Reisverhalen

Column Anna: Halve koe

09:06

 Na drie weken wachten was het dan eindelijk zo ver: drie opeenvolgende weergaten. Daarmee kwam de deur voor de sprong naar het zuiden open te staan. Samen met onze Noorse mede-wachtenden gingen we ervoor. De eerste dag voeren we een klein stukje tegen 15 knopen zuidenwind van Itajaí naar Porto Belo. Daar het anker erin en gedurende de nacht een front over ons heen. De volgende dag was de zuidoostenwind weer minder hard, dus gingen we er weer tegenin. In de loop van de dag kwam hij mee te staan. Uiteindelijk bulderden we met een noordoosterstorm op de kont we bijna drie dagen later de haven van Rio Grande in. We lagen nog niet vast of het geweld uit het zuiden barstte weer los. Wij proostten op deze grote stap terwijl de wind door het want gierde.

Na 36 uur was het weer over en waren wij inmiddels uitgeklaard. Hup, los! En 48 uur later was het zover: Uruguay. In de vroege ochtenduren maakten we vast in Punta del Este, zo’n plaats die herinneringen oproept aan oude zeilraces en mondain strandgebeuren met prachtige dames. De eerste dame die we tegenkwamen was letterlijk van een heel ander kaliber: een enorme zeeleeuwin stortte zich brullend op een vis toen we binnenvoeren. Ik was net bekomen van onze eerste pinguïn, dus het fauna-feest was compleet.

We riepen de Prefectura Naval op. Geen antwoord. Komt vaker voor, hadden we gehoord. Dus rustig afmeren in de halflege jachthaven en even lekker bijkomen. Onze Noorse vrienden zijn ook gearriveerd, dus we besluiten deze mijlpaal gezamenlijk te vieren met een lunch op de wal. De heren hebben zin in een stukje vlees en bestellen een entrecote. Wat schetst onze verbazing als een kwartiertje later zo’n beetje een gegrilde halve koe geserveerd wordt! Ik zal niet snel de blik in Wietze’s ogen vergeten als hij aanvalt op de ‘lichte lunch’. Na afloop is er natuurlijk weinig eer meer aan beiden te behalen, dus ik stort me met Anita op het papierwerk. Het gaat allemaal gemoedelijk, de bureaucratie beperkt zich hier tot het eisen van kopietjes van alle papieren. Dus moeten we de stad in. Geld regelen, papieren laten kopiëren en weer terug.

Blijkt dat je tussen het binnenvaren en oproepen maar een beperkte tijd krijgt. Die is bijna overschreden. En ja: je kunt je alleen melden via de marifoon. Ik doe het bijna in mijn broek van het lachen als we van de dame van de Prefectura de opdracht krijgen om haar op te roepen. We wandelen rustig terug naar de boot en roepen haar op met de marifoon. Naam, vlag, lengte, breedte en diepgang geven we netjes op. En we lopen de 100 meter weer terug naar haar kantoortje om het stempel te krijgen.

Een paar dagen later zijn we volledig in de ban van het elegante Punta del Este. Een heerlijke plek. We willen méér Uruguay! De boot ligt veilig in de jachthaven, dus we nemen de bus naar Montevideo. Een bijzondere stad, die vooral de sporen draagt van een rijk verleden. We treffen het: in het weekend is er een soort Open Monumentendag. We sjouwen allerlei prachtige gebouwen en musea af en leren in sneltreinvaart over de belangrijkste geschiedenis van Uruguay. Montevideo is een hele rijke stad geweest met een prachtig cultureel leven. We genieten van de grandeur van oude theaters en bijna honderd jaar oude architectuur. ’s Avonds eten we in de oude markthallen. En ook hier is de ‘halve koe’ weer de standaard. Massaal worden enorme hoeveelheden gegrilld vlees verorberd. We kijken onze ogen uit.

Verderop ligt Colonia de Sacramento. Een heerlijk oud stadje met een smokkelaarsverleden. We staan aan de oever van de Rio de la Plata: bruin water met een IJsselmeergolfslag erop. Onze handen jeuken. Achter de horizon ligt Buenos Aires. Dáár willen we heen!

In de bus terug naar Punta del Este zegt Wietze: “Brazilië is lawaai, samba, chaos en vrolijkheid. Uruguay is ingetogen, schoon, georganiseerd, streng en toont een glimlach”. Ik ben het met hem eens. Een heerlijk land en een prachtig contrast met Brazilië. En maar 600 mijl tussen beide belevenissen.

Punta del Este, Uruguay, oktober 2014

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten