Reisverhalen

Column Anna: Wonden likken

16:29

Foto: Patrick Albraan
Foto: Patrick Albraan

Foto: Patrick Albraan

“Kijk, Lars z’n boot is er ook uit” zegt Wietze. We trekken onze schoenen aan en gaan naar het werfterrein waar alle boten keurig opgebokt staan. De boot van Lars is één van de laatsten die op de kant gaat. Het gros van onze medezeilers die de scheren van zuid naar noord hebben gedaan, heeft de boot inmiddels hoog en droog staan. De meesten omdat ze voor een paar maanden naar hun thuisland gaan. Maar Lars wil nog dit seizoen naar de Pacific. Toch moest ook zijn boot eruit omdat hij een op een rots gezet was tijdens zwaar weer in het Beagle kanaal.Als we naar hem toe lopen, zien we een zenuwachtige trek. “Ik heb heel veel geluk gehad” stamelt hij naast zijn boot. We kijken onze ogen uit. Hij heeft vier diepe gaten in de romp. Het is nog waterdicht, maar het scheelt niet veel. Na de botsing met de rots had hij met een onderwatercamera gekeken en leek het mee te vallen. Vrolijk naar Antarctica gevaren en daarna twee maanden door de Chileense scheren. Door het oog van de naald gekropen, blijkt nu.

En daarmee voegt Lars zich in de lange rij van mensen die na het rondvaren van de zuidpunt van Zuid-Amerika wat wonden te likken hebben. Vooral de snel optredende weersveranderingen zijn de boosdoener. Onze eigen Anna Caroline heeft een afgescheurde zaling opgelopen. De Saudade klapte op een brok ijs en had een gat in de boeg. De lijst boten met motorproblemen en kapotte verwarmingen is eindeloos. Onze Zwitserse buurman liep aan de grond door een krabbend anker. Met veel moeite heeft hij zijn boot weer los gekregen. Bij Zweedse vrienden ging de bijboot in een windvlaag aan de haal en scheurde helemaal open. Zonder reserve-bijboot ben je dan behoorlijk de klos. Naast Lars staat een boot met een compleet vermorzeld roer en verbogen roerkoning.

Hoofdschuddend lopen we terug over de steiger. Trots op het feit dat we dit moeilijke stuk geklaard hebben en nog relatief goed weggekomen zijn. Maar ook bezorgd over de boten die nu, in veel slechter weer, nog naar het noorden aan het reizen zijn. Eenmaal aan boord check ik onze mail. Gelukkig, eindelijk een bericht van onze solozeilende vriend Patrick. Hij was een tijdje ‘zoek’, maar bleek met kapotte telefoon in Punta Arenas te liggen. Daarheen uitgeweken omdat zijn ankerlier het begeven had. Enthousiast om weer van hem te horen, maak ik het mailtje open. Meteen koude rillingen, want het eerste dat ik zie zijn de meegestuurde foto’s. Stilletjes klikken we er samen doorheen. Ik krijg tranen in mijn ogen.

Na al het geworstel in Punta Arenas besloot hij de wal op de te gaan om wat te gaan eten. Zoals altijd, checkte hij de weersverwachting voor vertrek. Noordwest 10 knopen, hij lag aan hoger wal. Twee uur later kwam hij terug en was zijn leven in één klap veranderd. De wind was plotseling gedraaid. Vier 20 millimeter dikke aanmeerlijnen konden het geweld van 35 knopen zuidoostenwind niet aan en zijn boot brak los. Iemand heeft gelukkig nog een lijn overgezet om zijn boot in elk geval niet af te laten drijven. Al die tijd heeft zijn boot tegen een betonnen muur liggen rammen. De stalen romp is dusdanig ingedeukt dat het dek er doorheen naar buiten gekomen is.

De foto’s tonen zijn boot op een werf. Inmiddels is er een stuk van 8 meter lang en 1 meter hoog uitgezaagd en zijn ze het er opnieuw in gaan lassen. Van het interieur zal aan die kant niet veel meer over zijn. De toon van zijn bericht is moedeloos. Hij zal nog weken bezig zijn en heeft dan het hele stuk in de scheren nog voor de boeg. Zo goed en zo kwaad als het gaat, proberen we een bemoedigende mail terug te sturen. Zijn lijfspreuk is: “I make this trip, but this trip makes me too”. Vermoedelijk heeft hij daar nu een variant op bedacht met ergens in ieder geval één keer het f** woord erin.

Wij wachten op een weergat om naar het noorden te gaan. Ons reisdoel, Valdivia, ligt net over de grens van de Roaring Forties. Vooralsnog houdt het ene front na het andere ons vast in Puerto Montt. We geven niet toe aan de vertrekkriebel. Ons respect voor de zuidelijke zeeën is alleen maar toegenomen.

Puerto Montt, Chili, april 2015

NB: Deze column is later geplaatst, maar de gebeurtenissen vallen chronologisch vóór de column getiteld Glow in the dark (red.).

Tekst Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten