Reisverhalen

Column Anna: Waar is het feestje?

09:13

Wietze kijkt wat ongerust naar de grote man voor hem. Het is een flink uit de kluiten gewassen Polynesiër met indrukwekkende tatoeages, slagtanden om zijn nek en een stok met daarop hoorns van het een of andere beest. De man schreeuwt, zwaait met zijn stok en maakt een soort snuifgeluid. Een paar van z’n maten staan achter hem en maken vergelijkbare gebaren en geluiden. Nog één keer zwaait de stok naar Wietze en dan hangt de man een prachtige bloemenslinger om Wietzes nek.  Als Wietze enigszins opgelucht naar mij knipoogt, zie ik dat zijn buurman aan de beurt is. Wietze staat in een rijtje van veertig mannen, de schippers van evenzoveel jachten. De ceremonie is een traditionele zegening van zeevarenden aan de vooravond van een lange reis.

 

Prachtige show

Nadat alle mannen voorzien zijn van een slinger, moeten ze in een halve cirkel zitten. De rest van de bemanningen staat er achter. Een groep trommelaars gaat los op enorme trommels en andere percussie-instrumenten om de dansers te begeleiden. Het is een prachtige show, zeker omdat het inmiddels donker is en het allemaal nog indrukwekkender wordt. Als Wietze even later bij me komt staan, grijnst hij: “nou, als dit het startschot is, dan staat ons nog wat te wachten”. Ik lach wat samenzweerderig terug, want we voelen ons een beetje ‘undercover reporters’.

We doen namelijk mee aan een rally en dit is het driedaagse eindfeest. Voor ons zijn rallies altijd iets geweest waar we nieuwsgierig naar gekeken hebben, maar nooit aan meegedaan hebben. Meestal omdat onze route anders liep. Maar ook omdat we het niet zo op hebben met een grote groep boten die tegelijk vertrekt. Beetje ruimte op zee vinden we wel lekker. Ik snap waarom mensen er aan meedoen. Maar ook waarom wij het niet doen. Dit jaar is dat anders. We doen mee aan de Pacific Puddle Jump. Omdat het eigenlijk geen klassieke rally is. Voor de boten die vanuit Panama of Mexico starten is er een soort beginfeest. Iedereen vertrekt vervolgens gewoon wanneer hij wil. Voor hen die het leuk vinden, is er een soort eindfeest op Tahiti en Moorea: het Tahiti-Moorea Sailing Rendez-vous. Daarnaast is de rally eigenlijk alleen een digitaal informatieplatform en een radionet waar je naar keuze aan kunt deelnemen.

Volgeladen woonboten

Het is ons inmiddels duidelijk dat de wereldzeilers die jaarlijks over de Pacific varen in beeld zijn bij mensen die daar belang bij hebben. De Puddle Jump en de evenementen aan het begin en het einde worden dan ook ruimhartig gesponsord door havens in Nieuw-Zeeland en Fiji, door bootspullenbedrijven in Pape’ete, jachtmakelaars uit Australië en door luchtvaatmaatschappijen. Op deze openingsavond laten we het ons allemaal lekker aanleunen. Beetje kletsen met de Kiwi’s uit Whangarei, onze beoogde overwinterhaven. Proeven van lekkere hapjes en drankjes van de lokale bierbrouwer. En vooral kennismaken met de andere deelnemers. Om dat te vergemakkelijken, krijgen we een enorme naamsticker opgeplakt. “Iedere zeiler kan het nu ook zonder leesbril lezen” grinnik ik naar Wietze. We zien dat de andere zeilers al zeer bedreven zijn in dit soort evenementen; de meesten hebben immers de beginfeesten ook al meegemaakt.
De volgende dag wordt het serieus. We gaan met z’n allen een rally varen naar Moorea, 15 mijl verderop. Hoe ging het gezegde ook al weer? ‘Met meer dan twee boten op het water is het een wedstrijd’. We hebben de grootste lol om alle volgeladen woonboten die ijverig aan het loeren zijn naar zuchtjes wind, zich een versuffing trimmen en zelfs spinakers tevoorschijn halen. Het waait amper, dus de wedstrijd is een soort langzame dans. De tuitelige wind laat boten alle kanten op draaien. Een prachtige oude Swan tuft er mooi vandoor. De beugel achterop met zonnepanelen bovenop en een grote bijboot eronder valt amper op. Onze Anna Caroline vaart met weinig wind verrassend snel, vinden wij altijd. En nu ook weer. Wietze’s ingespannen getuur en getrim legt ons na een half uur op de derde plek en die weten we te houden. Dan valt de wind helemaal weg en klappen de zeilen bij elke golf naar de andere kant. Jammer, maar helaas. We houden de boel graag heel en dus gaat de motor erbij. Om ons heen zien we overal de voorzeilen ingerold worden. Twee uur later tuffen we Cooks Bay op Moorea binnen. Een overdonderend mooie baai. Steile rotswanden van grijs graniet. Groene bomen eronder. Hier en daar wat huisjes. De baai is voor een groot deel beschermd natuurgebied, maar een bootje van de organisatie komt naar ons toe en wijst een ankerplek. We liggen riant. Bijboot opblazen en naar de Bali Hai Club, een verzameling bungalows, barretjes en restaurant rond een groot grasveld. De feestelijkheden gaan gewoon door. Met een biertje in de hand kijken we naar een prachtige dansvoorstelling waarbij allerlei acrobatisch gooi- en smijtwerk met vuur veel respect afdwingt. Doodmoe rollen we in bed.

Van toeschouwers naar deelnemers

De volgende ochtend moeten we vroeg aan de bak. Iedereen heeft teams van vier mensen gevormd. Samen met twee lokale experts bemannen we Polynesische outrigger-kano’s. Met steeds vier boten worden races gevaren. Stu en Lesley, onze Nieuw-Zeelandse teamleden, zijn net zo competitief als wij. We halen alles uit de kast, maar worden finaal voorbij gepeddeld door een boot vol breed grijnzende Amerikaanse kerels. Eigenlijk ben ik wel blij. Als we dit in de halve finales en de eindstrijd nog een keer hadden moeten doen, had ik geen armen meer over gehad. De middag staat in het thema van allerlei Polynesisch handwerk. Kokosnoten ontvellen en open maken. Manden vlechten van palmblad. Allemaal dingen waar we eigenlijk wel nieuwsgierig naar waren, maar nog niet gedaan hadden. Van toeschouwers zijn we langzamerhand deelnemers geworden. Ik grinnik als ik Wietze nijdig zie meppen op een kokosnoot die maar niet open wil. Zelf sta ik te twijfelen bij de kleuren waarmee je een pareo kunt verven. Zo’n kleurige omslagdoek is in dit weer wel praktisch. Bij de prijsuitreiking aan het einde zie ik dat veel mensen er eentje gemaakt hebben. Het ziet er prachtig uit.

Aan het einde van de middag zijn we terug aan boord. Met een drankje in de kuip zit ik wat te mijmeren. “Moet je kijken” zegt Wietze. Hij laat folders zien die hij bij een presentatie vond. “Bijna elke eilandengroep organiseert dit soort feestjes”. We bladeren er samen doorheen. Het is duidelijk dat je je niet hoeft te vervelen tijdens je reis door de Stille Zuidzee. Het zoeken van een bestemming voor je toeristische dollars wordt je op deze manier ook wel makkelijk gemaakt. Glimlachend trek ik de naamsticker van mijn shirt en maak er een balletje van. Wietze doet hetzelfde. De zon gaat langzaam onder en we kijken elkaar aan. “Morgenvroeg ankerop?” vraagt Wietze. Ik knik. Lekker weer even samen de stilte en de ruimte opzoeken.

Moorea, Frans Polynesië, juli 2017

 

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten