Column Anna: Wat nou weer?

Mopper mopper. Bromgeluiden uit een keukenkastje waar Wietze met zijn halve bovenlijf in ligt. Ik kijk op mijn horloge. Over tien minuten gaat onze bus naar de ophaalplek voor het campertje. Wietze vouwt zich uit het keukenkastje, grijpt een rubberhamer en deelt een paar meppen uit. Mopper mopper. “Wat nou weer?” gromt hij. Hij voelt de tijdsdruk ook en zucht. “Nou dan moet het maar zo”. Peinzend sloft hij achter me aan de steiger af. Pas in de bus legt hij het uit. “Ik draaide de afsluiter van de wasbak dicht en ineens voelde ik dat-ie van de schroefdraad afliep. De afsluiter zit dicht. Dat wel. Maar we krijgen hem niet meer open”. Stilletjes verwerken we dit nieuws allebei. Goed, hij zit dicht en er is dus geen gevaar tijdens onze afwezigheid. Maar hoe krijgen we hem weer open? Nieuwe schuifafsluiter zoeken en wéér het water uit? Kreun.

Tijdens onze roadtrip hebben we het er maar af en toe over. Het is een donkere wolk die we graag naar de horizon terug duwen. Nu genieten van waar we nu mee bezig zijn. De rest lossen we later wel op.

Maar ja, die dag komt natuurlijk wel. Meteen bij terugkeer zet ik een afwasteiltje in de wasbak en vangen we daar het water in op. Daarmee kun je jezelf nog een paar dagen voor de gek houden. Maar drie dagen na ons camperavontuur hakken we de knoop door. Er moet nu wat gebeuren. Wietze gaat het eerst nog met de rubberhamer proberen. Maar het schuifje laat zich met geen lief of minder lief klapje richting schroefdraad dirigeren. Dus dan gaan we naar plan B. Dat betekent dat Wietze het water in moet om te proberen om de afsluiter van buitenaf met een schroevendraaier open te wrikken. Met een beetje geluk krijgt hij hem dan weer op de schroefdraad en kunnen we hem weer gewoon bedienen.

Nu is het hier volop voorjaar. Maar dat weet het water nog niet. IJskoud komt het vanuit de bergen door Valdivia gestroomd. En het stroomt hárd. Regelmatig liggen we met een boeggolf hier in de box. Op de getijdentafel zoeken we uit wanneer het doodtij is. “Wat een geluk” zeg ik enthousiast. “Dat is al over twee uur”. Aan Wietze’s zure gezicht zie ik dat hij zich wat minder gelukkig voelt. Poeslief ga ik aan het graven en vind zijn oude surfpak. Ooit gekocht toen hij 18 jaar was en het water van het Veluwemeer plat surfte. Nu gaat het als duikpak dienstdoen. Duikbril en snorkel zijn sneller gevonden. Ook installeren we het apparaat waarmee je duikklussen onder de boot sneller uit kunt voeren. Hij heeft dus twee keuzes: snorkelen of luchtslang meenemen. Daarmee moeten we de tijd die hij in het water is, zoveel mogelijk kunnen beperken.

Tot verbijstering van de Chileense zeilers sprint Wietze in zijn vlammend rode pak op badslippers naar de douche. Geiser aan en het pak vol laten lopen met warm water. Dan weer snel terug sprinten naar de boot. Eddy komt helpen; die staat al klaar met de luchtslang en klikt Wietze er aan. Met een ijselijke kreet gaat hij de plomp in. Ik zit in het keukenkastje klaar om te draaien. Eddy staat in het gangboord om boodschappen naar Wietze of naar mij te loeien. De luchtcompressor bromt en het is spannend. Ik hoor geborrel en getik. Dat is het teken! Ik tik drie keer terug en begin te draaien. Even lijkt er grip te zijn, maar dan draai ik weer aan een los wieltje. Weer drie tikken. Ik tik terug en begin weer als een gek te draaien. Ja! Nu lijkt het te werken. “Testen!” brult Wietze buiten. Eddy herhaalt het en ik laat de wasbak vollopen. Mijn hart slaat drie keer over, maar dan loopt het water borrelend weg. Hij is weer open. “Ja!” brul ik naar Eddy, die dat weer herhaalt. Ik sprint naar buiten, klaar om een totaal verkleumde Wietze samen met Eddy weer binnenboord te sleuren. “Geef me even een borstel” zegt hij. Verbaasd geef ik hem de borstel. “Ik poets gelijk even de waterlijn” hoor ik nog net. Eddy en ik kijken elkaar aan. Kolder in zijn kop? En dan realiseer ik me dat hij door al dat zwemmen en de spanning waarschijnlijk lekker warm geworden is. Terwijl Eddy weer bootwaarts gaat, poetst Wietze stug door. Ik zit op het dek in de zon en hou hem in het oog. Klein geluk op de dinsdagmiddag.

Valdivia, Chili, december 2015

Lees hier meer columns van Wietze van der Laan en Janneke Kuysters