Column Anna: allemaal naar Hobart

Snerpend gaat de telefoon. Ik schrik met een schok wakker en gris hem van de plank naast me. Op mijn horloge zie ik dat het net vijf uur geweest is. “Kunnen jullie nú komen? Het gaat sneller dan verwacht” hoor ik Olivia zeggen. “Ja, we komen eraan!” roep ik. Wietze is al half aangekleed als ik ons bed uit stap. Tien minuten later staan we voor de jachtclub op de stoep te wachten op de taxi. Het vroege ochtendlicht verdoezelt onze slaperige koppen. De taxichauffeur scheurt als een volleerde coureur door het nog stille centrum van Hobart. Als we de laatste honderd meter naar het Rolex Sydney to Hobart Race Village rennen, zien we meer mensen in draf die kant op gaan. Hijgend geven we Olivia een hand en spurten achter haar aan naar een grote, en vooral snelle catamaran. Lijnen los en daar gaan we.

Zeilreus

Hobart ligt aan de rivier Derwent: een grote brede waterweg die zich tussen de heuvelachtige oevers doorslingert. Het is een schitterend gezicht om zo in alle vroegte over de rivier te stuiven. De catamaran waar wij op zitten is gevuld met cameraploegen en journalisten. Namens Zeilen mogen wij ook mee. Het is een buitenkans dat we de finish van ‘De Hobart’ zoals hij hier wordt genoemd, van zo dichtbij mee kunnen maken. Terwijl het schuim hem om de oren spat, zit Wietze met z’n camera op het voordek. Hij kijkt met een brede grijns naar me om. Ik lach terug: we kunnen het nog maar nauwelijks geloven dat we dit van zo dichtbij mee maken. In de verte zien we het torenhoge donkere zeil in de ochtendnevel. Wild Oats XI komt eraan; het moet gek gaan als ze deze editie van de race niet gaan winnen. Hoog in de mast zoekt een bemanningslid naar de wind op deze luwe ochtend. Wacht even, dat lijkt Carlo Huisman wel!

De supermaxi glijdt even later langs. Ik zit inmiddels naast Wietze op het voordek. “Dit is echt de grootste raceboot die ik ooit gezien heb” roep ik opgetogen. Schijnbaar moeiteloos zeilen ze door. Je realiseert je pas hoe hard het gaat als je ziet dat alle volgboten vol gas moeten varen om ze bij te houden. We kijken onze ogen uit. Als de verlossende toeter van de finish klinkt, barst de bemanning in gejuich los. De felbegeerde negende overwinning is binnen.

Even later staan we nog beduusd op de kant. Een snelle kop koffie en daar zien we de volgende drie torenhoge zeilen al de hoek om komen: Infotrack, Comanche en Black Jack. “In zo’n Code Zero zeil kun je volgens mij een heel huis verpakken” zeg ik tegen Wietze. Die lacht terug, nog steeds met de twinkels in zijn ogen van opwinding.

Supersterren

Carlo Huisman wint meteen zijn eerste Hobart

Op de Wild Oats XI is de champagne inmiddels in de rondte gevlogen en zijn alle overwinningsomhelzingen uitgedeeld. Carlo staat op het voordek en we krijgen de kans om hem te feliciteren. Hij grijnst breed: “Ja, het is mijn eerste Hobart en dan met Wild Oats mee kunnen varen én winnen. Dat is top, ik ben er erg dankbaar voor. De meeste leden van dit team varen al twintig jaar met elkaar, maar na een paar weken trainen heb ik veel verantwoordelijkheid gekregen. Het zat erg dicht bij elkaar in deze race. Het was een pittige strijd, maar de condities waren in ons voordeel. We hebben geen fouten gemaakt en strak gezeild”. Hij moet aan de slag, we nemen afscheid en huppelen naar Infotrack.

Daar zit Bouwe Bekking in de ochtendzon bij te komen van de heftige race van de afgelopen anderhalve dag. Bouwe is voor ons natuurlijk één van de supersterren van het Nederlandse wedstrijdzeilen, dus een beetje aarzelend roep ik: “Bouwe, hoe is het gegaan?” Hij grijnst: “Het was heerlijk zeilen in goede condities. Deze boot is veel zwaarder dan ‘die potloden’ (Wild Oats XI en Black Jack), dus we hebben iets meer wind nodig. We hebben het erg goed gedaan door zo dicht bij ze te blijven”. Rosalin Kuiper kijkt verbaasd op als ze Nederlands hoort. Als talentvolle jonge zeilster heeft ze een plek aan boord verdiend. “Supergaaf” zegt ze opgetogen. “Het is een ongelofelijke ervaring om met zoveel goede zeilers de Hobart te varen. Ik ben een beetje overweldigd door alle mensen hier en de sfeer. Superblij dat we er zijn. Je hoort de horrorverhalen van Bass Strait, maar het viel allemaal mee. Het slaapt wel comfortabel op een 100-voeter, moet ik zeggen” grinnikt ze. “Gisteravond was heel vet: het woei 15 knopen en het liep op naar 30 knopen. We liepen 28 knopen, iedereen achterop de boot staan en vasthouden. Heel gaaf. Golven over het dek, maar het ging goed”. We maken een foto van hen beiden en lopen snel door naar Comanche.

Dirk de Ridder op de Comanche

Dirk de Ridder staat op het voordek. “Kom maar aan boord hoor” wuift hij. Welja, we stappen zomaar op het dek van die enorme Comanche. Ik las dat het achterdek acht meter breed is. Acht meter! Daar kan onze Anna Caroline qua breedte twee keer in. “Ja, het was een mooie wedstrijd waarin we dicht bij elkaar hebben kunnen blijven. We hebben dit jaar veel werk in de boot gestoken en dat zie je nu terug in het resultaat. Maar we doen mee om te winnen, dus dat we als derde binnenkwamen is wel jammer”. “Weten jullie wat er met Scallywag gebeurd is?” vraagt hij. Die gebroken boegspriet betekende het einde van de Hobart voor Annemieke Bes. “Jammer zeg” zegt Dirk. Maar dan moet hij verder, dus wij stappen de steiger weer op.

Privé race

Terwijl we een laat ontbijtje eten, kijken we op de grote schermen naar de tracker waarop alle schepen staan die naar Hobart aan het scheuren zijn. Ruim tachtig zijn het er deze keer. Op een ander scherm zien we het volgende spektakel. Alive is met Wild Oats X in een soort privé race verwikkeld. Op het scherpst van de snede gaat dit gevecht al meer dan 36 uur door. Wat zullen ze moe zijn. Op het allerlaatste stuk steekt Alive de Wild Oats X voorbij. De toeschouwers op de kade juichen beide boten even hard toe. Alive is een Tasmaanse boot die z’n thuishaven binnenvaart. Wild Oats X vaart dit jaar met een bemanning die geheel uit vrouwelijke profzeilers bestaat. Ook hier tevreden gezichten aan boord.

We zijn hier om te winnen

Terwijl Wild Oats X vastgelegd wordt, staan we op een afstandje te kijken. “Tjonge, wat een team staat daar” mompel ik tegen Wietze. Die knikt. Even later spreken we Carolijn Brouwer, die ontspannen en breed grijnzend de complimenten in ontvangst neemt. “Het is fantastisch om met dit team te varen; velen ken ik al heel lang en we zijn goed op elkaar ingespeeld. Dat we vrouwen zijn is een bijzaak. We zijn hier om te winnen”. Met de hoofdprijs zijn ze niet gaan lopen, maar de uitstraling die dit team voor het vrouwenzeilen heeft is niet te missen.

Wouter Verbraak is blij met het resultaat

Alive ligt ook vast, dus gaan we even naar Wouter Verbraak. “De weersomstandigheden maakten dit echt een navigators-race” zegt hij. Het was puzzelen met snel verschuivende weersystemen en stroming. Ik heb ervan genoten”.  Tevreden zegt hij: “Het liep goed met ons team, zeker ook omdat we eerder dit jaar al samen gevaren hebben in andere races. Het spel tegen Carolijn was leuk: twee boten die aan elkaar gewaagd zijn”.

We praten nog even verder over de aantrekkelijkheid van de Hobart. “Ja, het is zowel tactisch zeilen als racen langs de kust en op de oceaan. Continue kan alles veranderen, tot het laatste moment”. En dan vraagt hij: “Hoe zijn jullie hier gekomen?” “Euh” stotter ik, terwijl ik naar het glimmende racemonster achter Wouter kijk. “Met de boot, ook naar Hobart gezeild. Net als jullie, maar dan veel langzamer”.

Hobart, Tasmanië, december 2018

Bekijk hier de vorige column