Reisverhalen

Column Anna: Chief Attachment Officers

10:00

Al weer twee en een half jaar geleden maakten we in de laatste dagen voor ons vertrek van die gratis visitekaartjes. Bootkaartjes leken ons immers handig. En dat bleken ze in de praktijk ook te zijn. Het format dat je moet invullen voor dat soort kaartjes  is nogal strikt. Als bedrijfsnaam vulden we trots SY Anna Caroline in. Dan moest er een motto ingevuld worden. ‘Detach-Attach’ leek ons passend. Onze ‘business’ is onthechten, maar ons ook weer hechten aan nieuwe plekken, vrienden en belevenissen.  Na het invullen van onze namen en adresgegevens kwam de laatste hindernis: de functietitel. Grijnzend noemden we onszelf Chief Attachment Officers. “Hechten is toch meer ons ding dan onthechten” lachte Wietze toen.

Het is vandaag een stralende dag. En we varen de rivier af waar we ruim acht maanden geleden vol verwachting op voeren. We kijken om en zwaaien onze armen bijna uit de kom. De uitzwaaiers op de steiger worden steeds kleiner. Nog net kan ik de drie havenhondjes zien waarmee we zo vaak gespeeld hebben. Het onthechten komt tot een hoogtepunt en mijn hart schreeuwt: “omdraaien, stuk grond kopen en hier nooit meer weggaan!” Het schrijnt, we hebben hier zo’n leuke tijd gehad en zulke leuke mensen leren kennen. De tranen springen in mijn ogen. “Chief attachment officer” zeg ik met mijn armen om Wietze heen.  Ik zie hem ook slikken en ga maar aan de slag om lijnen en willetjes op te ruimen. Terwijl ik daarmee bezig ben, zie ik het water bruisen langs de boeg. Een aalscholver komt naast de boot omhoog met een visje in zijn snavel. In de verte proest een zeeleeuw die een forse vis gevangen heeft. Ik kijk naar voren en geniet weer van de pracht van de delta. Beboste hellingen, helder water. Hier en daar een huisje. Kleine gele vissersbootjes op het water. Even later komt het fort van Niebla voorbij. Een plek waar we graag kwamen. Erachter staat het tentje waar je zo lekker krab kunt eten. Er is op deze plek wat afgeknokt om het bezit van Valdivia. Ook de Nederlanders hebben geprobeerd om zich hier te vestigen. Lang geleden. Auw, wat doet loslaten toch zeer. Ondanks het heerlijke vooruitzicht van een nieuwe lange tocht.

Als we vanaf de rivier de baai opvaren, rolt de oceaandeining binnen. Anna Caroline begint te bewegen en ik merk dat ik me vast moet houden. Al schuivers makend scharrel ik over het dek naar achteren met lijnen en stootwillen. Als ik in de kuip ga zitten, kijken we elkaar aan. Wietze slaat z’n arm om me heen. “Wat hebben we het hier goed gehad hè?” zegt hij en geeft me een kus. Ik knik door mijn tranen heen. We halen herinneringen op aan de leuke mensen die we hier ontmoet hebben, de leuke evenementen in het gezellige Valdivia. En de vier prachtige rugzakreizen die we konden maken in de wetenschap dat Anna Caroline veilig op de rivier afgemeerd lag. De acht maanden zijn voorbij gevlogen. En we hebben er enorm van genoten.

Een uurtje en twee mueslirepen later zijn we allebei katterig van de deining. Reikhalzend kijken we uit naar het einde van de baai. Nog drie mijl en dan kunnen we de draai maken. Als Anna Caroline even later lekker haar spoor zoekt en de wind schuin van achteren inkomt, zakt de spanning. Nog maar 456 mijl naar Juan Fernández. Voor we het weten zijn we alweer aan het hechten.

Op zee, kust van Chili, februari 2016

 

Lees hier meer columns van Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten