“Jouw beurt” hoor ik ergens in de verte. Wietze schudt me wakker en ik kom met moeite overeind. O ja, ankerwacht. Snel trek ik nog een extra fleece trui en mijn zeiljas aan. Wietze schiet langs me heen naar het warme bed toe. “Alles OK” meld hij. “En Doutzen?” vraag ik. “Die is er nog”. Even later zit ik in de kuip. Rillerig sla ik mijn handen om een warme kop thee heen. Wat een ellende! De wind huilt door het want, in de schemering zie ik hoge golven om me heen. Af en toe nog een extra windvlaag, waardoor de neuringlijn met een misselijkmakende klap nog strakker komt te staan.
Het begon zo mooi. Na een heerlijke overtocht van Terschelling naar Peterhead konden we ons geluk niet op. Prachtig weer, de spreekwoordelijke Schotse gastvrijheid en schitterend vaarwater in het Caledonisch Kanaal. We genoten met volle teugen van alles. De peilloze diepte van Loch Ness, de pittoreske plaatsjes onderweg. Allemaal leuk en badend in de zon. We maakten spectaculair veel motoruren omdat er geen wind stond, maar dat was dan ook het enige nadeel.
Eenmaal het Caledonisch Kanaal uit stonden we voor een dilemma: links, rechts of rechtdoor? Grofweg zijn er drie keuzes ervan uitgaande dat je, zoals wij, uiteindelijk richting Ierland wilt. Linksaf betekent door het Crinan Kanaal naar de Firth of Clyde. Beschutter en beschaafder. Een uitstekende slechtweer optie. Rechtdoor is naar Oban en vervolgens scharrelen aan de westkant van Mull of Kintyre. Mondainer en iets spannender in onrustig weer. En tot slot rechtsaf rondom het eiland Mull. Volgens de pilot vraagt dit om ‘careful pilotage’. Maar welja, het was mooi weer dus gingen we rechtsaf.
En inderdaad: het was prachtig. Van een lieflijk plaatsje als Tobermory tot de openluchtdierentuin bij Tresnish Islands. De rotsformaties bij Staffa en het pelgrimseiland Iona. We genoten er elke dag met volle teugen van! Het plan was om daarna richting Islay te gaan en daar de lokale whisky-cultuur grondig te gaan onderzoeken. Een kort nachtje in Loch Tarbert op Jura en dan met het tij mee door de Islay Sound. Het anker zat er nog niet in of de wind trok aan. Verwend door het stabiele goede weer hadden we verzuimd om regelmatig weerkaartjes op te halen. En dat kregen we nu om onze oren! Een snel uitdiepende depressie zorgde voor windkracht 8 en felle regenbuien waar nog meer wind in zat. Drie nachten ankerwacht, drie dagen nagelbijtend naar de grijze grauwigheid om ons heen kijken. De zeehondenfamilie die op de rots achter ons zat werd steeds belangrijker. We gingen ze zelfs namen geven. Zeker die ene mooie die altijd boven op de rots lag te poseren.
Aan het einde van de derde dag zaten we met lange tanden te eten; klaar voor weer een volgende drukke nacht. Ineens werd het geloei buiten minder. We keken elkaar aan en zonder veel aarzeling kieperden we onze borden in de gootsteen en startten de motor. Weg hier, snel naar een betere plek. Dag Doutzen! We zullen een glas heffen op je gezondheid.
Tekst Janneke Kuysters, foto Wietze van der Laan
HERINTREDENDE VERTREKKERS
Wietze van der Laan (50) en Janneke Kuysters (49) zijn herintredende vertrekkers. Na een rondje Atlantic in ’99 zijn ze nu vertrokken voor een langere reis rond de wereld. Ze varen op een Bruce Roberts 44 met de bijzondere naam: Anna Caroline van Staeten Landt. ”Zeg maar Anna”.
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
Wat ontzettend leuk om naast fb ook deze blogs te lezen. Dat wordt vast een boekwerk wat kan worden uitgegeven.
Ik kijk uit naar de volgende.
Tjee. nu ook al je eerste column. Optimistisch zoals altijd toch de goede afslag genomen, die Doutzen had je toch niet willen missen. Leuk verhaal!
Een leuk avontuur en dit is pas het begin, maar de keuze om deze reis te maken was als ik het zo lees bijna makkelijker dan de keuze rechtsaf of linksaf te gaan.
Veel plezier en nog een voorspoedige reis gewenst.