Reisverhalen

Column Anna: Tinkelend

13:22

Langzaam vaart onze Anna Caroline van me weg. Wietze steekt nog een hand op, maar is druk bezig om brokken ijs te ontwijken. Ik dobber in de bijboot met het fototoestel in de aanslag. Vanuit dit perspectief is het allemaal véél groter dan ik verwacht had. Eigenlijk is het best eng om hier zo te zitten. Van wie kwam het briljante idee ook alweer om een foto te maken van onze boot voor een gletsjer? Van mij. Terwijl ik alweer om mezelf kan lachen, wordt het steeds stiller om me heen. Het motorgeronk sterft weg en er komt iets voor in de plaats. Getinkel. De ijsbrokken die om me heen drijven maken een zacht tinkelend geluid. Luchtbelletjes ontsnappen als een soort zoute champagne. Het water is melkachtig groen van het sediment dat de gletsjer mee naar zee sleurt.

De marifoon kraakt: “ben je er klaar voor?” O ja, de foto. Wietze draait de boot en vaart langzaam naar me toe. Ik blijf afdrukken, het is zó ontzettend mooi! Even later is hij langzij en klim ik kwetterend van enthousiasme weer aan boord. We laten de boot een tijdje drijven en zitten samen stil te genieten van de pracht en praal van deze ongerepte natuur. Steeds zien we weer nieuwe details. Het zonnetje breekt af en toe even door de wolken en maakt het knalblauw van het ijs nog blauwer. Met een knal breekt er een stuk vanaf. Gelukkig zijn we nog ver genoeg van de ijswand om geen risico te lopen een flinke golf met ijsbrokken erin op ons af te krijgen.

In het eerste deel van onze tocht door de scheren voeren we door  ‘Glacier Alley’ in het verlengde van het Beagle Kanaal. Glacier Alley gaat van oost naar west en voert langs fenomenale gletsjers. Woeste granieten bergtoppen glinsteren met hun sneeuwkap in het zonlicht. Gletsjers lopen als luie slagroomklodders naar de zee toe. En daar vaar je gewoon maar tussen rond. Alsof het niks is. Met open mond van verbazing over de overdonderende schoonheid van deze woeste natuur.

De gletsjers liepen vroeger nog veel verder door naar de zee. Ze sleten geulen uit die nu mooi diep vaarwater vormen. Aan het begin van zo’n geul zit nog een onderwaterdammetje van sediment waar je voor uit moet kijken. Maar eenmaal binnen is het puur genieten. Nog maar een paar weken geleden vielen we op Antarctica uit onze stoel van verbazing over de kleuren en vormen van de gletsjers. En nu varen we er zelf tussen. Wel tien ‘in de arm knijp momentjes’ per dag.

We zitten nu verder naar het noorden en daar liggen de hogere bergen iets verder van de doorgaande route af. Je kunt makkelijk allerlei zijwegen bewandelen om er toch nog een paar te zien. De hogere gletsjers zie je op heldere dagen in de verte, maar wij besluiten om er toch nog eentje van dichtbij te gaan bekijken: Amalia. Een ommetje van een dag, maar zó de moeite waard.

Terwijl Wietze de boot keert, loop ik naar de boeg om uit te kijken voor ijsbrokken. Nog één keer kijk ik om naar voorlopig onze laatste gletsjer. Een regenwolk schuift ervoor. Wietze en ik grijnzen naar elkaar. Wat hebben we een mazzel gehad dat we Amalia in al haar schoonheid nog even hebben mogen zien!

Estero Peel, Chili, maart 2015

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten