Column Anna: Nepnederlanders

Op een hele vroege, koude zaterdagochtend stappen we na onze prachtige rugzakreis weer aan boord. Kachel aan, tassen uitpakken. Langzaam komt de zon op achter de wolken. Net als we zitten te ontbijten, horen we een hoop motorgeronk. Het komt steeds dichterbij, dus we schieten allebei naar buiten om te zien of het allemaal wel goed gaat. Een enorme catamaran probeert af te meren aan het laatste vrije plekje aan de steiger. De forse stroom staat dwars op de steiger, dus het oudere echtpaar aan boord werkt zich in het zweet om lijnen naar de kant te krijgen. De havenmeester staat klaar om te vangen, samen met de zeilers van de buurplek. “Hé”, wijst Wietze “Nederlanders”. Altijd leuk als er een nieuwe buitenlandse boot binnenkomt, maar het is helemaal leuk als het Nederlanders zijn. Eén blik in het want en we zien het al: neppers. Er wappert immers een Spaanse vlag onder de bakboordszaling. Inmiddels weten we dan dat het Spanjaarden zijn die onder Nederlandse vlag varen.

Later op de dag tikt Carlos op ons dek. We begroeten hem hartelijk en krijgen een breed grijnzend “Ha, collega-Nederlanders”, van hem terug. De meeste Spanjaarden vinden het erg leuk dat ze een Nederlandse vlag voeren en komen vaak even groeten. Toch blijft het ons verbazen dat we het zo vaak tegenkomen. Nog geen enkel Spaans jacht dat we gezien hebben, vaart onder de eigen vlag.

’s Avonds zitten we bij hen aan boord en kunnen we onze vraag eens afvuren. Carlos en Magdalena zijn kennelijk geroutineerd in het vertellen van hun verhaal, het rolt er allemaal vlot uit. In Spanje moet over de aankoop van een jacht fors belasting betaald worden. Maar als je dat gedaan hebt, ben je er nog niet. Je moet elke twee jaar de boot uit het water laten halen voor een kleine keuring. Soort APK. Dan moet de boot er elke vijf jaar uit voor een grote keuring. Zeiljachten moeten verder een door de overheid vastgestelde lijst van apparatuur aan boord hebben. Als je dat niet hebt, krijg je geen vergunning en kun je je schip ook niet verzekeren. Daarnaast moet degene die het schip vaart, verplicht een diploma halen dat lijkt op Yachtmaster. Kortom: hoge kosten en veel werk. Om die reden schakelen veel Spaanse eigenaren om naar de vlag van een land waar het allemaal minder ingewikkeld is. Schaterend zegt Magdalena: “Oh, in onze thuishaven in Noord-Spanje ligt geen enkel jacht meer onder Spaanse vlag. Ik schat dat de helft van de Spaanse pleziervloot ofwel onder Nederlandse ofwel onder Belgische vlag vaart.” We vallen uit onze stoel. Ernstiger vult ze aan: “het gaat ons er niet om dat we geen belasting willen betalen. Dat hebben we ook gewoon gedaan toen we ons schip kochten. Maar we willen zelf kunnen bepalen welke apparatuur we aan boord hebben, zeker als het gaat om dingen die met veiligheid te maken hebben. De overheid wil dat we een Navtex hebben, terwijl wij juist alle mogelijke satellietcommunicatie hebben en dat eigenlijk veel vollediger vinden”. En zo volgen er nog een paar voorbeelden.

Maar hoe gaat dat dan, onder Nederlandse vlag varen? Via het Kadaster? Hun bootpapierenetui komt tevoorschijn en ze laten het ICP zien dat door de ANWB afgegeven is. Ze zijn er erg blij mee en hebben zelfs reserve-Nederlandse vlaggen aan boord. Het blijkt dat er tussenpersonen zijn die vanuit Spanje werken en tegen een vergoeding dit soort papieren regelen voor Spanjaarden. Kennelijk een levendige handel, tot ieders grote tevredenheid. De Nederlandse driekleur op een schip leidt, is onze ervaring tenminste, altijd tot een hartelijke ontvangst.

De avond eindigt met een korte cursus Nederlands voor Spanjaarden. Ze pikken het snel op, dus als we naar huis gaan schalt “doei!” over de steiger. Grinnikend lopen we terug naar onze Anna Caroline. Nepnederlanders, maar wel leuk.

Valdivia, Chili, augustus 2015

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters