Reisverhalen

Column Anna: Op jacht

07:34

Door een technische storing is de column van vorige week en die  van deze week in de verkeerde volgorde verschenen.

 Mompel, mompel. En dan ineens: “Moet je dit eens zien! Wat een ouwe zooi” en dan weer geluid van heen en weer schuivende spullen. We staan in de meest bizarre bootspullenwinkel die we ooit gezien hebben. Wietze aan de ene kant en ik sta aan de andere kant met dezelfde verbazing te graven tussen allerlei bootonderdelen. Op zoek naar precies dat ene blok dat we nodig hebben. Marcelo, de baas van het spul, brult uit het aangrenzende gebouw: “keep hunting!” We roepen allebei “OK! More coffee!”. Grijnzend komt hij met twee van die heerlijke kopjes Braziliaanse koffie aanzetten.

We lagen nog geen uur vast aan de steiger in Salvador of Marcelo kwam naar ons toe. Vriendelijk en in perfect Engels maakte hij kennis en overhandigde zijn kaartje. Al snel waren we er achter dat hij de Mister Fixit van nautisch Salvador is. Alle lijntjes leiden op de één of andere manier naar hem toe. Omdat er ook bij ons tijdens de oceaanoversteek dingen stuk gegaan waren, wisten we dat we zaken met hem moesten gaan doen. Ook hadden we wat verbeterplannetjes ontwikkeld, waarvoor we nét dat ene blokje en lijntje niet aan boord hadden.

De volgende dag Marcelo gebeld en bij ons in de kuip alles doorgenomen wat er nodig was. Hij kwam een halve dag later terug met een offerte. Ik heb Wietze nog nooit zo snel zó bleek zien worden. Ongelofelijk, alles bleek schreeuwend duur te zijn! Marcelo gooide al zijn Zuid-Amerikaanse theater in de strijd en zuchtte handenwringend. “Kom naar mijn winkel, dan zoeken we een oplossing” vroeg hij smekend. En vervolgens kregen we de uitleg: in Brazilië wordt een 100% importbelasting geheven. En omdat in Brazilië zelf weinig boten en bootspullen gemaakt worden, moet alles geïmporteerd worden. Lijnen, filters, blokken: alles. Nadat Marcelo vertrokken was, begonnen we met schrappen in ons wensenlijstje.

De volgende dag gingen we met het sterk afgeslankte lijstje naar de winkel toe. Hij stond ons op te wachten met die heerlijke koffie. We namen alles nog eens door en keken of het goedkoper kon. Een gebroken blok bleek nog te lassen, dat scheelde omgerekend een paar honderd euro (!). En toen zei hij raadselachtig: “follow me to the hunting ground”. Wij achter hem aan, gangetje door, trapje af. Daar bleek nog een ruimte te zijn van hetzelfde formaat als de winkel waar we net waren. Bomvol met tweedehands bootspullen! Hij stuurde ons op jacht en liep lachend naar zijn andere winkel terug.

Met een hand vol bruikbare dingen kwamen we even later terug, blij dat we ons lijstje weer goedkoper gemaakt hadden. Om het te vieren namen we nog maar een kopje koffie, rekenden een nog steeds astronomisch bedrag af en liepen terug naar de haven. Onderweg stond Wietze ineens stil. “Weet je nog dat we in Mindelo al die delivery boten gezien hebben? Grote Franse catamarans, Bavarias van 50 voet en meer? Die betalen dus ook allemaal die belasting. Zo’n boot wordt dan twee keer zo duur!” Hoofdschuddend lopen we verder naar onze boot. Ons gekoesterde en vooral goedkope klusproject.

Salvador de Bahia, Brazilië, juli 2014.

 

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten