Column Anna: Van de Scheren naar de beren

“Doet u maar twee steaks. Medium, met friet en salade”. De ober noteert onze bestelling en ik neem genietend een slok van mijn overheerlijke glas wijn. Wietze kijkt me aan en we grijnzen naar elkaar. Precies zes maanden geleden zaten we er net zo bij. In Valdivia, zuid-Chili. De laatste keer de stad in om gezellig te gaan eten. Wietze zei toen:” weten we dit zeker?” We beten allebei op onze lip en lachten zenuwachtig. Het plan voor 2016 lag klaar, de boot was klaar en ons vertrek was gepland. Alle afscheiden waren genomen en niets stond meer in de weg. Behalve de knagende twijfel. Gaan wij, als onstoere mensen, dat belachelijke eind zeilen omdat we een paar juweeltjes van eilanden willen zien? “Waarom doen we dit ook al weer?” was mijn wedervraag tussen twee happen door. “Omdat het kan” zei Wietze met twinkels in zijn ogen. En we gingen.

De eerste stappen op de oceaan waren onwennig na 8 maanden rust en landreizen. Maar na de eerste stop op Robinson Crusoe eiland volgden de mijlen makkelijker. El Nino gooide veel in de war, maar niet altijd ongunstig voor ons. De tocht naar Paaseiland was een makkie. Paaseiland zal ik van mijn leven niet vergeten, wat een belevenis om daar te zijn. Volgende oversteek naar Gambier was ook geen probleem. De vijf weken die we daar rondgezworven hebben, de parelvissers die we ontmoet hebben, het geworstel met de Franse taal: ook daar heerlijke herinneringen opgedaan. Ons dappere vertrek naar Hawaii en de ongeplande tussenstop op het sprookjesachtig mooie Fatu Hiva.

Toen we na veel geworstel op Hawaii aankwamen, noemden Vlaamse zeilvrienden Henk en Sophie ons ‘straffe gasten’. Voor ons was dat een soort eretitel. We waren stiekem toch wel trots dat we deze mijlpaal bereikt hadden. Hawaii zal in onze herinnering gegrift staan vanwege het natuurschoon, maar vooral vanwege alle leuke, lieve, gekke en gastvrije mensen die we daar ontmoet hebben. Een onverwacht hoog hoogtepunt, waar we ons met veel moeite van losgerukt hebben. Na alle zon, plezier, palmen en hagelwitte stranden was de overgang abrupt. De oversteek naar Sitka in Alaska zal de boeken ingaan als ‘ 20 dagen grijs’. Zelden zo lang achter elkaar zulk somber weer gehad.

En daar zitten we dan, 9.724 mijl en 80 vaardagen later. Vers aangekomen in Alaska en weer achter een bord met een lekkere steak. Op de placemats van het restaurantje staat een kaart van SE (southeast). Dat is het smalle strookje van Alaska waar we nu zitten. Begerig gaan onze vingers over het kaartje. We willen heel veel zien hier in een heel kort zomerseizoen. Dus een paar dagen bijkomen, klussen en dan op pad. Het expeditiedoel is duidelijk: we willen beren zien. We weten dat in ieder geval op één plek een soort observatiepunt is waar je ze goed kunt zien. En natuurlijk is het geen dierentuin hier, dus onderweg kunnen we ze ook tegenkomen. Mijn angst was dat ze ook kunnen zwemmen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Dat doen alleen ijsberen en die zitten een stuk noordelijker. We kunnen dus veilig vanaf de boot eventuele beren spotten. Wat een vooruitzicht.

Rond en gelukkig lopen we na het diner terug naar de jachthaven. Sitka is wel een apart stadje. In 1799 gesticht door Russen, maar in 1867 voor 7,2 miljoen verkocht aan de Amerikanen. De Tlingit, de oorspronkelijke bewoners, werd niet om hun mening gevraagd. Hun nederzetting Sheet’ka stond hier al lang voordat de Russen kwamen. Nadat ze jarenlang in het nauw gezeten hebben, zie je nu wel weer uitingen van hun cultuur. Vlak bij de haven staan mooie totempalen. Sitka anno 2016 is een stadje met 9.000 inwoners. Veel stoere vissers die op zalm vissen in nogal heftige boten. De haven is een vrolijke mix van zeil- en motorjachten en de vissersschepen. Het is een drukte van belang, omdat het zalmseizoen weer aanbreekt.

Maar nu is het schemerig en stil op straat. Wietze zegt voor zijn neus weg “het schijnt dat beren ook ‘s nachts tussen de huizen naar voedsel zoeken”. Ik schrik me lam. “Echt?” “Yep”. Neemt hij me nu in de maling of niet? Ik neem het zekere voor het onzekere en razendsnel denk ik na wat je ook alweer moest doen om ongewenste ontmoetingen met beren te voorkomen. Lawaai maken. Ik neurie een liedje. Maar dan bedenk ik dat een beer dat niet hoort en begin ik maar luidkeels te zingen. Als ik er ook nog bij ga klappen, zet Wietze er ineens de pas in. Vanwege mijn zangkwaliteiten of toch vanwege die donkere schaduw daar in die tuin? Zingend, klappend en doorstappend bereiken we razendsnel de haven. Straffe gasten.

Sitka, Alaska, juli 2016

Lees hier meer columns van Wietze van der Laan en Janneke Kuysters