Column Anna: Feest

Je hebt van die mensen die nogal laconiek doen over feestelijke dagen. “Ach ja, mijn verjaardag vieren. Neuh, zo’n gedoe.” Nou, daar zijn wij niet van. Als er iets te vieren valt, moet dat gebeuren ook. Niet dat we een huiskamer vol bezoek nou het toppunt van feestelijkheid vinden. We zoeken juist altijd naar een bijzondere of creatieve manier om dit soort dagen extra feestelijk te maken. Een gezellig etentje, een bijzonder cadeautje: maakt niet uit. We staan stil bij de datum waarop we elkaar voor het eerst ontmoet hebben, de dag van de eerste zoen, natuurlijk onze trouwdag en de ‘reisverjaardag’: de datum waarop we op reis gingen.

Verjaardagen scoren ook hoog op ons lijstje van ‘te vieren dingen’. Toen we nog in Nederland woonden, organiseerden we altijd een verrassingsweekend voor elkaars verjaardag. Nu is dat natuurlijk een stuk lastiger. Je weet immers niet waar je op de heuglijke dag bent. Plus: we zijn de hele dag samen. Iets stilletjes voorbereiden is heel lastig. Dus toen Wietze’s verjaardag er vorige week aan zat te komen, zat ik al weken te broeden op iets leuks. Hij zei heel edelmoedig: “jôh, het is toch zo lastig op deze manier. Laten we gewoon gezellig uit eten gaan.” Ik vermoed dat hij wist dat daarmee bij mij de lat nog hoger kwam te liggen. Ik wilde iets bijzonders verzinnen!

Gelukkig vond hij eindelijk de nieuwe zonnebril waar hij al zo lang naar op zoek was. Met een list wist ik hem af te leiden en kocht een koordje waarmee hij de bril kan borgen. Zo, cadeautje in de knip. Maar daarmee was ik er nog niet. Toen we de volgende ochtend weer de werf op liepen waar onze boot langzaam maar zeker weer vaarklaar begon te worden, viel het me op dat ik een soort rondje liep om iedereen gedag te zeggen. En ineens kreeg ik een idee: een draagbare verjaardagskaart!

Een leuk T-shirt van Piriapolis was snel gekocht. Met stiften die voor textiel geschikt zijn maken we onze gastenvlaggen, dus die kon ik snel pakken. Daarna begon de ronde langs alle bewoners van ons tijdelijke dorpje hier op de werf in Piriapolis. Iedereen schreef in zijn eigen taal een felicitatie op het shirt. Uiteindelijk werd het een heel creatief product met teksten in het Spaans, Hebreeuws, Nederlands en Noors. Met een rode kop van inspanning sprintte ik rond. Wietze had niets in de gaten.

Op zijn verjaardag stond de werfbaas al vroeg op ons roer te kloppen. “Als eerste gaan jullie erin!”, was de verrassing. “En gefeliciteerd!” riep hij erachteraan. Stomverbaasd keek Wietze me aan. “Hoe weet hij dat nou?” Even later stond hij met het T-shirt aan breed te lachen. Zo dus.

Binnen een uur waren we klaar en kwam de travellift aanrijden. Vele handen maakten licht werk en twee uur later dreven we weer. Dolgelukkig dat onze Anna Caroline weer in haar natuurlijke element was en we weer verder konden gaan met opbouwen. Maar een verjaardag moet gevierd worden! Dus Wietze leende een fiets en sprintte naar de bakker. Met een tas vol lekkers kwam hij terug. We maakten er een mooie schaal van en zochten het Spaanse woord voor ‘trakteren’ op in het woordenboek. En even later liepen we breed lachend de werf over om iedereen op iets lekkers te trakteren. Al snel werd duidelijk dat dit toch echt een Nederlands gebruik is. Iedereen was stomverbaasd. Tegen de tijd dat wij helemaal met de slappe lach rondliepen met onze schaal lekkers, bleek dat de baas van de Hidrografia (een soort Rijkswaterstaat die de baas is van alle jachthavens in Uruguay) ook aanwezig was. Hij vond het trakteren erg leuk en was bijzonder geïnteresseerd in onze reis. Toen hij ter plekke Facebookvriend werd, was het hek van de dam. Iedereen durfde nu ook ineens iets lekkers te pakken en al snel waren we los.

Na een heerlijke opruimmmiddag schoven we ’s avonds met onze Noorse vrienden doodmoe aan een restauranttafel. Naar Uruguayaans gebruik werd er weer een gegrillde halve koe geserveerd. Met een heerlijke fles wijn erbij keken we terug op een méér dan geslaagde verjaardag.

Piriapolis, Uruguay, oktober 2014

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters