Column Anna: Isle of Man – de tijdmachine

“Kom gauw naar buiten, moet je kijken wat daar op ons af komt!” Ik laat de boterhammen voor wat ze zijn en schiet naar buiten. Wietze wijst en in de verte zie ik een hele vloot de haven van Peel uit komen. Wat is dat nu? Hoe meer ze op ons af komen, hoe meer we zien dat het allemaal prachtige historische schepen zijn. We kijken onze ogen uit: gaffelgetuigde glorie, voortdenderend over een woelige zee. Met de verrekijker zien we prachtige details en genieten van de formaties waar ze in varen.

Toen we in Noord-Ierland lagen, bleek het eiland Man verleidelijk dichtbij te liggen. Het besluit was snel genomen: daar gaan we ook even kijken. Het is nog een flink stuk varen over een onrustige Ierse zee, maar al op de helft van de afstand konden we ‘land in zicht’ zeggen. Langzaam werden de contouren duidelijker en konden we aanhouden op de westelijke havenstad Peel. We waanden ons letterlijk in een tijdmachine: er bleek een Old Gaffers weekend bezig te zijn. Bij onze aankomst was het admiraalzeilen in volle gang. Eenmaal in de jachthaven aangemeerd, bleken de Gaffers niet zo kieskeurig in de keuze van hun vrienden. Wij mochten als scherpe-jachters ook gewoon meedoen met de vele activiteiten die er waren. Geloof het of niet: zaklopen, rennen met een ei op een lepel en kleine bootjes bouwen.

Na een dag van dit soort vertier wilden we wat mee van Man zien. We kenden het eiland vaag van motorraces, maar er moest meer te zien zijn. Kleine havenplaatsjes en Snaefell: de hoge berg die vaak sneeuw op de top heeft liggen. Bij het postkantoor wisten we een dienstregeling van het openbaar vervoer te bemachtigen. ’s Avonds ben ik daarmee aan de slag gegaan om te bezien of er een route aan elkaar te breien viel die alle bezienswaardigheden in een dagje rondreizen zou bestrijken. Dat lukte. Alleen zat er iets raars aan de dienstregelingen: het wekte de indruk dat je vaak van vervoermiddel wisselde. Ik besteedde er op dat moment niet veel aandacht aan.

De volgende ochtend stonden we vroeg op om de bus te halen naar Douglas, de hoofdstad van het eiland. Daar konden we meteen overstappen op de trein naar het badplaatsje Port Erin. Ik ging nog snel even naar het toilet in het stationsgebouw. Toen ik naar het perron liep, kwam Wietze me met twinkelende ogen tegemoet gelopen. “Je gaat niet geloven wat je op het perron ziet staan!”. Nieuwsgierig liep ik mee, maar mijn neus vertelde me al genoeg. Een stoomtrein!

Het blijkt dat de overheid van Man de strategie huldigt: if it ain’t broken, don’t replace it”. Dus op het smalspoor dat de helft van het eiland bestrijkt, vult een meer dan honderd jaar oude stoomtrein de dienstregeling in. Heerlijk authentiek boemelden we door het prachtige landschap. Zeker de halte bij het vliegveld is aandoenlijk. Met je koffer achter je aan loop je over een sintelpad van 200 meter zo naar de vertrekhal.

Eenmaal terug in Douglas na een retourtje Port Erin liepen we over de lange boulevard naar (wat wij dachten) de bus naar de top van Snaefell. Volgende verrassing op het stationnetje. Het bleek een elektrische tram te zijn! Die piepte en kraakte naar Laxey, waar een knooppunt van elektrische tramlijnen bleek te zijn. Het komt er op neer dat de conducteur aan je vraagt waar je heen wilt en bij aankomst in Laxey naar zijn collega brult: “Twee voor the summit”.Onder toeziend oog van beide conducteurs stapten we over naar de andere tram.

Op weg naar de top van de Snaefell kwamen we langs een deel van het circuit van de motorraces. Ineens weer naar de 21e eeuw! We keken elkaar grijnzend aan. Na even flink uitwaaien op de top gingen we terug met de tram naar beneden. Ik dacht dat we alle verrassingen wel gehad hadden, maar dat bleek niet zo te zijn. De route terug naar het busstation ging per…. paardetram!

Tekst Janneke Kuysters, foto Wietze van der Laan

HERINTREDENDE VERTREKKERS

Wietze van der Laan (50) en Janneke Kuysters (49) zijn herintredende vertrekkers. Na een rondje Atlantic in ’99  zijn ze nu vertrokken voor een langere reis rond de wereld. Ze varen op een Bruce Roberts 44 met de bijzondere naam: Anna Caroline van Staeten Landt. ”Zeg maar Anna”.