Reisverhalen

Column Anna: In de val

12:11

 Tijdens het koken kan ik het niet meer tegenhouden. De tranen springen in mijn ogen. Wietze ziet het en slaat een arm om me heen. Snikkend leg ik mijn hoofd tegen zijn schouder. “Ik ben zo moe-hoe, we komen hier nooit meer weg, wat doen we hier?” snotter ik in zijn trui. Hij aait over mijn hoofd en al snel herpak ik me. Een dapper glimlachje moet hem de indruk geven dat het weer helemaal goed gaat. Ik snuit mijn neus en ga weer verder met koken. De ingrediënten zijn door het heftige rollen van de boot inmiddels overal en nergens terecht gekomen. Samen rapen we alles op en proberen zo goed en zo kwaad als het gaat een lekkere hap in elkaar te zetten.

Het begon allemaal zo goed. Een leuke week in Paranagua, waar we midden in de rivier voor anker lagen. De rivier bleek de hoofd-transportader van het stadje, dus we hebben ons urenlang zitten vergapen aan prachtige traditionele bootjes die van alles en nog wat aanvoerden. De bewondering was wederzijds, we kregen veel opgestoken duimen en “linda!” (mooi) toegeroepen. Voor ons was het een nieuwe ervaring om op een getijderivier te ankeren, dus ook dat vinkje konden we na een weekje zetten.

Er diende zich een prachtig weergat aan om in één keer naar Uruguay te zeilen. Perfect! Als een haas wilden we uitklaren. Naar Zuid-Amerikaanse begrippen ging het ook snel: na driekwart dag was het in kannen en kruiken. Inclusief een onverwachte inspectie van de douane aan boord. Snel een berg boodschappen en nog wat water in de tanks. Bij hoogwater over de zandbanken de rivier af en al snel voeren we in de ondergaande zon naar het zuiden. In de nacht viel de wind weg en werd het motorzeilen.

Kort voor het einde van de eerste dag haalden we een weerkaartje binnen via de SSB. En helaas: het weergat had zich alweer gesloten: hele harde noordenwind en later zelfs zuidenwind voor de boeg. We hadden twee opties: Porto Belo of de baai van Pinheira. De laatste ligt 50 mijl verder, dus dat schiet meer op richting Uruguay. Met een gierende noordenwind achterop haalden we de ingang van de baai kort na zonsopkomst.

Volgens de pilot bood de baai bij alle windrichtingen beschutting. Bij noordenwind in het noorden van de baai en bij zuidenwind twee mijl zuidelijker aan de zuidzijde. Daar ligt ook het dorpje Pinheira. Toen we de baai indraaiden en ons anker aan de noordzijde wilden laten vallen, bleek dat er een fish farm de meest beschutte plek bezet hield. Balen, voor ons gevoel moesten we op een tamelijk open plek ankeren. Maar het was minder erg dan het leek. De wind bleef gieren, dus we gingen er ’s nachts regelmatig uit om te kijken of alles goed ging. Het anker gaf geen krimp.

De volgende ochtend vroeg bleek de harde zuidenwind iets eerder gekomen te zijn dan voorspeld. Hup, om zes uur ankerop en naar het zuiden. Ook hier waren de beste plekken bezet door vissersbootjes. Ongeveer een mijl van het dorpje lieten we het anker vallen. Inmiddels snakten we ernaar om de benen even te strekken. Bijboot opgeblazen en naar de kant. Het dorpje is volledig ingericht op zomerse vakantiegangers. Alles was winters dicht, op de apotheek en de supermarkt na. We slenterden wat rond en maakten een strandwandeling. Onze Anna Caroline lag in de verte vreselijk te rollen op de deining. Een rotgezicht. De wind haalde nog wat verder aan, dus we gingen rap terug aan boord. In de nacht gierde een front met veel regen en windvlagen over ons heen.

Inmiddels hadden we weer bereik en konden een tweede weerbron raadplegen. Me schrap zettend op de kajuitvloer kon ik de laptop in bedwang houden. Onze bange vermoedens werden werkelijkheid. We liggen hier nog zeker een week: harde noorden- en zuidenwind wisselen elkaar in rap tempo af. En dan maar hopen dat het volgende weergat wél houdt. Tussen hier en Rio Grande zijn geen schuilplekken meer: 320 mijl moet in één keer lukken.

De wind ging weer naar het noorden, dus de volgende dag verkasten we weer. De fish farm man bleek er geen bezwaar tegen te hebben als we in een gaatje tussen zijn boeitjes ons anker uitgooiden. Dat scheelde enorm. We konden weer naar de kust voor een wandelingetje. De branding is hoog, dus helemaal zonder nat pak lukte dat niet. De regen die daarna overvloedig viel spoelde ons weer zoet.

Het leven aan boord was niet prettig. Door de deining die redelijk ongehinderd de baai binnenliep, rolt alles aan boord. We gedragen ons alsof we op open zee zitten. We staan allebei op scherp, dus slapen gaat ook niet echt lekker. Het is nog nét geen ankerwacht. Als we de dag erna weer naar de overkant moeten wegens zuidenwind, kan ik onderhand wel gillen. Er staat een forse storm op zee, dus de deining in de baai loopt op naar twee meter. Wij liggen daar midden in voor anker. De beschutting van een rij rotsen zorgt ervoor dat de brekers die we in het midden van de baai zien, ons niet bereiken. Het leven aan boord verkleint zich tot het hier en nu. We kunnen niet meer vooruit denken of terugblikken. Dóórgaan is het enige dat lukt. Mailtjes van andere zeilers die in de buurt zitten op beter beschutte plekken houden ons op de been. Dat van die gedeelde smart is wáár.

Als de deining iets afneemt, zien we dat de komende dagen weer harde noordenwind voorspeld wordt. Daar klaren we van op: een paar dagen op dezelfde plek blijven liggen! We varen weer de bekende route naar het noorden. De fish farm man zwaait en we gooien het anker er weer in. De wind loeit door het want, maar de deining is minder. Eindelijk een beetje rust en het vooruitzicht van een paar uur slaap. We kijken elkaar aan. Wat nu? Terugvaren naar Porto Belo in het noorden en daar een paar weken wachten op stabieler voorjaarsweer? Of hopen op het voorspelde weergat in de komende dagen? We besluiten om de storm van vandaag en morgen af te wachten en dan de knoop door te hakken. In deze waardeloze baai willen we geen minuut langer blijven dan noodzakelijk is!

Ik kruip op de bank tegen Wietze aan. “Ooit komen we hier weg” zegt hij lief. Ik knik en probeer hem te geloven.

Pinheira, Brazilie, september 2014

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten