Column Anna: Exercise Hill

Ik kom steeds meer lucht te kort. Mijn benen branden en ik heb het gevoel dat mijn stappen steeds kleiner worden. Ik word steeds pissiger. Maar één ding weet ik nu zeker: in zijn vorige leven is Wietze een springbok geweest. Of een kangoeroe. Of een ander klim- of springbeest. Luchtig stapt hij voor me uit. Fluit een deuntje. Iets verderop staan onze hondjes me spottend aan te kijken. Oh, ze huppelen nog even heen en terug naar me. Welja.

Net als Wietze op zijn horloge wil kijken, hou ik het niet meer. “Stop!” piep ik. “Nu”. “Ach kom op” zegt Wietze half omkijkend, “we zijn er bijna”.  En hij loopt dóór. Ja, nu kan ik me ook niet meer laten kennen en pers de laatste meters tot de bocht er nog uit. Daarna wordt het pad vlakker en kom ik een klein beetje op adem. Als hij eindelijk stopt bij het eerste uitzichtpunt, sta ik te hijgen als een locomotief. “Niet slecht, een halve minuut sneller dan de vorige keer” mompelt Wietze. “Zo, nu weer verder”. Grommend loop ik weer achter hem aan. De lat ligt alweer twee weken bij het volgende uitzichtpunt. Gelukkig zijn er maar drie.

Om te overwinteren in Valdivia heb je keuze uit twee plekken. De Club de Yates in het centrum van de stad en de dependance Estancilla die zo’n 15 kilometer buiten de stad ligt. De lengte en diepgang van onze boot maakten het lastig om een ligplaats in de stad te vinden. Dat bleek voor meerdere buitenlandse boten het geval te zijn. Daarom zijn alle overwinteraars bij elkaar gelegd in Estancilla. Het is een prachtige plek in een bocht van de rivier en aan de rand van een natuurgebied. Regelmatig lopen er wezels over het terrein van de jachthaven en ook pelikanen zien we vaak rondvliegen. Met een bus zitten we in tien minuten in de stad. Maar meestal komt één van de leden van de club even vragen of we nog naar de stad moeten en brengt ons dan gewoon. De havenmeester woont met zijn gezin op het terrein. Hun wasmachine en barbecue mogen we naar wens gebruiken. Wat wil je nog meer?

Een stukje wandelen! Dat is het enige dat ontbreekt. De gezelligheid met de leden van de club en met de andere zeilers is enorm. Borrels, etentjes en barbecueën als de zon even schijnt. Wijntjes, hapjes, toetjes…. De gevolgen blijven niet uit. Omdat de Chilenen zelf niet zo van de lichaamsbeweging zijn en wel houden van Rubensiaanse proporties, zijn er weinig tot geen sportfaciliteiten. Om de meeste natuurgebieden staan hoge hekken; wandelpaden ontbreken. Gelukkig hebben we toch een pad gevonden dat omhoog loopt naar een bergtop. Niet te ver van de jachthaven, dus er is geen enkel excuus om niet aan de conditie te gaan werken. En dat niet alleen voor de feestelijke pondjes, maar met name ook voor onze volgende zeil-etappe. We moeten weer fit zijn voor de lange tocht door de Stille Oceaan.

Het is een pittig klimmetje, dus de berg is ‘exercise hill’ gaan heten onder de zeilers. De twee hondjes die de jachthaven bewaken hebben ons geadopteerd en komen kwispelend aanzetten zodra we die kant op lopen. Wietze is al geboren met een ongelofelijk goede conditie, dus die huppelt relatief snel omhoog. Ik stoom er ook al steeds sneller tegenop. We begonnen met ‘uit-en-thuis’ 60 minuten. Dat is inmiddels al zo’n 10 minuten naar beneden. En er kan nog meer af! Althans, dat neem ik mezelf iedere keer weer voor.

De hondjes huppelen voor ons uit als we het jachthaventerrein weer oplopen. Chris kijkt vragend op als we de steiger opwandelen. “Exercise hill?” vraagt hij. Wij knikken bevestigend. “Time to celebrate!” roept hij enthousiast en nodigt ons voor de borrel uit. Wel ja, onze calorieën hebben we vandaag al verbrand. Gezellig stappen we aan boord.

Valdivia, Chili, juni 2015

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters