“Zie ik je op de METS?”, zei iemand laatst tegen me. “De wat?”, vroeg ik, terwijl het woord gauw inlever bij mijn beste vriend, Google. “O.” De grootse beurs binnen de watersportbusiness. Marine Equipment Trade Show. Ik trein naar de hoofdstad en stroom mee richting de deuren van de RAI.
Trrrrr. Trrrr. Ben ik op een beurs voor AirBnB-bezoekers beland? De rolkoffertjes ratelen om me heen, elke derde bezoeker sleept er een achter zich aan. De deuren zijn magneten voor de koffers op wielen, van alle hoeken komen ze op de grote ingangen af. Wat gaat er straks mee naar huis in die koffers? Folders, hebbedingetjes? Had ik ook een tas mee moeten nemen? Of zijn het standhouders?
Netwerken
“U krijgt een oranje keycord.” Bij de ingang hangen ze in zes kleuren. Eentje voor standhouders, een andere voor bezoekers, enzovoort. Zo kun je de juiste doelgroep aanspreken. “Hallo, bent u geïnteresseerd in de modernste naviga…” “Nee joh, ik sta hier zelf achter een kraam.” Scheelt bakken tijd, dit is netwerken 2.0. Wat zou de volgende fase van naar een beurs gaan zijn? Thuisblijven en met een webcam meekijken? Drones? “Vlieg maar door naar hal 2, rij zes. Ik zie een interessante nieuw soort generator.” Ik hang mijn oranje keycord om en meng me tussen de rolkofferende menigte.
Groot
Ik tuur op een plattegrond, eerst naar links maar, daar de hallen door en dan terug naar het midden en rechtsaf hetzelfde doen. Ik hoor Engels, Spaans, Chinees, Duits. Landenvlaggetjes versieren de stands, dikke rijen lang. Hoe komt het dat wij dit in Nederland voor elkaar hebben gekregen, de grootse beurs ter wereld voor watersportbedrijven onderling? Eerst maar een naar de superjachtenhal.
“Wie zijn je klanten?”, vraag ik hier en daar. Ik krijg vele nationaliteiten te horen, maar nauwelijks de Nederlandse. Wij zijn toch een waterportland pur sang?
“Nederland bouwt superjachten voor de hele wereld, maar niet voor Nederland. Hier zit geen geld.” Onze jachten gaan naar miljardairs buiten de grenzen, zonder ons zouden die Russische oligarchen nog in zestienkwadraats ronddobberen. Ik kijk naar het kledingrek in zijn stand. Grijs, blauw, wit. Hij verkoopt kleding voor superjachtpersoneel.
“Dat verdient erg goed, hoor”, zegt hij. Ik kijk naar mijn oranje perskaart. Nog één artikel schrijven en dan aanmonsteren?
Stroopwafel
Niet alleen watersportwerkers doen hier goede zaken, ook de bakker. In elke stand staan etagères met daarop dezelfde versnaperingen: schaaltjes met chocoladecroissants en schaaltjes met stroopwafels. Mag jij raden welke er overal het eerst op zijn? Juist ja. Die croissants kunnen ze in de rest van de wereld ook wel krijgen. Ik begin door te krijgen hoe we die internationale zakenwaterlui hierheen hebben gelokt. Onze maritieme kennis? Yeah right. Om klokslag twaalf uur duwen dozijnen medewerkers tientallen karren door de gangen. Ze halen er voor elke stand een aantal glazen uit met daarin gesneden stukken appel, druiven, mandarijn. Fruithapjes. Er moet een manager Food & Bev in de organisatie gezegd hebben “jongens, allemaal goed en wel met die calorieën, wij zijn hier gezondheidsbewust. Ik wil drieduizend appels geschild die gangen in. Go!”
Slim
Goed nieuws! Niemand hoeft meer de stootwillen uit bakskisten te sjorren en ze op tijd (en op de juiste plek graag, alsjeblieft dankjewel) aan de reling te knopen, want er is nu een verbeterd volautomatisch ‘fender system’. Uit een opening valt een lege zak, die automatisch wordt opgepompt tot de gewenste volume. En er zijn nog eindeloos andere slimmigheden die op de beurs worden gedemonstreerd. Automatisch achteruit inparkeren van je boot bijvoorbeeld: Assisted Docking. Kun je gewoon onderdeks blijven zitten, terwijl je boot zichzelf eens even tegen de steiger aanparkeert. Ik zou dat ding wel eens op stroom een boot met een beaufortje of zeven in de haven van Vlieland willen zien aanmonsteren, misschien kan dat op een volgende buiten HISWA?
Brom
Roep eens iets dat met boten te maken heeft? Het ontwerp, het onderhoud, de motor, de elektronica, de verlichting, enzovoort, enzovoort. Het is er allemaal. Misschien dat er in die rolkoffertjes pyjama’s zitten, want je moet hier eigenlijk overnachten en dan de volgende dag weer doorrollen om alles gezien te krijgen.
“En jij bent…?”
“Ik ben akoestisch adviseur.”
Kijk, dat zijn de betere beroepsnamen. Alleen wat hij dan precies bij een boot doet, dat snap ik dan nog niet. De playlist samenstellen voor bij de steigerborrel? ‘… de generator te veel lawaai maakt, dan hebben wij daar deze kast voor ontworpen. Hoor maar.” We staan samen drie seconden stil naast een lage kast. Niets. Dan trekt hij triomfantelijk een luikje open. “Tada.” De generator bromt ons tegemoet.
“Fantastisch”, zeg ik.
Ontbloot
“Niet fotograferen!” Een suppoost snelt op me af, voordat ik mijn iPhone kan scherpstellen. We staan bij de genomineerde en prijswinnende producten van dit jaar.
“Oké, ik berg ‘m weer op.” Zouden mensen proberen de ontworpen hoogstandjes gauw door te verkopen? Na te bouwen? Achter de stand houdt een Duitse jachtbouwer een lezing over zijn ontwerp. Hij is een pionier op het gebied van duurzame botenbouw. Hij wijst naar de beamer met zijn powerpoint. “Nou, en toen won ik daar dus de volgende prijzen mee. Eh, hier staat een lijstje.” Hij glimlacht bijna verontschuldigend naar zijn publiek. Presenteren is niet het favoriete onderdeel van zijn baan. Ik slenter terug langs een stand van een kledingmerk. Een rood zeiljack hangt open op het ontblote bovenlijf van de paspop eronder. Is de jas expres opengeritst? Mijn oog is op sixpack-hoogte. Je kunt nog zo veel vernieuwing doorvoeren als je wil, aan deze verkooptechniek wordt niet getornd: sex sells.
Omslagfoto en foto’s: Wieke van Oordt
Tekst: Wieke van Oordt
