Column Anna: Watergevecht

“We moeten weer weg. En rap ook” zegt Wietze terwijl hij bij een kajuitraampje iets aan het doen is. Ik schrik en kijk hem vragend aan. “Moet je zien, weer drijfnat”. Hij schudt een stuk bubbeltjesplastic uit en maakt het droog met een theedoek. “Komt allemaal door ons”. Hoofdschuddend stopt hij het plastic weer in het kozijn. Dan hoor ik de twinkels in zijn stem. Ja, rugzakreis nummer drie komt er aan. Naar warmere streken.

Dat de winter in Valdivia koud en nat zou worden, hadden we al gelezen. Toen we onze beslissing namen om hier te overwinteren, wisten we dat juni, juli en augustus niet plezierig zouden worden. Daarom het plan om in die maanden met de rugzakken op pad te gaan. Maar ja, je wilt natuurlijk ook wel een oogje in het zeil houden. Dus elke paar weken komen we voor een paar weken thuis. Bootonderhoud, plannen maken en even bijkomen. Het is gezellig met de andere overwinteraars, dus regelmatig verwarmen we elkaar met gezellige etentjes en vrolijke avonden.

Maar dat verwarmen heeft een prijs. Condens. Toen onze Anna Caroline 27 jaar geleden gebouwd werd, kozen de bouwers voor simpele ramen: stukken perspex werden op de stalen romp gebout. Niks mis mee. Maar als je dat niet regelmatig onderhoudt, gaat het roesten. Toen wij met de eerste refit begonnen, zat er niets anders op dan die ramen er uit te halen en door een beter alternatief te vervangen. De stukken staal die aangetast waren, werden gerepareerd. Helaas moesten we daarom ook gaten in het interieur maken om het aan de binnenkant goed te kunnen conserveren. Maar toen de nieuwe ramen en kozijntjes er in zaten, was het een lust voor het oog. We kozen voor enkel glas, omdat we niet verwachtten dat we veel tijd in koude gebieden zouden doorbrengen.

Dus tijdens winterzeiltochten in Nederland hadden we wat last van condens. Maar ach, in die paar weken kerstvakantie losten we dat wel op met wat handdoekjes. Daarna droogde het wel weer. Nu is het echter andere koek: we zitten al 7 maanden in gebieden met lage temperaturen. Hier in Valdivia is het ’s nachts nog nèt boven het vriespunt. Als we dus aan boord zijn, veroorzaken we met onze eigen lijven vocht. Condens staat ’ s ochtends tegen alle ramen en luiken aan. Op het plafond kunnen we precies zien waar de isolatie niet goed aansluit. Idem op de wanden. We hebben een tentje dat de kuip goed afsluit, dus dat helpt wel wat. In de kastjes is alles van een onaangenaam soort klammigheid. Als je niet oppast, beginnen dingen razendsnel te schimmelen. Gatver.

Dus we gaan aan de slag. Een enorme rol bubbeltjesplastic en van die isolatierollen voor om verwarmingsbuizen. Bubbeltjesplastic in stroken voor alle ramen en luiken. “Dan krijgen we in elk geval nog wat licht binnen” bromt Wietze. De isolatierollen knippen we in stukken en daarmee klemmen we het bubbeltjesplastic vast. Alle kastjes gaan leeg, worden gelucht en terug ingepakt. De deurtjes blijven op een kier voor de luchtcirculatie. Met een klein ventilatiekacheltje proberen we zoveel mogelijk de lucht te drogen. ’s Ochtends zetten we de grote dieselverwarming een uurtje aan, zodat de radiatoren per ruimte ook de boel flink drogen. Wanneer het buiten enigszins droog en zonnig is, gaat alles tegen elkaar open om goed te luchten. We zijn er maar druk mee, maar het helpt wel.

“Ja” beaam ik met een glimlach. “We moeten weg, en snel ook”. Vanochtend hebben we de rugzakken weer ingepakt. Dit keer met korte broeken en T-shirts. Eventjes de warmte in. Kan onze Anna Caroline ook weer even bijkomen.

Valdivia, Chili, augustus 20152

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Neem nu een abonnement op het tijdschrift Zeilen of koop hier een los nummer en lees meer van Wietze en Janneke.