“Klaar om te wenden?”, vraagt Wietze. “Ree.” Ik hoor wel tien twinkels in zijn stem. Maar ik ben te druk om te reageren. Eerst moet ik een lusje van de kop van de giek los maken en vervolgens de giek aan bakboordzijde aan zo’n zelfde lusje weer vastmaken. De lange giek steekt tot ver achter ons bootje uit, dus we moeten allebei onder het zeil door of om het zeil heen. As we over de andere boeg liggen, kijken we elkaar breed lachend aan. We zeilen! En niet zo maar ergens. Op het hoogste zoetwatermeer ter wereld: het Titicacameer in Bolivia.
Gisterochtend rolden we in Copacabana uit de nachtbus met onze rugzakken. Copacabana is een van de twee stadjes aan de oevers van het meer. Bagage naar het hostel en meteen naar de waterkant. Overal motorbootjes om toeristen naar een naastgelegen eiland te brengen. Sommige van die motorbootjes liggen op het strand. Echtparen zetten de laatste laag verf erop. Vooral de vrouwen in hun traditionele kleding met bolhoedjes vallen op: onverstoorbaar roeren ze in de verfpotten.
Op het strand liggen als zwaan vermomde waterfietsen en wat kano’s. En ineens zien we tussen alle geankerde motorboten een mastje. Beetje navragen op het strand en we begrijpen dat het bootje te huur is. Nu? Geen probleem.
Even later komt een oude, vrijwel tandeloze man aangelopen. Breed lachend roeit hij naar het bootje en brengt het naar een wrakkig steigertje. We mogen niet meehelpen en moeten op een bankje toekijken hoe hij het bootje optuigt. Een half uur later kiezen we met Gonzalito het ruime sop. De getallen tollen nog door mijn hoofd: 8372 vierkante kilometer oppervlak, gemiddeld 107 meter diep en op 3812 meter hoogte. Maar al snel is dat allemaal niet belangrijk meer. Wietze haalt de roeiriemen binnenboord en ik hijs het zeil. De mast een boomstammetje, de giek en gaffel an elkaar gebonden takken. Het zeil is van een oud laken gemaakt. Met ijzerdraad zit alles aan elkaar. We glimlachen erom en vallen stil. Het is heerlijk om de beweging van het bootje in het water te voelen. Het indrukwekkende landschap om ons heen en het in-de-arm-knijp-momentje. Zeilen op het Titicacameer. Bijna niet te bevatten.
Genietend koetelen we wat op en neer. Meer dan halve wind zit er niet in. Niet erg. Na een tijdje zegt Wietze: “hoe laat moeten we weer terug zijn?” Ik kijk op mijn horloge en schrik. Over 10 minuten, de tijd is omgevlogen. De riemen weer in de dollen, het zeil omlaag. Even later lacht Humberto zijn ene tand weer bloot. “Was het leuk?”, vraagt hij als hij het aanmeertouwtje weer aanpakt. Twee grijnzende gezichten vertellen het verhaal.
We betalen hem en gaan op een terrasje verderop zitten. Humberto zien we in zijn bootje stappen. Genietend gaat hij in het zonnetje zitten, wachtend op en huurder die vandaag waarschijnlijk niet komen zal. Wie gaat er nu zeilen op het Titicacameer?
Copacabana, Bolivia, juli 2015
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
