We lijken wel gek! Als er één plaats is waar je volgens de boekjes als zeiler niet naartoe moet gaan is het Salvador de Bahia. Heeft al jarenlang een slechte reputatie. Berovingen in verschillende vormen van gewelddadigheid zijn standaard. Voor anker liggende boten worden ’s nachts overvallen, regelmatig houden de opvarenden er lichamelijk letsel aan over. Tsja, we lazen het allemaal. En keken nog eens naar de kaart. Vanuit De Kaap Verden heb je een paar keuzes: helemaal doorzetten naar Rio, Salvador of eilandengroep Fernando de Noronha. Die laatste leek veruit het leukst en bleek ook nog eens de kortste oversteek op te leveren. We bekeken alle voors en tegens, in de overtuiging dat het zou lukken om via het mooie Fernando te gaan.
Niet dus. In het late voorjaar (of eigenlijk het zuidelijke vroege najaar) staat er een harde zuidoostenwind die het stuk vanaf Fernando naar het zuiden heel lastig maakt. Ook staat er dan langs de kust een noordgaande stroom. Wij vinden 800 mijl tegen stroom en wind opboksen niet zo leuk. Dus verschijnt Salvador weer in beeld. Rio is met 2800 mijl weer een heel stuk verder. Daarmee was de knoop doorgehakt. We gaan het proberen.
Als je nadenkt over veiligheidsgevoel en gemak waarmee je je in wereldsteden begeeft, kun je niet anders concluderen dan dat we in Nederland enorm verwend zijn. Veiligheid is in de regel geen probleem. Toen we ons serieus verdiepten in een veilige aanpak van het bezoeken van steden als Rio en Salvador, was dat toch even andere koek. We vertrouwden erop dat tijdens de World Cup de veiligheidsmaatregelen extra intensief zouden zijn. We zijn geen voetballiefhebbers, maar hiervoor maakten we een uitzondering.
De ochtend na aankomst in Salvador moeten we een deel van het havengebied doorkruisen om in te klaren. Een Portugees sprekende vriend zal ons wel even helpen. En weer krijgen we alle instructies te horen: geen sieraden, horloges, handtassen, fototoestellen, telefoons, dure zonnebrillen of merkkleding meenemen. Voordat we vertrekken kijken we elkaar nog eens onderzoekend aan: écht alles goed achtergelaten? “Zeg, waar zal ik mijn creditcard laten. We moeten immers pinnen?”, vraag ik aan Wietze. We peinzen er even over. Dan schiet Wietze in de lach. “Doe je shirt eens omhoog.” Ik kijk hem vragend aan. Eén tel later lig ik ook plat van het lachen als ik voel hoe hij de creditcard in mijn bh schuift. Een perfecte oplossing!
Zodra we door het hek van de jachthaven stappen, valt Salvador over ons heen. Een feest van kleur, geur, muziek, vrolijke mensen en gezelligheid. Dankzij Diogo is het inklaren in een wip gebeurd. Opgetogen zoeken we de pinautomaat om geld te trekken. Het is even een gedoe om de creditcard tevoorschijn te halen en de stapel biljetten moet daarna ook een plekje krijgen. Het grootste deel mag die middag bij de creditcard wonen; het lastigste is om het zonder giebelen op te bergen!
We ploffen op een terrasje neer en proosten met een koel drankje. Heerlijk, we zijn er! Voor ons beiden de eerste keer in Zuid-Amerika. De vele Europese voetbalfans maken dat Salvador op zijn kop staat. Wij genieten met volle teugen en kijken onze ogen uit. Aan het tafeltje naast ons zit Rob, een Nederlander die al jaren in Brazilië woont. Hij trekt ons over de streep om naar een wedstrijd te kijken op één van de grote schermen die op een plein in het centrum staat. Onderweg daarheen krijgen we wat foldertjes uitgedeeld. Die vouwen we in geld-formaat en proppen ze in onze zakken.
Als we eenmaal in de menigte staan, zien we al snel wie de voetballiefhebbers zijn en wie het op de broekzakinhoud van diezelfde mensen gemunt hebben. De menigte explodeert even later als er een doelpunt valt. In het gehos en gespring dat volgt, voelen we graaiende handen over ons lichaam glijden. Een tel later zijn onze zakken leeg. Wég folders, grijnzen we elkaar toe. “Creditcard en geld?”, brult Wietze over het lawaai heen. “Stuurboordcup. Alles wel!”, roep ik terug. En lachend storten we ons weer in het feest.
Salvador de Bahia, Brazilië, juni 2014
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
