Column Anna: Truckstop

Regelmatig krijgen we van mensen allerlei tips en hints voor leuke plaatsen waar we onderweg ‘moeten’ stoppen. Ik maak daar lijstjes van die ik vaak naast de kaart leg als we onze tocht voor de komende dagen plannen. De Inside Passage is een lange beschutte ‘binnendoor-route’ die oorspronkelijk door de commerciële scheepvaart bedacht en gebruikt werd. Meer en meer maken jachten er ook gebruik van. En die kiezen niet voor de snelste route, welnee. Er zijn zoveel leuke omweggetjes te maken die naar nog mooiere gebieden leiden. Nog mooiere gletsjers in Alaska, nog mooiere watervallen in Canada. Het is haast onmogelijk om alles te zien, daarvoor zou je hier jaren rond moeten varen. Het seizoen is kort: de zomermaanden vliegen voorbij. Je moet dus behoorlijk de vaart erin houden als je, zoals wij, in twee maanden van Sitka (Alaska) naar Victoria (Vancouver Island) wilt. Per dag varen we gemiddeld zo’n 40 mijl. Ankerplekken en soms kleine haventjes. Die haventjes hebben zonder uitzondering een bijzondere geschiedenis die geworteld is in houtkap, visserij of goudkoorts. We maken onze keuzes voor vaardoelen op basis van de aanbevelingen, informatie uit de vaargids en de weersverwachting.

Shearwater was één van die aanbevelingen. Het ligt midden in Fiordland, een bijzonder gedeelte van British Columbia. Steile granieten kliffen, peilloos diep water, watervallen en warmwaterbronnen. Prachtige vergezichten. We konden ons er niet zo goed een voorstelling van maken, dus enigszins nieuwsgierig varen we aan het einde van de middag het kommetje van Shearwater binnen. De jachthaven bestaat uit één steiger waar de jachten drie-dik aan liggen. Ernaast een tweede steiger die bomvol ligt met vissersboten. Op de kant allerlei gebouwen die je hier in ‘the middle of nowhere’ niet zou verwachten. Een watervliegtuig landt gierend naast ons op het water en taxiet naar de vliegtuigsteiger. Als we de haven oproepen, horen we dat ze vol zitten. We mikken vlakbij het anker erin en vinden het wel best. Het is een lange dag geweest. Vanuit de kuip met een borreltje erbij bekijken we het komen en gaan op de kant.

De volgende dag is er wel plaats en maken we vroeg in de ochtend aan de steiger vast. Grote zak was onder de arm, want we hadden het bord ‘Laundry’ al op een gebouw gezien. Als de zak bij de wasserette gedropt is, lopen we wat rond. Wat een gekke plek. Een enorme hal waarin bootonderhoud wordt gedaan, forse botenkraan en botenstalling buiten. Winkeltjes, een hotel, restaurant en een bar. Hoe komt dit allemaal hier? Waarom op deze plek? Hoe kan zo’n bedrijf hier op zo’n eiland overleven? We kijken op wat oude foto’s die aan de muur hangen en snappen er steeds minder van. Even later ploffen we op het terras bij het restaurant neer en vragen de serveerster de oren van het hoofd. “Euh dat weet ik allemaal niet hoor. Wacht maar even”. Even later schuift Craig Widsten aan. Een energieke zeventiger met twinkels in zijn ogen. En een spraakwaterval. Over zijn Noorse opa en oma die neerstreken in Bella Coola, een nederzetting die ongeveer 100 kilometer verder op ligt. Over de luchthaven voor watervliegtuigen die in Shearwater opgezet werd in de tweede wereldoorlog voor verkenningsvluchten boven de Stille Oceaan. Duizend manschappen waren er gehuisvest. Hij vertelt hoe zijn vader het na de oorlog opkocht en er een ‘truckstop’ van maakte voor commerciële scheepvaart. Een enorm succes, want op het lange stuk tussen Port Hardy op Vancouver Island en Prince Rupert was nergens en plek voor reparaties, brandstof en hulp.

“Tsja, en vijftig jaar geleden wilde hij er van af” zegt hij met een grijns. Hij kocht het en heeft sindsdien allerlei leuke dingen gedaan. Een oude hangar werd opgeknapt en gebruikt voor het bouwen van jachten. In de negentiger jaren verschenen er jachten op de Inside Passage. Hij bouwde een jachtensteiger en een hotel. Van de nabijgelegen indianendorpjes kwamen steeds meer mensen bij hem werken, dus hij bouwde een schooltje en een gemeenschapscentrum. En het groeit nog steeds. Amerikanen en Canadezen zijn gek op vissen, hebben we inmiddels door. Hij vertelt dat er ondernemers zijn die drijvende luxe lodges exploiteren. In de zomer worden die naar mooie baaien gesleept. Men boekt daar een visvakantie. Met het watervliegtuig naar Shearwater en van daar uit met de helikopter naar de lodge. “Leuk hè, die helikopter?” lacht hij. “Was een verjaardagscadeau voor mezelf”. We kijken hem verrast aan. “Tsja en die lodges hebben spullen nodig. Dus bouwden we een groot transportschip dat van alles naar de lodges en naar kleine dorpen hier in de buurt kan brengen”.  Tuurlijk. Vragend wijs ik op de bomvolle steiger van de vissersboten. “O, die liggen hier gratis” zegt hij. “Daarmee doe ik iets terug, want we hebben jarenlang goed aan ze verdiend toen het goed ging in de visserij. Nu is dat een stuk minder, maar zijn ze hier nog steeds welkom”. Op dat moment loopt een groepje vissermannen het terras op en bestelt een rondje bier. Zo te zien gaan ze het daar niet bij laten vandaag en laten ze toch hun dollars wel achter hier in Shearwater.

Inmiddels is het lunchtijd geworden en knabbelen we op lekkere zalmdingetjes. “En hoe gaat dat nu verder?” vraag ik. “De Europeanen” zegt hij resoluut. “Maar die jagen niet. Die willen alleen maar kijken. Dat noemen we eco-toerisme”. Wij liggen plat van het lachen en na even schakelen realiseert hij zich dat wij ook Europeanen zijn. Hij grijnst en praat snel door over de beren in de omgeving (een zeldzame witte soort), de orka’s en de walvissen. Een uurtje later nemen we met tuitende oren afscheid. Wat een bijzondere historie. Je gaat toch anders tegen zo’n plek aankijken.
We pikken de was op en lopen terug naar de boot. Beetje rommelen en voor je het weet is het ‘happy hour’ en zitten we weer in de kuip te borrelen. We kletsen na over alles wat we gehoord hebben. Als ik opsta om ons avondeten te gaan maken, zie ik Craig peinzend op een steiger staan. Die is weer wat nieuws aan het verzinnen.

Shearwater, British Columbia, augustus 2016

Lees hier meer columns van Wietze van der Laan en Janneke Kuysters