Zou je als Nederlander geprogrammeerd zijn om altijd te veronderstellen dat het landschap vlak is? Ik moet iedere keer om mezelf lachen als ik verbaasd ben dat datgene dat we op de kaart gezien hebben, in de praktijk heuvelachtig, hoog of ronduit bergachtig blijkt te zijn. Ook nu weer. Sydney Heads doemt op in de verte. North Head en South Head zijn steile kliffen waar het blauwe zeewater wit schuim tegenaan gooit. Stralende dag, stralende gezichten aan boord. Sydney! Hier hebben we lang naar uitgekeken. Een rustige bries duwt ons tussen de Heads door. In het late middaglicht halen we de zeilen naar beneden en tuffen naar Manly, een badplaatsje aan de oostkant van de grote stad Sydney.
Waardeloze plek
Een replica van de Endeavour van Captain Cook ligt in Sydney
Bijna 120 jaar nadat de Nederlanders de west- en zuidkust van Australië in kaart gebracht hadden, arriveerde de beroemde Britse ontdekkingsreiziger James Cook met z’n schip Endeavour aan de oostkust van wat toen nog Nieuw-Holland heette. Hij zocht een plaats om een nieuwe kolonie te beginnen en liet in 1770 zijn anker vallen in Botany Bay. Die naam koos hij vanwege de verscheidenheid aan planten die ze aantroffen. Achttien jaar later kwam de Britse ‘Eerste Vloot’ onder leiding van kapitein Arthur Phillips. Hij had 750 gevangenen bij zich en 250 soldaten. Zijn taak was om de eerste Britse plaats in de nieuwe kolonie te stichten. Al snel waren ze erachter dat Botany Bay een waardeloze plek was: veel te modderig om huizen te bouwen en het land te bewerken. Dus ze voeren door naar het noorden en vonden Port Jackson. Die baai noemde hij ‘de beste haven ter wereld’. Op 26 januari plonsden hun ankers in het water; deze dag wordt hier nog steeds herdacht als Australia Day. De 750 gevangenen waren de eerste van duizenden mensen die op gevangenisschepen uit Engeland verscheept werden naar Australië.
Port Jackson is een groot bassin waar drie rivieren op uitkomen. Grillige kustlijn met veel baaitjes en strandjes. Je zou verwachten dat de grootste stad van Australië met ruim vijf miljoen inwoners één muur van wolkenkrabbers zou zijn. Maar dat is niet zo. Australiërs houden van vrijstaand wonen: de voorsteden strekken zich tientallen kilometers rond het centrum uit. Er is dus eigenlijk heel veel groen te zien. Onze ankerplek in Manly is schitterend: helder water, strandje en overal vogels te horen. Je kunt je bijna niet voorstellen dat we in een grote stad zijn.
Zeilend naar het Opera House
Anna Caroline voor ander naast het Sydney Opera House
De volgende ochtend zijn we vroeg op. Nog acht mijl te gaan naar onze ‘hoofdprijs’: het Sydney Opera House. Hét icoon van de stad, samen met de Sydney Harbour Bridge. Ik kijk verbaasd als Wietze de huik van het grootzeil haalt. “Ja, ik wil dit zeilend doen” zegt hij stellig. Waarom niet? We zien overal zeilboten op meerboeien liggen en inmiddels hebben we ook al een indrukwekkende wedstrijdkalender gezien voor hier in de baai. Dus het kan en mag. Tien minuten later ratelt de ankerketting naar binnen. In de stralende ochtendzon trekt Wietze het grootzeil omhoog en daar gaan we. Het schermpje van de AIS ziet paars van alle veerboten en hun afgelegde route. Ze ergeren zich kennelijk nogal aan recreatievaart, want de lage bastonen van de scheepshoorns klinken regelmatig. We kijken onze ogen uit en zwaaien enthousiast naar andere zeilers die ook heerlijk aan het varen zijn.
We hebben een missie vandaag. Over het algemeen zijn we niet van de selfies. En al helemaal niet om daar uitgebreid
voor te gaan poseren. Maar vandaag willen we er eentje maken. Met het Opera House en een stukje van de boot erop. De lat ligt hoog, we weten het wel. Intussen varen we met een sukkelgangetje langs parken, baaien, allerhande gebouwen, zeilboten, kano’s, veerboten, cruiseschepen en alles wat nog meer drijft. Een heksenketel en klotsbak tegelijk. Maar de tintels in onze buiken gaan niet over. Integendeel. Nog één kaap en ja hoor: daar zijn de witte puntige daken van het Sydney Opera House. We slaan onze armen om elkaar heen. Ik pink een traantje van ontroering weg. Hoe lang
De MC 38s racen tussen alle drukte in de haven van Sydney
hebben we naar dit moment uitgekeken? En nu zijn we er. We zijn er gewoon naar toe gevaren. Wie had dat gedacht?
“OK, genoeg romantiek” zegt Wietze lachend. “Pak de camera”. Die lag al klaar met een klein statief eronder. We draaien de kluiver in, binden de camera vast op de buiskap en stellen hem in op zelfontspannen. Ik sta mooi te wezen op de preekstoel en Wietze drukt het knopje in. Als hij naast me staat, pakt een windvlaag de boot en draaien we weg. Verdorie! Overnieuw. Al worstelend komen we steeds dichter bij het Opera House. Daar zit ook een versmalling van het vaarwater én de haven waar de meeste veerboten in- en uitvaren. We blijven dapper proberen om iedereen te ontwijken en die ene foto te maken. Na een half uurtje proberen ben ik het zat en pak m’n telefoon. Dat lijkt sneller te gaan. Probleem is dat we het ding allebei niet kunnen bedienen zonder leesbril op. Maar ja, je wilt niet op een superselfie staan met een leesbril op. Het resultaat is een foto waarop in ieder geval één van ons er als een slapende hamster uitziet met samengeknepen ogen. Het Opera House staat er op. Soms ook niet. Hetzelfde geldt voor de boot. Dit is te frustrerend.
Farm Cove
We draaien een kommetje in naast het Opera House om even op adem te komen. Terwijl we daar dobberen en genieten van het moment, zie ik ineens een klein motorbootje het kommetje in varen en een anker uitgooien. Vishengels, biertje: die hebben een leuke middag voor de boeg. Een snelle blik in de vaargids: dit is Farm Cove en je kunt hier gewoon ankeren. We kijken elkaar aan en knikken. Tsjak, het anker erin! Even later liggen we heerlijk op de eerste rang. Schitterend uitzicht op de stad, de monumenten én de Botanische tuin. Farm Cove blijkt de plaats te zijn waar de eerste Britse inwoners groenten verbouwden. Een cruiseschip vaart langs en daarachter komen flitsende MC 38-raceboten die een wedstrijd varen. En dat alles op een paar vierkante mijl. Wietze blijft prutsen met de camera en de telefoon. Nog een paar keer poseren en ja hoor, we hebben onze selfie. Zonder onderkinnen en hamsterogen. Maar met een mijlpaal op zak.
Sydney, Australië, november 2018
Bekijk hier de vorige column
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
