“Het lijkt verdorie wel alsof ik in een haardroger sta te kijken” zegt Wietze als ik ’s nachts de wacht overneem. Ik schiet in de lach: naast hem ligt een heel stapeltje kleren; hij staat alleen nog in een dun shirtje en zijn onderbroek op wacht. Plus heel elegant een zwemvest erover. Ik pak het stapeltje en berg het binnen op. De dikke muts leg ik bovenop. Ik twijfel nog of ik hem op zal zetten, want toen ik naar bed ging stond er nog een snijdende wind. Nieuwsgierig steek ik mijn hoofd om de buiskap en meteen lopen de tranen uit mijn ogen van de loeihete en gortdroge wind. “Welkom in de woestijn” grapt Wietze. Ik weet niet hoe snel ik mijn zeilpak uit moet trekken en sta even later ook schaars gekleed op wacht. In de verte komt een bloedrode maan op boven de lichtjes van Adelaide. We zijn er bijna, na een tocht van een kleine week vanaf het zuiden van Tasmanië.
Adelaide is de grootste stad van Zuid-Australië. Een plek waar regelmatig hitte- en droogterecords sneuvelen omdat het aan de rand van een grote woestijn ligt. De beslissing om er naar toe te gaan was vooral een praktische. Allereerst wilden we dierbare zeilvrienden opzoeken die na vijf jaar wereldzeilen weer thuis waren. Ze proberen nu al een half jaar te wennen aan het landleven en het lukt niet erg. Daarnaast is Adelaide de laatste plek waar we onszelf en de boot goed voor kunnen bereiden op een spannend traject dat voor ons ligt: het oversteken van de Great Australian Bight. Dat is de ‘holle onderkant’ van Australië. De heersende wind en stroom komen uit het westen; in de zomermaanden is er af en toe een hogedrukgebied dat oostelijke wind geeft. We hebben een gaatje van vijf dagen oostenwind nodig om over te steken. Er zijn wat ankerplekken aan de rand van de woestijn waar je op zo’n weergat kunt wachten; maar voor bevoorrading en dergelijke ben je afhankelijk van Adelaide. Het is een heel dunbevaren traject waar weinig informatie over beschikbaar is.
Toplocatie in de jachthaven
Captain Coconut Mark Sinclair trok zich terug uit de GGR in zijn thuishaven Adelaide
Waar we echter totaal geen rekening mee gehouden hebben, is de hartelijkheid en kameraadschap onder zeilers hier in Adelaide. Toen we een tijdje geleden de Royal South Australian Yacht Squadron belden om een ligplaats te regelen, werd er erg enthousiast gereageerd. “Helemaal uit Nederland? Wat leuk!” Via email krijgen we een dag voor onze aankomst keurig een box toegewezen. Pal voor het clubhuis. In de hele vroege ochtenduren tuffen we op donderdagochtend de haven binnen. We knopen de boot vast, ruimen provisorisch op en duiken om half vijf ons bed in voor nog een paar uurtjes slaap. Om acht uur staan onze zeilvrienden al op het dek te kloppen, dolblij dat we er zijn. Rond lunchtijd vertrekken ze; we spreken af dat we een paar dagen bij hen thuis komen logeren. Snel naar het havenkantoor om in te checken. De mensen achter de balie zijn zeer behulpzaam en ik hoor dat één van hen met de voorzitter belt. Bruce belt ons een half uur later zelf op: of hij ons uit mag nodigen voor het diner morgenavond op de club? Tuurlijk.
De eerste dag hebben we voortdurend aanloop bij de boot. Maar liefst vijf keer krijgen we het aanbod om ons naar supermarkt, bootspullenwinkel of stadcentrum te rijden. De leden van de club zijn zonder uitzondering gastvrij en behulpzaam. Het jachthaventje ligt naast een containerterminal op een industrieterrein, dus wat logistieke hulp is zeer welkom. Binnen de kortste keren is de koelkast weer opgetopt met lekkere dingen. Die moeite had ik me achteraf kunnen besparen, want het regent uitnodigingen voor etentjes en uitjes. Het diner met de voorzitter blijkt een heel elegante avond te worden met een grote groep leden die allemaal in hun nopjes zijn met het buitenlandse bezoek en massa’s vragen hebben. “Zo, jullie gaan via de Bight naar het westen?” vraagt de man naast me. “Weet je dat zeker?” vraagt hij vervolgens aan Wietze.
Je ziet ze toch een beetje twijfelen aan ons verstand; zelf zouden ze voor geen goud
We ruilen een Danforth anker in voor een marsh-anchor
die tocht willen ondernemen. Ik schakel snel over op een ander onderwerp: “wat is het verschil tussen een Yachtsquadron en een Yachtclub?” Ze zwellen op van trots: “een Yachtsquadron helpt de Marine als dat nodig is. Er zijn maar zes Yachtsquadrons in Australië”. Weer wat geleerd.
Het gesprek gaat al snel over ankers. We hebben hier op de boeg van veel boten een raar soort anker gezien. Als we vragen hoe dat zit, krijgen we snel een antwoord: “in de waterplanten hier houdt een normaal ploeganker voor geen meter. Dit noemen wij een ‘marsh-anchor’ en dat werkt perfect”. Na lang peinzen besluiten we om één van onze reserve-Danforthankers in te ruilen voor zo’n waterplanten-anker.
Klipper City of Adelaide
Achter de schermen van clipperschip City of Adelaide
De ochtend erna belt Peter op met de vraag wanneer hij ons kan oppikken voor een rondje langs de bezienswaardigheden in de omgeving. Ik kijk Wietze vragend aan, zo van ‘ken jij ene Peter?’ Hij merkt dat kennelijk en legt meteen uit: “Ja, ik ben een vriend van Cynthia en Michael die jullie in Tasmanië ontmoet hebben. Die komen uit Adelaide en ze hebben me gebeld”. Peter blijkt initiatiefnemer te zijn van de restauratie van de klipper City of Adelaide, het zusterschip van de Cutty Sark. Daar mogen we dus ook nog even achter de schermen kijken.
Elke dag rollen we tollend ons bed in. De kluslijst smelt maar langzaam weg, het is allemaal zo gezellig en interessant. Adelaide blijkt als stad leuker dan verwacht; we hadden ons er eerlijk gezegd niet zo in verdiept omdat we maar kort zouden blijven. Op een middag belt zeilvriendin Jude op: “wanneer komen jullie naar ons om te logeren? Jullie zijn zeker al bijna klaar voor vertrek?” We lachen ontkennend: “de startblokken blijken hier nogal plakkerig te zijn; het gaat wel even duren”.
Adelaide, Zuid-Australië, februari 2019
Bekijk hier de vorige columns
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
