Column Anna: Draadjes

“Kijk, hij doet het niet meer” Wietze laat het schermpje van zijn telefoon zien. Inderdaad, geen providernaam meer in het scherm. Vandaag wordt ook dát draadje met Nederland doorgeknipt. Het abonnement is afgelopen. In gedachten verzonken kijken we allebei naar het toestel. “Ik vond het altijd al een koelkast” doe ik een poging om een grapje te maken. Want ik zie dat het hem wat doet. Zo’n telefoon is natuurlijk maar een apparaatje, maar er schuilt een hele wereld achter. Het nummer was in ons vorige leven bijna een onderdeel van onze identiteit. Daarmee was je bereikbaar, wisselde je informatie uit en greep je eigenlijk nooit mis. Eén van de weinige nummers die je uit je hoofd kent, is je telefoonnummer. Nu niet meer.

Wietze staat op en gaat wat te drinken inschenken. Als hij met twee glazen terugkomt, zegt hij: “Het is net als tegels lijmen”. Stomverbaasd kijk ik hem aan. Tegels lijmen? Dat heb ik hem nog nooit zien doen. Hij glimlacht als hij mijn vragende blik ziet en legt uit. “Kijk, als je tegellijm of andere plakkerige drab ergens op wilt doen, gebruik je zo’n platte plastic plaat om het uit te strijken. Als je een hap lijm op die plaat hebt gedaan, zakt het er eerst als een gordijn vanaf. Dat gordijn wordt steeds dunner. Dan worden het straaltjes en uiteindelijk druppelt er nog wat lijm vanaf. Daarna niets meer”. Mooie vergelijking, het sluit aan bij hoe het voor mij ook voelt.

Toen we de knoop doorhakten om te vertrekken, konden we kiezen: nog een winter in Nederland blijven en alles rustig voorbereiden of alvast op pad gaan, onderweg overwinteren en van daaruit alles regelen. We kozen voor het laatste. Een beslissing waar we zeker geen spijt van hebben. Het verschil is wel, dat we ons steeds heel bewust zijn van elk draadje met Nederland dat doorgeknipt wordt. Het bezit van auto’s, huis, verzekeringen en andere zaken die bij het dagelijks leven in Nederland horen. In het begin waren dat er veel en leek het wel een gordijn aan regeldingen. Nu worden het er steeds minder. Natuurlijk zullen er altijd draadjes overblijven: administratief blijven we immers aan Nederland verbonden. Het einde van een telefoonabonnement is één van de laatsten die nog moest: te duur, te onhandig. Gevoelsmatig maken die laatste paar méér uit dan de eerste golf.

Wat blijft, zijn de draadjes met degenen die ons lief zijn in Nederland. We zijn nu bijna een jaar onderweg en hebben geleerd hoe we die draadjes kunnen koesteren. Gelukkig wel.

Puerto Mogan, Gran Canaria, mei 2014

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters