Bikini aan? Boring. Geef mij maar Herfstzeilen

Met 35°C in je bikini overboord springen? Mwah. Aan boord gaat mijn hart pas echt sneller slaan als de temperatuur daalt, de dagen korten en de luchten herfstgrijs kleuren.

Het IJsselmeer eind september. Ik blijf maar klikken. Hoe leg ik die kleur grijs van de lucht in combinatie met dat diepe groen van het water vast? De foto’s die ik maak doen geen recht aan de dagen die ik meemaak. Ik zit tijdens, wat achteraf bleek, een van de koudste septemberweekenden ooit, op het water.

Bonus

Op het land was de herfst altijd al mijn favoriete seizoen. Nu blijkt dat op het water niet anders te zijn. Waarom vind ik zeilen in de herfst zo’n verrukking? Waarom deert de kou en de regen me dan niet? Is het omdat het naseizoen zo leeg is? Omdat ik mijn taks binnen heb? Omdat dit bonus is? Ik heb mijn portie aan bikinizeilen binnen, mijn honger is gestild. De rest is uitbuiken. Pure winst.

Alles in dat weekend was leuk, behalve het zeilen

– Wieke van Oordt

Kleumen

Vorig jaar maakte ik in de herfst een rondje Wadden op een Beneteau Oceanis 323. Het was de tweede keer dat ik op een kajuitjachtje op zout was. Daarvoor kende ik zeilen in het najaar alleen van studentkleumen in een Polyvalk. Laten we met het hele dispuut gaan zeilen in Friesland. In september. Lachen! Nou, lachen was het. Alles in dat weekend was leuk, behalve het zeilen. Want dat was koud en nat en nog meer koud en nat. Ik nam me voor om nooit meer te gaan herfstzeilen. Tot vorig jaar dus.

Keien

Vorig jaar bracht de wind en het tij ons via Harlingen naar Oudeschild naar Vlieland en weer terug. Het water was nog warm, de havens waren vrijwel leeg en nergens was haast. Het verwaaid liggen op herfstdagen deed ons overdag op lege stranden tegen de wind induiken. En ‘s avonds trokken we naar het dichtstbijzijnde etablissement in dorpen met keien op straat, verlicht door Sinterklaasfilmlantaarns. We schoven aan bij de lokale stamgasten en namen het leven door. De zomertoeristen zaten inmiddels allang weer in hun huiskamers naar een nieuw seizoen van The Voice te kijken.

Het staartje van orkaan Florence gooide bakken aan Beauforts onze Nederlandse wateren op

– Wieke van Oordt

Orkaan

Ook dit jaar trokken we op een koude septemberdag Wadwaarts om er te gaan herfstzeilen. Tenminste, dat was de bedoeling, maar er is wel meer de bedoeling in mijn leven. Het staartje van orkaan Florence gooide bakken aan Beauforts onze Nederlandse wateren op. De Wadden werden als doel doorgestreept. We bleven op het IJsselmeer.

Stadje

Het verwaaid liggen doen we dit jaar in Stavoren en drinken koffie in een hotel. De tien toeristen achter ons zijn geen zomerbezoekers die de stad komen bekijken, maar hebben Cursus.
‘Ik wacht nog op Jos,’ zegt de overduidelijke reisleidster. ‘Zodra hij er is, beginnen we aan het middagprogramma.’ De rest van het gezelschap knikt zwijgend boven de oranjekoek. Wij lopen, met andere verwaaiden, wat heen en weer door de twee, drie straten die ‘de oudste stad van het land’ rijk is en wachten tot de storm luwt.

Grijsgroen

Als we weer kunnen, vlaagt het nog genoeg om onze boot te doen stuiven over het water. Waar zijn de andere boten? Ik zie er twee, drie. Vindt de rest het te koud? Te nat? De lucht hangt donker boven het groene water. Het blauw van de zomer is nergens meer te bekennen en de grijsgroencombinatie maakt het helle zeil dat ik in de verte zie, extra zichtbaar. Klik, klik, klik.
‘Nóg een foto?’ vraagt de schipper. ‘Maar het is zo grijs.’
‘Precies! Fantastisch, hè.’

Zomer

Ja, natuurlijk heb ik ze zelf ook: foto’s van witte zeilen tegen blauwe luchten. Filmpjes van in bikini achter het roer staan, van het vanaf de preekstoel in kristalhelder water springen, van het lezen in de zon op het voordek. Niks mis met op hete dagen op het water zijn. Ik heb het afgelopen zomer zelf uitgebreid gedaan. Maar een uitnodiging voor nóg een weekje Griekenland, sloeg ik af en op de vraag of ik een lang weekend in de herfst in Nederland mee het water op ging, twijfelde ik geen seconde: ‘ja!’

Koud

De schipper slaat zijn armen om zich heen, als een extra sjaal. Hij zit ineengedoken op de bank in de kajuit.
‘Koud,’ mompelt hij.
‘Ga maar naar beneden,’ zeg ik. ‘Ik red me wel.’ Ik zeg het nog dertig keer en dan gaat hij. Ik sta aan het roer en kijk over het water. Zie ik daar weer een regenbui? De zwarte wolken laten opeens een toren zien. Over een uur of twee zijn we in de volgende lege herfsthaven. Eerst nog even dwars hier doorheen.

‘Ik heb de kachel aangedaan,’ roept de schipper vanuit de kajuit. ‘Hier is het héérlijk.’
Hij heeft gelijk, maar niet wat de locatie betreft. Ik sta hier precies goed.