Blog Black Moon – Portugal

‘Kijk, daar in de verte kun je Portugal al zien liggen’. Niels wijst in het panoramabeeld vanaf de top van isle Cies. Na vier weken Spanje is het tijd om verder naar het zuiden af te zakken. Gelukkig gaan de inmiddels beroemde en beruchte orka’s de andere kant op. Toch weten we op voorhand dat we voor een andere uitdaging komen te staan. De Portugese kust lijkt door de rechte lijn van Noord naar Zuid appeltje eitje.

Maar er is een windstroom waar menig pilot voor waarschuwt: de Nortada. Deze beruchte noordenwind blaast langs de Portugese kust en komt meestal ’s middags plots opzetten. Alsof iemand de knop van een wildwaterbaan aanzet zeg maar. Echter, de weersvoorspellingen beloven lichte noordenwind tijdens onze uitgekiende zeilweek wat dus ideaal is voor onze nieuwe passaatopstelling. Het plan is om dagtripjes van ca 30 tot 60 mijl te maken. ‘Dan kunnen we ook ’s avonds nog wat van de omgeving zien’, vul ik Niels’ voorstel enthousiast aan.

Kusthoppen

‘Bulletalie los, NU!’, roept Niels. We worden verrast door een onverwachte winddraaiing van zo’n 20 knopen. Zonder bulletalie hadden we een klapgijp gemaakt; dat vindt de mast niet fijn, je hoofd overigens ook niet. De bulletalie fixeert de giek om deze rampscenario te voorkomen. Alsnog wordt het grootzeil deels naar de andere kant gedrukt, waardoor Black Moon enorm uit het roer loopt. ‘Grrr, ik krijg ‘m niet los’, roep ik sjorrend op mijn knieën vanuit het gangboord. We wisselen van positie. ‘Oké, hij is los. Klaar om te gijpen’, roept hij en laat de bulletalie vieren. Ik haal op mijn beurt de grootschoot vanuit de kuip aan. Dan zet ik in samenwerking met de wind de giek om en laat de grootschoot weer vieren. ‘Zo, dat scheelde niet veel!’, puffen we samen in de kuip uit.

Gastvrij

‘Welcome in Portugal!’ De havenmeester van Viana begroet ons vriendelijk vanaf de steiger. Na een praatje en de administratie realiseren we ons dat dit de eerste keer is sinds vertrek dat we letterlijk worden verwelkomd. Nog iets positiefs dat we direct bij aankomst opmerken: mondkapjes op straat zijn niet verplicht. Wat een verademing! Na drie nachtjes Porto volgen we de kust via Figueira naar Peniche, beide etappes van zo’n 60 mijl. We vertrekken weer eens in een potdichte mist, zonder ook maar een zuchtje wind. Twijfel, twijfel. Maar ja, Figueira is niet dé plek om over naar huis te schrijven, dus we besluiten toch verder te gaan. Twaalf uur lang motoren, waarvan ik meer dan de helft op het voordek heb gezeten voor een kleine tien meter extra zicht. Een vissersbootje hier, een kreeftenfuikje daar. Gelukkig kwamen er ook veel dolfijnen langszij zwemmen voor een verzetje!

De Taag

We varen de Taag af richting Seixal, waar een Portugese familie ons op staan te wachten. Vanwege de smalle riviermonding en de flinke stroming pikken we een mooring op in plaats van het vooraf bedachte plan om te ankeren. Al snel worden we door de havenmeester – of beter gezegd mooringmeester – nors naar een andere mooring gestuurd met de mededeling dat het maar voor één nacht beschikbaar is. Terwijl hij achter ons vaart komt zijn motorboot plots tot stilstand. “Out of gas”. We geven hem een sleepje wat het tij doet keren. Ineens mogen we zolang blijven als we willen. Terwijl ik de registratie op me neem, sluit Niels de boot af om vervolgens samen een weekje bij onze familie in te trekken. Lees: goed gezelschap, uitgebreid koken, een groot stilstaand bed, warme douches, een wasmachine in handbereik, onbeperkt wifi en een auto!

Ritjes door het binnenland

Sinds twee maanden rijden we weer voor het eerst in een auto, genaamd Palio. Een oud beestje met karakter. Zo eentje waarvan de benzinemeter het niet meer doet. Dat past wel bij ons. Op Black Moon moeten we ook zelf rekenen. Het is weer even wennen om zo snel te reizen, vooral in combinatie met het drukke verkeer. De mannen voorin praten over auto’s, techniek, etc. Vanaf de achterbank bewonder ik de omgeving die we normaal gesproken zouden missen. We rijden een helling af, richting een rotonde, als mijn oom verbaasd maar kalmpjes opmerkt: ‘Hee, de remmen doen het niet meer’. En dan denken velen dat zeilen gevaarlijk is, grinnik ik in mezelf. Met een slakkengangetje komen we veilig bij hen thuis en beginnen de mannen enthousiast aan de klus. Palio is in no time weer de oude, zo goed als nieuw! Nog even de bandjes oppompen en Palio is klaar voor zo’n vijfhonderd kilometers om het binnenland van Portugal te verkennen: Sintra, Costa Caparina, Costa da Caparica, Marvão, Sesimbra, Setúbal, Castelo de Vide, Vila Viçosa, Estremoz en natuurlijk kriskras door Lissabon. Uiteraard strandde Palio ergens met een lege tank.

Storm Alpha

Terwijl we veilig in huis bivakkeren, ontvangen we het ene rampbericht na de andere. Vijf orka’s en vijf stormen domineren de Atlantische oceaan. Enkele reeds bekende cruisers zijn per ongeluk in (het staartje van) storm Alpha terecht gekomen, welke langs de Portugese kust raast. Ook de Taag krijgt ervanlangs. Voor het eerst in vijf maanden regent het in Portugal, merkt mijn oom op. Enthousiast kijkt hij naar zijn fruitbomen rondom zijn villa. Via Instagram komen we met onze Engelse bootburen in contact. ‘There are several boats at drift here! Black Moon is all good, but your lines are very twisted now’, leest Niels hardop. Voordat we aan ons volgende uitstapje beginnen, gaan we maar eens een kijkje bij d’r nemen.

Alpha-man

De twee lijnen die van de mooring naar de klampen aan weerszijde van de boeg liggen, zijn inderdaad helemaal om elkaar heen getordeerd. De lijnen zijn zelfs door het schavielen dunner geworden. Met kunst en vliegwerk halen we nog een extra lijn door de ongecontroleerde mooring. Terwijl Niels de laatste hand aan het knoopwerk legt, kijkt hij verschrikt om naar een motorjacht. De kapitein zit bukkend achter het roer en stormt recht op ons af. Ik schreeuw moord en brand om de kapitein te alarmeren. Uit pure wanhoop voeg ik er nutteloze sprongen en armgebaren aan toe. Iets met een kat in het nauw. Dan ziet hij zijn veranderlijke koers en gooit nog nét op tijd het roer om. Serieus, hij was zo dichtbij dat ik zonder moeite over had kunnen stappen. Zonder snelheid af te nemen kijkt hij ons met een alpha-achtig lachje na en vervolgt zijn route…

Knikkende knieën

‘Als we hier niet bij toeval waren, dan hadden we haar héél slecht aangetroffen’, merkt Niels op. Met schorre stem en knikkende knieën stap ik met lichte tegenzin weer van boord. We zijn dus twee keer goed weggekomen hier op de Taag. We besluiten de dag erop terug aan boord te stappen, voordat ons geluk hier opraakt. Ondanks de luxe van een villa is het toch ook weer heerlijk om op ons eigen scheepje te vertoeven. Vanuit Lissabon en de Algarve vinken we – tussen de toeristische uitstapjes en zeiltochtjes door – de opgestapelde klussen- en boodschappenlijst af om ons voor te bereiden op de oversteek naar Madeira.

Eind juli 2020 zijn Niels en Greetje uit Nederland vertrokken met hun Black Moon, een Taling 33, voor een wereldreis. Hun eerlijke columns gaan over dromen, avonturen en confrontaties. Reis je mee?

Volg het stel via Facebook of Instagram

Tekst: Greetje Tops | Foto’s: Persoonlijk archief

Alle andere blogs van het stel vind je hier!