Column Anna: Toeristen

“Jullie zijn toch boeroes?” vraagt de serveerster aarzelend. We zijn neergeploft bij wat nu al ons favoriete restaurantje in Paramaribo is. Ze doen daar iets met kippenlevers waar Wietze snel een verslaving voor aan het ontwikkelen is. Haar aarzelende vraag komt omdat ik haar de oren van het hoofd blijf vragen over gerechten op de kaart. Bang bang? “Ja, heerlijke Surinaamse vis. Ook wel Surinaamse zalm genoemd”. “Maar waar wonen jullie dan?” houdt ze aan. “In Chili” zegt Wietze met een grijns. Nu weet ze helemaal niet meer waar ze het zoeken moet. We leggen uit dat we op een boot wonen en zo rond de wereld zeilen. Maar nu even niet. Nu zijn we hier met het vliegtuig naar toe gekomen om Suriname te ontdekken. “Maar wat zijn boeroes?” vragen wij haar op onze beurt. Ze vertelt dat dat mensen zijn die in Suriname geboren en getogen zijn, maar die afstammen van boerenfamilies die generaties geleden vanuit Nederland naar Suriname gekomen zijn. We lachen en constateren voor de zoveelste keer dat ons on-Nederlandse uiterlijk voor verwarring zorgt. Nee, geen boeroes. Gewoon toeristen.

De volgende dag kruipt het bloed waar het niet gaan kan en gaan we toch op zoek naar bootjes. We volgen de Surinamerivier naar het zuiden. Het modderkleurige water stroomt hard. We zien prachtige huizen aan de oever staan, weelderige begroeiing en mensen die van de zondagse rust genieten. In Domburg parkeren we de huurauto op een opvallend vol parkeerterrein en lopen langs het politiebureau naar de jachtclub. ‘Harbour Resort Domburg’ lezen we op een bord. Tsjonge. Het blijkt een heerlijke plek aan de rivier te zijn. We zoeken een tafeltje met uitzicht op de zeilboten die hier aan meerboeien liggen. Al snel raken we in gesprek met Gaby, die er als een echte cruiser uitziet. Door de zon gebleekt haar, stoppelbaard en teenslippers. Hij vertrok jaren geleden vanuit een drukke baan naar zee voor een lange zeilreis. Stak de Atlantische Oceaan over en is nu de manager van deze jachtclub. We drinken koffie en kijken uit over de rivier. Een Duits jacht tuft richting de laatste vrije meerboei. Het gebruikelijke gedoe voordat de lijnen erop zitten. De schipper staat met zijn handen in zijn zij naar het resultaat van het geworstel te kijken en oogt niet happy. Samen met zijn vrouw stapt hij in de dinghy en vaart naar de dinghysteiger. Ze lopen de jachtclub binnen en in een rechte lijn naar ons tafeltje toe. Je ziet ze taxerend kijken en besluiten om Gaby aan te spreken. Die ziet er het meest ‘cruiserig’ uit kennelijk. Wij? Wij zijn gewoon toeristen. Gaby staat op en regelt de ligplaats met ze. Wij gaan er ook vandoor, want op zondag moet er in Domburg gegeten worden.

Uit verhalen van andere zeilers begrepen we dat het pleintje in Domburg een begrip is. Op zondag is daar bij verschillende tentjes (warungs) van allerlei lekkers te koop. De rest van de week is het er rustig, behalve bij één zaakje waar de zeilers samenkomen. Vroeger zwaaide Rita daar de scepter. Tegenwoordig heet het Opa. In een warung staan we even later in de rij voor allerlei Javaans heerlijks. Ah, vandaar die bomvolle parkeerplaats. We lopen Bianca en Patrick van de Tofino tegen het lijf. Met hun twee kindjes liggen ze hier al een paar weken op de rivier. “Zijn jullie op vakantie?” vraagt Patrick. “Eh, eigenlijk wel. Maar ook weer niet. We zijn met de boot. Maar niet hier” stotter ik. Vragende blikken. Wietze lacht en legt uit hoe ons leven er momenteel uit ziet. Nu we geen gewone toeristen blijken te zijn, verandert het gesprek snel. Wij kijken jaloers naar hun boot in de warme zon en vertellen over ons gevecht tegen condens en schimmel. Blijkt het in de vochtige warmte in Suriname net zo lastig te zijn om je spullen droog en schoon te houden. Terwijl we even later nasi zitten te eten op een bankje op het pleintje van Domburg, rollen zeil- en reisverhalen over elkaar heen. Even, heel even zijn we geen gewone toeristen maar weer gewoon bootjesmensen.

Paramaribo, Suriname, september 2015.

Lees hier meer zeilcolumns van Wietze van der Laan en Janneke Kuysters