Dan moet iemand bij de mast staan en iemand in de kuip bij de lijnen. De gasten en ik draaien in principe aan de koffiemolens. De ervaren mensen nemen de overige sleutelposities in.”
“Het is heel belangrijk dat op dat moment de communicatie goed verloopt. Zeker in het donker met die harde wind. Dat is best lastig. Je wilt bijvoorbeeld niet dat iemand gaat draaien als dat juist niet moet, en andersom. Zeker als er iets fout gaat is het moeilijk om in de chaos te ontdekken wat er gaande is. Zo werd een keer de verkeerde lijn aangetrokken, waarna een kettingreactie van foutjes ontstond. Intussen klapperden de zeilen en sloegen de lijnen tegen de mast. Dat soort momenten wil je zo kort mogelijk houden. Nu duurde het denk ik wel 20 minuten voordat het rif er in zat. Dat gebeurde vooral doordat we niet op elkaar waren ingespeeld.”
“Toen de professionals het hoofdprobleem hadden achterhaald, schreeuwden ze heen en weer totdat iedereen wist wat de bedoeling was. Uiteindelijk gaat dan de goede lijn in de juiste lock en verloopt alles in de correcte volgorde. Maar dan moet je er wel voor zorgen dat je de lijn op de juiste manier in de klem zet, anders gaat het alsnog fout. Dat kost tijd en energie. Uiteindelijk was alles onder controle. Die ogenblikken zijn spannend, omdat je niet precies weet wat er gebeurt. Ik maak me dan vooral druk om het materiaal.”
Bij Brest volgde het besluit om daar naar binnen te gaan. Deckers: “Toen ik die tweede nacht aan mijn volgende shift begon, hoorde ik dat de beslissing was gevallen. We zaten in het eerste van drie fronten en die andere twee zouden nog heftiger worden. Door de problemen bij het reven en nog wat roestige manoeuvres leek het Gerd-Jan verstandig om de risico’s te beperken. We hadden bovendien een fok gescheurd en die moest van boord. Ik vond het jammer om te stoppen, maar snapte de noodzaak wel.”
Na veertien uur werden de zeilen opnieuw gehesen. De Golf van Biskaje liet zich van zijn milde kant zien. Slechts korte tijd tikte de teller 30 knopen aan. “Er stond een rare golfslag. De deining ging tegen de golven in, waardoor het soms moeilijk was om te sturen”, blikt Deckers terug. De laatste zeildag bracht datgene waarvoor iedereen kwam; met 15 knopen wind de golven af surfen. Vlak voor Lissabon liep de windsnelheid weer op. Dit keer wist Deckers beter wat daarmee te doen: “Ik was me bewuster van wat er gebeurde en wat ging komen. In plaats van reactief handelen, kon ik veel actiever reageren.”
Hij vond het naar eigen zeggen ‘geweldig’ om met Volvo Ocean Race-veteranen te zeilen. “Ook al was het een delivery, er werd toch hard gevaren. Je ziet hoeveel ervaring ze hebben, hoe goed ze de boot kennen en dat ze weten hoe ze die veilig snel moeten laten gaan.” Op de vraag of de trip mee- of tegenviel antwoordt Deckers volmondig: “Mee! Natuurlijk heb je soms momenten, waarop je jezelf afvraagt of het leuk is. Bijvoorbeeld als je ’s nachts wordt gewekt en je in je natte pak aan dek moet. Dat is misschien niet fijn, maar het algehele plaatje blijft ontzettend mooi. Je bent op Team Brunel in de Golf van Biskaje en gaat een rif leggen. Dat zou ik op elk ogenblik doen.”
Leerzaam
Zes dagen met Team Brunel op volle zee leverde de nodige lessen op. “Enerzijds door te kijken naar hoe de professionals dingen aanpakken, hoe ze nadenken en hoe ze vooruit kijken qua zeilwissels en navigatie. Anderzijds op het technische vlak van trimmen en sturen. Ook de directe tips waren nuttig. Ik zat ’s nachts een keer op het voordek. De fok moest naar beneden en ik moest die opvouwen en in de zak doen. Sommige onderdelen blijven aan de fok zitten of moeten juist los. Tomas (Ivanauskas red.) zat toen naast me om te assisteren. Zeker in het donker als je bepaalde dingen voor het eerst doet, is het efficiënter als zo iemand je helpt. Natuurlijk is het mooi om uiteindelijk zelf acties te kunnen ondernemen zonder hulp van de meer ervaren jongens, maar bij twijfel wil je voorkomen dat je iets verkeerds doet. De balans tussen initiatief nemen en niet zeker weten of je het goed doet, is lastig te vinden. Dat proces is wel leerzaam, omdat je steeds beter weet waar je kwaliteiten liggen.”
“Een ander voorbeeld is dat ze je vertellen wanneer je met golven voor snelheid moet gaan of juist meer weg moet sturen. Verder geven ze tips over de samenwerking van het voor- en grootzeil. Of je meer open of dicht trimt. Doordat je tijdens het varen al aanwijzingen kreeg, kon je die gelijk toepassen en zag je direct het verschil. Er valt veel van hen te leren. Ze hebben heel wat op die boot doorstaan. Daarnaast hebben ze visie op hoe je zoiets aanpakt, hoe je in het circuit terechtkomt, hoe je omgaat met druk en hoe je activiteiten combineert.”
Kiezen tussen een race rond de wereld of een olympische campagne vindt Deckers lastig. “Die keuze is niet geheel aan mij, maar voor mij zou nu het zeezeilen interessanter zijn. Ik ben echter nog jong en onervaren. Fysiek moet ik verbeteren en ik moet veel meer zeilen. Ik zou ergens voor langere tijd een plek moeten krijgen om uren te maken. Alleen wil ik tegelijkertijd mijn studie afmaken. Maar als er een kans voorbij komt, pak ik die zeker. Ik heb het geluk gehad om met Team Brunel te kunnen werken, dus ik wil graag doorpakken.”
Tekst: Diana Bogaards
Tags: Golf van Biskaje, Team Brunel Last modified: 16 december 2015
