Reisverhalen

Column Anna: Mierenhoop

13:42

 Gek genoeg komen ze altijd op een onhandig moment. Als we op z’n kop in een kastje een klusje doen of tijdens het eten. Een resolute klop op het dek. En dan de vraag: “kan ik mee?” We blijven ons erover verbazen. Zeker twee keer per dag struint iemand alle boten af om zijn geluk te beproeven. En elke keer zie je ze weer onverrichter zake afdruipen.

Ushuaia is een heerlijk stadje. Ooit begonnen als gevangenis en langzaam uitgegroeid tot een plek met 60.000 inwoners. De hoofdstraat San Martín biedt een wonderlijke aanblik: van outdoorzaken tot ijzerwarenhandels en van speelgoedzaken die eigenlijk dollarwisselplekken zijn tot verrukkelijke broodjeswinkels. We slenteren er heel wat af. Al snel weten we waar ze de lekkerste koffie hebben.

Maar de meest wonderlijke plek is toch AFASyN. Het is één van de twee nautische clubs waar je aan een pier kunt afmeren. De kleinste, Club Náutico Ushuaia, ligt dicht bij het centrum en heeft plaats voor ongeveer zes boten. AFASyN ligt een stuk verder van het centrum, maar veel beschutter in de baai van Ushuaia. De leden hebben boeien neergelegd voor de bezoekende jachten. Daarnaast is er een houten steiger. Daar liggen boten soms wel vijf dik aan elkaar afgemeerd. Het is van oorsprong een duikvereniging, maar in de loop der jaren zijn er andere nautische activiteiten bij gekomen. Een legendarische plek, waar we hartelijk ontvangen worden en een mooi plekje vinden langszij een bevriende boot. Het uitzicht is elke dag weer verpletterend mooi.

Ushuaia is een toeristische boomtown: de poort naar Antarctica. En de populariteit van dat soort reizen neemt steeds meer toe. Elke dag zien we grote en kleine cruiseschip vertrekken vanaf de commerciële pier. Daarnaast is er kennelijk een markt voor reizen naar The Big Ice op zeilboten. En dan hebben we het over zestigvoeters die met zo’n acht gasten rondvaren. In de regel is charteren verboden voor niet-Argentijnse boten. Deze jachten doen zich dus voor als particuliere jachten die met ‘vrienden’ op pad gaan. En natuurlijk liggen ze niet aan de commerciële pier, maar aan het steigertje van AFASyN. De schippers en bemanningen van dit soort boten zijn typische ‘old salts’ die alles al gezien hebben. Mensen zoals wij en boten zoals die van ons zijn in hun ogen lastige korrels op de weg naar hun favoriete plek aan de steiger. Een kant-en-klare bron voor wrijving.

Maar in deze hele mierenhoop van charteraars, gelukszoekers, opgeluchte cruisers en leveranciers van allerhande spullen staat een baken van rust: Roxane. Ze is vrijwilligster van AFASyN en heeft een geduld dat bijna bovenmenselijk is. Dagelijks loopt ze uren op de steiger te bellen, te regelen en ritselen. Met zachte hand duwt ze een charterschipper weer terug naar de aarde. Helpt ze een verloren solozeiler met een kapot zeil. Resoluut brengt ze mensen met elkaar in contact, zodat het verschuiven van boten makkelijker gaat. De ‘Ushuaia waltz’ moet immers vaak meerdere keren per dag gebeuren als er weer een boot uit een stapeltje wil vertrekken.

“Weet jij of de Rana al weg is?”, vraagt ze in het voorbijsprinten op de steiger. ”Nee”, zegt Wietze, “die liggen er nog”. “Mooi, dan kunnen zij medicijnen meenemen voor een boot in Puerto Williams.”  En weg is ze.

Wij zijn nog steeds rozig van het bereiken van deze mijlpaal. We genieten van de mierenhoop en de contacten met andere zeilers. Ondanks dat het – volgens  Roxane – erg rustig is, zijn er genoeg verhalen te beluisteren en aankomsten te vieren. “Hoeveel dagen hebben we nog op onze visa?”, vraagt Wietze. Ik grijns terug. Hier blijven we nog even.

Ushuaia, Argentinië, januari 2015

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten