“Goedemorgen” brult Wietze vlakbij mijn gezicht. Vervolgens geeft hij me een kus als een kanonschot. Verbijsterd vraag ik me af waar al die herrie voor nodig is. Als ik mijn ogen open doe, kan ik alleen maar kreunen van de pijn in mijn hoofd. De waarheid dringt meteen tot me door. Gisteravond. Bar. Pisco sour. Opgewekt grijnzend loeit Wietze lekker door: “was gezellig hè? Ik heb me enorm vermaakt met die Australiers”. Wietze drinkt geen alcohol, dus hij barst van het leedvermaak om mijn uit de hand gelopen poging om de lokale specialiteit te leren kennen. Pisco sour is een mixdrankje dat je drinkt als limonade. Gezellige mensen, knusse bar. Bingo.
Na een relaxte zeiltocht van 25 mijl vanuit Ushuaia varen we in Puerto Williams een compleet andere wereld binnen. Chili is het tiende land dat we tijdens onze reis binnen varen. De autoriteiten regelen het inklaren heel strak. We moeten ons om precies drie uur ’s middags melden bij de Capitania. Vervolgens komen alle benodigde ambtenaren naar ons toe. Immigratie, Ministerie van Landbouw en Douane. In amper twee uur zijn we ingeklaard op de meest ontspannen manier die we tot nu toe meegemaakt hebben. Het Chileense Spaans is lastig te verstaan, maar ze herhalen alles net zo lang totdat we tevreden knikken.
De Yacht Club Micalvi is de meest zuidelijke jachtclub ter wereld. Een beroemde plek, waar we ons al heel lang een voorstelling van probeerden te maken. De Micalvi, een oud transportschip, is door de Armada aan de grond gezet in een smalle rivierbedding die perfecte beschutting biedt. Bezoekende jachten kunnen langszij het oude schip vastmaken. Er passen drie schepen langszij in het diepere deel van de rivier. De rest moet daar dus weer aan vastmaken. Als we aankomen, liggen er drie pakketjes van elk vijf boten. Je kunt bij laag water over de dekken bijna van de ene naar de andere kant van de rivier lopen!
Iedereen die hier komt, heeft een verhaal te vertellen. De ene helft zijn Antarctica-gangers: zenuwachtig voor vertrek of opgelucht na terugkeer. De andere helft staat op het punt om de Chileense scheren in te trekken. Laatste bevoorrading, laatste informatie verzamelen en alles nog eens goed nalopen. Diesel komt in een eindeloze stroom jerrycans van het lokale pompstation. De wagen van het gasbedrijf levert elke dag weer opnieuw flessen af. Tussen al deze hectiek banjert havenmeester Francisco met een brede lach. Het is prachtig weer, hij lijkt het allemaal erg gezellig te vinden.
Nieuwsgierig struinen we het stadje in. Het is pas 60 jaar oud. Eerst een marinebasis, maar sinds dertig jaar wonen er ook mensen die zich op andere zaken richten. Toerisme komt langzaam op gang. En terecht, want de omgeving is prachtig voor allerlei outdoor activiteiten. Twee piepkleine supermarktjes voor de ‘gewone’ mensen. Voor de militairen is er een aparte supermarkt. In een soort schuurtje zit een bank waar we onze eerste peso’s halen. Niet dat we veel hoeven te kopen. In Ushuaia hebben we de boot volgeladen met eten voor de komende drie maanden. Je struikelt over uien en pompoenen als je even niet oplet.
Patrick, een bevriende zeiler, is hier al een paar dagen. Hij heeft zelfs een restaurantje gevonden! Je moet je van te voren melden, want er wordt alleen gekookt als er gasten zijn. En eigen wijn meenemen, want het restaurantje heeft geen alcohol-licentie. We hebben er een heerlijke avond. Patricia is kok en gastvrouw tegelijk. Ze kookt de sterren van de hemel en wij doen haar tafel eer aan. Op de terugweg stelt Patrick voor om nog een afzakkertje in de bar te doen. De beroemde bar in het stokoude binnenste van de Micalvi. Versierd met vlaggen van vele schepen en landen. We zien beroemde namen voorbij komen. Vanaf 22.00 mag er alcohol geschonken worden. De meeste zeilers vinden van zichzelf dat ze na weer een drukke dag wel een borreltje verdiend hebben. Het is er beregezellig. In een uur tijd heb ik wel tien verschillende talen gehoord. En natuurlijk de lokale specialiteit gedronken. Pisco sour. Auw.
Puerto Williams, Chili, februari 2015.
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
Lieve zeilers, eindelijk weer eens mezelf de tijd gegund om te genieten van jullie verhalen.Ik lees veel zeiltermen en er ontgaat me dus wel het een en ander. Je hebt nooit rust dus wat een extra vakantie als je boekt voor Antarctica, echt genieten en dat doen jullie.
Goed dat je de reis nu doet, je bent nog on g, bedoel ik. Want het is ook sjouwen en regelen en plannen en nadenken en DOEN. Ik vind het bijzonder dat je altijd zo trouw je stukken schrijft, Dat je die discipline hebt. Het begrip “tijd” zal ook een heel andere invulling gekregen hebben, dat moet je toch allemaal maar ondergaan, eigen maken, en waarderen. Ik lees wel heel veel levensgenegen in jullie reis. Wondermooi!!
Zo maar even een stukje privé, hartelijk dank oor je mooie rchidee die je me op een kaart toestuurde. Ik ben er nog niet uit hoe dat werkt, die post ik denk via internet!? Ik had een mooie verjaardag, stil, maar dat wilde ik graag en een paar vrouwen de dag daar voor. Ik had kaarsjes gevraagd om te branden bij Paul. Het is als een levend boeket bloemen, je doet daar heel lang mee, is bont en warm van kleur. Mooi om naar te kijken. Morgen gaan we naar Woubrugge, varen, naar Paul, eten met elkaar en een jaar afsluiten om toch wat rustiger verder te gaan, een tweede jaar in. We hopen en vertrouwen er op voor de kinderen en Erika dat er een tijd komt dat het leven weer mag bruisen en echt leven mag zijn. Ik weet dat het komt voor hen, het zou voor ons ook gemakkelijker zijn.
Zondagmorgen jaargetijde waar Nik en Estelle bij willen zijn, ‘smiddags komt de jaarclub van Paul biljarten. Dan maken we er met elkaar gewoon mooie dagen van. Luc heeft veel iefde voor Pauls kinderen en doet het heel goed, past op zichzrlf en helen is een engelbewaarder.
Leuk om van elkaar te horen, al ben je gruwelijk ver weg, zo voelt het even dicht bij.
Lieve Twee, lief dat jullie aan ons denken, want dat doe je, dat weten we.Janneke, ik ben weg in mijn Verpleeghuis, omdat ik een vervager had, Godelieve van Liebergen, Een rk meisje ( 45 jaar nu) uit Limburg, maar Oud Katholiek om de vrouw onvriendelijke bisschop Eijk. Grappig, zoals Grete mij op volgde, ze kent haar goed, Zo ook nu weer.!!! We staan dicht bij elkaar.
Liefs mooie reisen en gunstige winden met de zegen van boven, de zon als warmte bron en een gevoel van vrijheid wat nooit meer verloren gaat. lieke, met veel groeten van Frits.