Stel, je ligt in de gemeentehaven van Enkhuizen op een mooie zomermiddag. Lekker gevaren, biertje in de hand en bootjes kijken. Vaart er een jacht de haven binnen met Ilse De Lange op de boeg. Dan trek je een wenkbrauw omhoog. Als er dan ook nog een Braziliaanse vlag achterop blijkt te staan, heb je in ieder geval voldoende aanleiding voor een avondwandelingetje en een praatje. Waarom noemt een buitenlander zijn boot naar een bekende Nederlandse zangeres?
Nou, dat is dus precies wat ons nu al maanden overkomt. Onze boot heet voluit Anna Caroline van Staeten Landt. Lang verhaal hoe dat komt, dat vertellen we later nog wel eens. In het dagelijks gebruik is het ‘Anna’ of ‘Anna Caroline’. Het is een combinatie die afgeleid is van de voornamen van onze beide moeders. Samen hebben ze haar gedoopt en beiden vonden ze het leuk dat we hen op deze manier vereeuwigd hebben. We hebben geen kinderen, dus op deze manier hebben we toch nog een beetje kunnen vernoemen en ons respect voor beide kranige dames kunnen tonen. Bijkomend voordeel is dat het een naam is die internationaal makkelijk te gebruiken is: in elke taal kan men er wel mee uit de voeten.
Nu is er in Brazilië een wereldberoemde zangeres. Haar naam is Ana Carolina. Ietsjes anders gespeld, maar dat doet er kennelijk niet toe. Ze wordt de ‘moeder van Brazilië’ genoemd en is mateloos populair in Portugees-sprekende landen. Dus al vanaf Portugal zien we steeds hetzelfde patroon. Zodra we bij een bureautje staan en iets formeels moeten doen met de boot verandert de stemming volledig als we de bootnaam noemen. Mensen beginnen een liedje van Ana Carolina te neuriën of openen zelfs een ander scherm om via Youtube haar muziek af te spelen. We hebben ons laten vertellen dat het romantische liedjes zijn, dus de sfeer van het gesprek wordt zachter en vriendelijker. We zijn dus dolblij dat het geen ruige rockchick is!
Inmiddels hebben we natuurlijk een CD’tje gekocht met haar muziek. Als we Brazilianen op bezoek hebben, zetten we die meestal op. En ook dan zie je dat mensen blij mee gaan zingen of in ieder geval erg positief reageren. Voor ons is het een feestje om op deze manier onze bootnaam te kunnen vieren.
Maar het kan nog gekker. Ricardo, de solozeiler waarmee we tijdens onze oceaanoversteek veel contact hebben gehad, meldde dat hij in Portugal een klein katje in huis genomen had. Hij noemt haar Anna Caroline, naar onze boot. Inmiddels leeft één van onze moeders niet meer, maar we zijn er zeker van dat ze ook deze vernoeming erg leuk zou hebben gevonden. Voor de ander geldt dat in ieder geval.
Pinheira, Brazilië, september 2014
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
mooi verhaal van het katje van Ricardo. Mijn Frederik is meer hondenman als poesjes/katjes man. Af en toe zijn we bij Philip, de zoon van helmy, geen kindertjes maar nu 2 prachtige geadopteerde dochterjes, Altijd een poesje gehad die graag tegen de benen van mijn Fredrik kroelt en waar hij toch een beetje meezit, “ik kan dat beest toch niet wergsturen!” Het poesje oud en der dagen zat was er niet meer. Heerlijk voor frits als we eens even binnen vielen geen last meer had van het katje, die bij voorkeur op zijn schoot kwam zitten.
Op een dag waren we bij hen, en zaten allen rond de tafel en riep Philip naar de keuken: “oom Frits, oom Frits”. Frits en ik keken elkaar vragend aan, en dachten: “oei’ das niet best, totdat er een schattig klein katje uit de keuken kwam trippelen. “We hebben een nieuw katje en noemen hem : “oom Frits” tegenwoordig is het “oom” er af!! Ik kan me indenken Wietze, dat jouw moeder het leuk gevonden zou hebben.