“Ik pak een anker en leg het over mijn schouder. Dan loop ik net zo lang landinwaarts totdat iemand vraagt: “Wat is dat?”. Daar ga ik mijn volgende huis bouwen”. Grinnikend hoorden wij een paar jaar geleden het relaas aan van een eigenaar van een bootspullenwinkel die het helemaal zat was. Hij verkocht zijn zaak en vertrok inderdaad naar een plaats ver van de kust.
Wietze en ik zitten op een laag muurtje te genieten van het zonnetje op onze rug. De rugzakken even afgedaan, flesje fris in de hand. En ik moet ineens weer aan dat verhaal van dat anker denken. Ik grinnik om dat binnenpretje; Wietze kijkt me vragend aan. Als ik het hem vertel, reageert hij meteen: “ja, bij ons is dat precies omgekeerd hè?” Lachend wijst hij voor zich uit. Voor ons strekt de Stille Oceaan zich uit. Grote rollers ketsen in de verte tegen de kademuren, vissersbootjes en grote schepen liggen verspreid door de wijde baai van Valparaiso. Het is een prachtig gezicht. We zijn met onze eerste ‘rugzakreis’ bezig en hebben net een paar dagen rondgelopen door de miljoenenstad Santiago. Onze volgende stop is Valparaiso, waar we twee uur geleden aangekomen zijn.
Een stad aan zee. Grappig is dat: we lopen niet meteen van het busstation naar het hostel, maar maken een ommetje om naar de zee te kijken. Even de zeelucht opsnuiven, bootjes kijken en genieten van de rust die zo’n uitzicht biedt. Als we naar links en naar rechts kijken, zien we dat de stad zich in de loop der jaren opgebouwd heeft tegen de steile heuvels. Valparaiso heeft een enorme bloeitijd gekend: het was de eerste stop voor zeeschepen die Kaap Hoorn gerond hadden en nu weer noordwaarts gingen. Een plek waar zeelieden even konden rusten, bevoorraden en weer nieuws van thuis kregen. Het moet hier op de kades een drukte van belang zijn geweest. Aan die bloeitijd kwam een einde met de komst van het Panama-kanaal. Wat blijft, is het prachtige centrum. Al wandelend hebben we daar al een stukje van gezien.
Valparaiso zou onze volgende stop kunnen zijn als we verder gaan met onze zeiltocht over de Stille Oceaan. Er schijnen jachthavens te zijn, maar we hebben begrepen dat die alleen plek voor leden hebben. Dat moeten we dus ook nog maar eens even gaan onderzoeken als we hier toch zijn. We springen op, slaan het stof van onze broeken en willen naar het hostel gaan lopen. Een paar heerlijke dagen in Valparaiso voor de boeg! We gaan ook wat wijngebieden rond de stad bezoeken. En dan door naar Mendoza, Argentinië. Visa ‘verversen’ en natuurlijk daar ook wijngebieden bekijken. Mendoza ligt maar liefst tien uur met de bus van Valparaiso het binnenland in. Aan de andere kant van de Andes. Moet ik toch ineens weer aan dat verhaal van dat anker denken. Terwijl ik sta te grinniken, zie ik een groepje toeristen dat al een tijdje naar ons staat te wijzen. Wietze staat ook niet-begrijpend te kijken. Een man loopt naar ons toe en legt het uit: “de manier waarop jullie daar zaten, is erg grappig. Kijk maar eens naar de tekst op het muurtje”. We lopen een eindje omlaag en zien het dan ook. Natuurlijk wordt dat de foto bij deze column!
Valparaiso, Chili, juni 2015
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
